Θα μπορούσα άνετα να “ξεφυλλίσω” νοερά το ταξιδιωτικό μου αρχείο, χωρίς καν να ανατρέξω σε ημερολόγια και φωτογραφικά άλμπουμ. Αποκλειστικά και μόνο από το αρχείο των καταγεγραμμένων (στη μνήμη μου) αποσκευών μου (κοινώς, βαλιτσών) από τότε που άρχισα να ταξιδεύω ως ενήλικο άτομο.
Από το Σακίδιο στη… Μετακόμιση
Τα πρώτα ταξίδια της ενηλικίωσης ήταν τα φοιτητικά, παρότι δεν ήταν όλα τα μέλη της παρέας φοιτητές. Ανήκω στη γενιά που ακόμα δεν είχε “ανακαλυφθεί” γι’ αυτήν ο τροχός (της βαλίτσας), δηλαδή η τροχήλατη αποσκευή. Όσοι προτιμούσαμε λοιπόν βαλίτσες, έπρεπε να τις κουβαλάμε από το χερούλι ή, όταν μας “έβγαινε” πια το χέρι, να καταφύγουμε σ’ ένα είδος σχάρας με ροδάκια όπου την τοποθετούσαμε, μέθοδος εξαιρετικά άβολη, αφού, τις περισσότερες φορές, η βαλίτσα γλιστρούσε και προσγειωνόταν με γδούπο στο έδαφος.
Ήταν επίσης η εποχή του sac voyage, επίσης χωρίς ροδάκια, που κρεμούσαμε στον -λίαν συντόμως ταλαίπωρο- ώμο μας. Και βέβαια, το σακίδιο, που μας απάλλασσε από τη… σκολίωση και χωρούσε μέχρι και το… σπίτι μας -εννοώ τη σκηνή για το κάμπινγκ- με επίπτωση όμως στη μέση μας.
Κι ύστερα γίναμε γονείς, οπότε το σκηνικό άλλαξε τελείως. Δεν μιλάμε πια για απλές αποσκευές, αλλά για καραβάνι, αποτελούμενο από μία μίνι οικοσκευή: σπαστό καρεκλάκι, κρεβατάκι, καροτσάκι, κι άλλα πολλά σε “…ακι”. Επιπλέον, και την πλήρη προίκα του μωρού: βραστήρας, γυάλινα και πλαστικά μπιμπερό, πολτοποιητής, σερβίτσια, τα ρουχαλάκια του μωρού αλλά και τα παιχνίδια του.
Οι Εκστρατείες στις Παραλίες
Τα καλοκαίρια η… απόβαση στις παραλίες σήμαινε μίνι καθημερινή εκστρατεία. Ένα πολύχρωμο πλήθος από κουβαδάκια, φτυαράκια, φορμάκια για σχεδιάκια στην άμμο και, λίγα χρόνια μετά, βατραχοπέδιλα, μάσκες, μπρατσάκια, γυαλάκια, διεκδικούσαν αποκλειστικές τσάντες μεταφοράς, ενώ το σκηνικό της “μετακόμισης” συμπληρωνόταν με ομπρέλες, ψυγειάκια, πετσέτες και πολλές αλλαξιές!
Ήταν επίσης η εποχή του sac voyage, επίσης χωρίς ροδάκια, που κρεμούσαμε στον -λίαν συντόμως ταλαίπωρο- ώμο μας.
Εννοείται, φυσικά, πως κάθε πεντάχρονο που σέβεται τον αυτό του έχει το δικό του σακίδιο/τροχήλατο βαλιτσάκι με τα “προσωπικά” του αντικείμενα. Εξυπακούεται πως η χρήση του προσωπικού σακιδίου του πεντάχρονου, εξάχρονου κ.λπ. δεν εξοικονομεί χώρο από τις βαλίτσες του μπαμπά/της μαμάς, αφού η αντίληψη της μίας πλευράς για τα “απαραίτητα” έχει αβυσσαλέα διαφορά με της άλλης.
Όχι πως απέχουν πολύ και οι μετακινήσεις με έφηβους. Εννοείται πως εκείνοι σχεδιάζουν/φτιάχνουν/σέρνουν τη δική τους βαλίτσα αλλά, όσο ακόμα συμμετέχουν στις οικογενειακές διακοπές, πάντα υπάρχουν έξτρα ρούχα (ζακέτες και κλειστά παπούτσια) στη βαλίτσα της προνοητικής μαμάς.
Οι Αποσκευές των Επαγγελματικών Ταξιδιών
Παράλληλα με τη… διαδρομή της βαλίτσας στις διακοπές, άρχισαν τα επαγγελματικά ταξίδια. Πρωταγωνιστές τα πολυμορφικά carry-on, ο all-in-one συνδυασμός κρεμάστρα (για το κουστούμι των meetings), θήκη για laptop και χώρος για λοιπά προσωπικά είδη. Ό,τι καλύτερο για να αποφεύγουμε άσκοπες αναμονές στο baggage reclaim και να διατρέχουμε με άνεση αχανή αεροδρόμια, κυνηγώντας την πτήση ανταπόκρισης ή απλώς φτάνοντας στην έξοδο μια ώρα αρχύτερα.
