Εκείνη, μια σύγχρονη γυναίκα, αρχισυντάκτρια σε περιοδικό και επιδραστική blogger. Ντυμένη με μαύρα δερμάτινα ρούχα, δυναμική, σίγουρη για τον εαυτό της. Κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να είναι γι’ αυτήν ανυπέρβλητο. Αγαπά τον Τζον, τον από δεκαετίας σύντροφό της, του αφήνει χώρο και χρόνο για τη δική του καριέρα, αλλά μη γελιόμαστε. «Ξέρουν πολύ καλά κι οι δύο ποιος είναι το αφεντικό σε αυτή τη σχέση», όπως η ίδια λέει.
Το πραγματικό όνομά της δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Σταδιακά, όμως, θα ενδυθεί τον χαρακτήρα της Γέρμας. Θα γίνει η Γέρμα, μια στείρα γυναίκα. Μια γυναίκα που μπροστά στην επιθυμία της να αποκτήσει παιδί θα θυσιάσει τα πάντα. Αλλάζει ακόμη και η ενδυματολογία της. Τα σύγχρονα μαύρα δερμάτινα ρούχα αντικαθίστανται από φαρδιά μακριά φορέματα – ρούχα εγκυμοσύνης, κι ας μην υπηρετούν τον λειτουργικό τους ρόλο.
Εκείνος είναι ο Τζον. Αφοσιωμένος στη Γέρμα, αλλά αποστασιοποιημένος. Η δουλειά του τον κρατά για μεγάλα διαστήματα στο εξωτερικό. Έχει κάθε πρόθεση να είναι υποστηρικτικός, αλλά στην πραγματικότητα είναι ωσεί παρών. Δεν θα είχε πρόβλημα να υιοθετήσουν ένα παιδί. Δεν θα είχε πρόβλημα να μείνουν μαζί χωρίς να αποκτήσουν παιδιά.
Είναι το πρωταγωνιστικό ζευγάρι της νέας παράστασης του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου «Γέρμα». Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Simon Stone εμπνέεται από την κλασική τραγωδία του Lorca και πραγματεύεται την αδυναμία μιας γυναίκας να τεκνοποιήσει. Η επιθυμία της μητρότητας που καταλήγει εμμονή είναι ίδια στη Μαδρίτη του 1934 και στο Λονδίνο του 2017, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε το έργο.
Η παράσταση αρχίζει με μια επίστρωση ελαφρότητας. Ένα ζευγάρι που ανοίγει μια φτηνή σαμπάνια για να γιορτάσει την αγορά του πρώτου του σπιτιού. Μιλούν για πράγματα της καθημερινότητάς τους, για τη δουλειά τους, για τη σεξουαλική τους επιθυμία, στο πλαίσιο μιας ανάλαφρης συνεύρεσης που λαμβάνει χώρα στη θαλπωρή του νέου διαμερίσματος. Στην πορεία, η σχέση σταδιακά θα φθαρεί και εντέλει θα καταλήξει αδιέξοδη.
Το ερώτημα που με απασχολούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της θέασης ήταν το ποια είναι η ανάγκη μετάλλαξης της Γέρμας του Lorca. Ένα κραυγαλέο σχόλιο στην τοξική εποχή μας που βλέπει ακόμη και αυτόν τον ρόλο της μητέρας ως ένα ακόμη project που πρέπει να διεκπεραιωθεί; Και πόσο θεμιτό είναι να μιλά για τον ψυχισμό μιας γυναίκας ένας άντρας; Η συγγραφική σύγχυση ευτυχώς αίρεται από τη σκηνοθετική πείρα.
Ο Θεοδωρόπουλος πήρε το κείμενο, στη μετάφραση του Δημήτρη Κιούση και της Κοραλίας Σωτηριάδου, κατά γράμμα, έμεινε πιστός στον ρεαλισμό, αντιμετώπισε την παράσταση με τη συνήθη του σοβαρότητα και ευσυνειδησία. Η Γέρμα βάζει «τσεκ» σε όλες τις προϋποθέσεις μιας καλοστημένης παράστασης. Ωστόσο, θα είχε ενδεχομένως ενδιαφέρον μια πρόταση που θα πήγαινε το έργο στα άκρα: να παίξει με τα είδη, να υπερτονίσει τις συγκρούσεις και τους συμβολισμούς, να μην το αντιμετωπίσει ως ψυχολογικό δράμα, με απόλυτη σοβαρότητα απέναντι σε όσα λέγονται και διαδραματίζονται. Ή να το δει ως γκροτέσκα σαπουνόπερα με κοινωνικό σχόλιο.
Το μεγάλο ατού, πάντως, της παράστασης είναι οι ηθοποιοί, οι οποίοι βρίσκουν τη θέση τους ανάμεσα σε διάφανα παραπετάσματα του σκηνικού της Ευαγγελίας Θεριανού. Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης ως Τζον ξεκινά συμπαθητικά, αλλά δεν εξελίσσεται παρά μόνο στην τελευταία του σκηνή. Η Ασπασία Κράλλη, η Μαριάννα Μαριγώνη και η Τατιάνα Πίττα όπως και ο Χάρης Χαραλάμπους Καζέπης υπηρετούν τη σκηνοθετική γραμμή άρτια. Η πρωταγωνίστρια Ελένη Κίτσου ορμητική, πληθωρική, ακαταπόνητη. Παρασύρει τον θέατη σε συναισθηματική εμπλοκή, κυρίως όταν χαμηλώνει τους τόνους και γίνεται πιο «εσωστρεφής». Όταν εσωτερικεύει τον πόνο της στειρότητας, αυτόν που κάποιες από τις γυναίκες που παρακολουθούν την παράσταση είναι πολύ πιθανόν να έχουν νιώσει, αν κρίνουμε μάλιστα από το χειροκρότημά τους στο τέλος.
Οι αξίες δεν είναι άστρα που λάμπουν στο ηθικό στερέωμα. Είναι στοιχεία προσωπικά, εσωτερικά. Είναι τα πράγματα για τα οποία οι άνθρωποι επιλέγουν να ζήσουν, να πολεμήσουν, να πεθάνουν.
Πληροφορίες
Έως τις 13 Ιανουαρίου 2024 | Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο στις 21:00 / Τετάρτη στις 20:00 / Κυριακή στις 19:00 | Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Αθήνα | Tηλ.: 210 9212900
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
«Ελέφας»: Όταν η Μνήμη Εκδικείται
Είδαμε το «Η Λέξη Πρόοδος στο Στόμα της Μητέρας μου Ηχούσε Πολύ Φάλτσα»