Αναλογίζομαι, σε flash back, τις διάφορες φάσεις του project “φτιάχνω τη βαλίτσα μου” για διακοπές – ή για ταξιδάκι αναψυχής. Project με διάφορους στόχους, ανάλογα με τις περιστάσεις, όπως: γεμίζω τη βαλίτσα έως σκασμού γιατί “ποτέ δεν ξέρεις αν θα είναι ψυχρό ή ζεστό καλοκαίρι”. Ή, γιατί “ας πάρω και κάτι πιο καλό” – και πάλι ποτέ δεν ξέρεις. Ή, το καταλυτικό επιχείρημα: “Άμα δεν τα βάλω στις διακοπές, πότε θα τα βάλω;”.
Αποφάσισα να μην “πακετάρω” έγνοιες, φόβους, άγχος, θλίψη. Ζυγίζουν πολύ, πιάνουν χώρο κι επιπλέον σίγουρα βλάπτουν σοβαρά τις διακοπές.
Στην περίπτωση αυτή, το project εξελίσσεται σε θρίλερ: “θα κλείσει άραγε η βαλίτσα;”. Ακολουθεί η γνωστή βίαιη μέθοδος συμπίεσης και μετά το αμείλικτο ερώτημα: “θα αντέξουν οι κλειδαριές της;”
Εκ διαμέτρου αντίθετο το άλλο project: αυτό της minimal βαλίτσας ή αν θέλετε της βαλίτσας της… Marie Kondo! Με τίποτα μέσα της διπλό ή πολλαπλό, με smart συνδυασμούς όλων των κομματιών, που βεβαίως πλένονται εύκολα-στεγνώνουν αμέσως και-δεν σιδερώνονται, τα καλλυντικά όλα σε μικροδόσεις, υπολογισμένες τόσες όσες ακριβώς οι μέρες του ταξιδιού.
Και φυσικά, πανάλαφρη! Η χαρά και η υπερηφάνεια σου όταν την ανεβάζεις στη ζυγαριά του check-in και η βελόνα απέχει πολύ από τα 23 κιλά. Ονειρεύομαι βέβαια και την έξυπνη βαλίτσα, την (ας την πούμε προς ώρας) φουτουριστική. Αυτή που (θα) σου φτιάχνει η Alexa, μαντεύοντας τις ανάγκες σου ανάλογα με το ταξίδι, κι όχι απλώς ακολουθώντας τις οδηγίες σου.
Αυτό το Καλοκαίρι
Όπως μαντεύετε, έχω βιώσει όλες τις παραπάνω φάσεις, διαδοχικά ή εναλλάξ. Και βέβαια δεν είμαι η μόνη. Σήμερα ετοιμάζω βαλίτσες (ναι, ομολογώ πάνω από μία) για τις καθιερωμένες μεγάλες οικογενειακές διακοπές στο νησί. Με μία διάθεση όμως, εφέτος, κάπως αντιφατική (αλλά τουλάχιστον συνειδητοποιημένη!). Οι αποσκευές μου, λοιπόν, θα είναι υπέρβαρες!
Υπέρβαρες από ελπίδα, όνειρα και προσδοκίες. Για πολλή χαλάρωση. Για ξεγνοιασιά. Για ξάπλες τεράστιες αλλά και, επιτέλους, μετακινήσεις μεγάλες κι ελεύθερες . Για γέλιο και διασκέδαση κι απόλαυση. Ωστόσο, οι βαλίτσες μου θα είναι στην πραγματικότητα πανάλαφρες.
Αποφάσισα να μην “πακετάρω” έγνοιες, φόβους, άγχος, θλίψη. Ζυγίζουν πολύ, πιάνουν χώρο κι επιπλέον σίγουρα βλάπτουν σοβαρά τις διακοπές. Θέλει λίγη προσπάθεια, και βέβαια λίγη τύχη, να αφήσω αυτό το υπέρ-βάρος πίσω.
Κλείνοντας λοιπόν και την τελευταία μου “ελαφριά” τσάντα, εύχομαι από καρδιάς το ίδιο σε όλους: βαλίτσες βαριές (με όνειρα) κι ελαφριές (από έγνοιες) μαζί. Για να πάνε μακριά, στη χαρά και στην ανεμελιά!
Καλές διακοπές.
Διαβάστε στην αθηΝΕΑ για περισσότερα ταξίδια:
Εστιατόριο Punk Royale Στοκχόλμη: Η Αντισυμβατική Πλευρά του Luxury Dining
