Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο το site specific στο «Μπάγκειον», το έργο και η συσχέτιση με την απώλεια, οι ηθοποιοί ή και όλα μαζί, αλλά το «Vita Nova» αξίζει πραγματικά να το δείτε. Πιο πολύ performance παρά θεατρική παράσταση, έχουμε να κάνουμε με ένα έργο ωραίων εικόνων αλλά και –πιο βασικό– ωραίων νοημάτων.
Το συγκρότημα «Διάφανα Κρίνα» έγραψε ότι «έγινε η απώλεια συνήθειά μας». Συνηθίζεται η απώλεια και συγκεκριμένα της μητέρας; Σας έχει τύχει; Μια φορά τυχαίνει αυτό στον καθένα!
Όπως συνέβη και στον ανώνυμο πρωταγωνιστή του έργου. Όμως, ενώ η μητέρα απουσιάζει, ο χώρος είναι γεμάτος από αυτήν. Το «Vita Nova» αφηγείται την επομένη μιας απώλειας, τα μεικτά συναισθήματα και τις σκέψεις που αναδύονται κατά την επίσκεψη στο οικογενειακό σπίτι του παρελθόντος.
Τρεις γυναίκες «περιτριγυρίζουν» τον σιωπηλό Νίκο Τουλιάτο, που με τα κρουστά του σπάει τη σιωπή. Νεαρές εκδοχές της μητέρας του αλλά και του ίδιου του εαυτού του, καθώς το πένθος τον τυλίγει, τον πονάει, τον οδηγεί συνεχώς στα κρουστά του, στην άκρη της σκηνής, που δεν είναι παρά η μεγάλη σάλα του παλιού ξενοδοχείου που, μέσα στην ερήμωσή του, δίνει στέγη σε παραστάσεις όπως αυτή.
Η Κορίνα Κόκκαλη, η Δήμητρα Νταντή και η Αλίκη Στενού, καταπληκτικές και συγκινητικές στους ρόλους τους, μεταμορφώνονται σε Ευμενίδες και Μαινάδες, αλλά και στην Κλωθώ, τη Λάχεση και την Άτροπο. Μιλάνε μέσα στο κεφάλι του πρωταγωνιστή μας, υφαίνουν νήματα στη γεμάτη ξερά φύλλα σκηνή.
Χρησιμοποιούν το παλιό καθιστικό σαν αρένα συναισθήματος και λόγου. Ένα τηλέφωνο που καλεί, αλλά κανείς δεν απαντάει. Η επικοινωνία έχει διακοπεί πλέον και όλα είναι στο μυαλό του πρωταγωνιστή. Οι τρεις γυναίκες τον ωθούν να διαβάσει ένα ξεχασμένο γράμμα από τη μάνα του. Αν και… «στο έδαφος», καταφέρνει να ακουστεί ο λόγος της!
Στο κέντρο του έργου η μάνα! Φτερούγα να ξαποστάσεις κάποιες φορές και νερό να σε πνίξει κάποιες άλλες. Το «Vita Nova» υπενθυμίζει ότι, όσο ζούμε, οφείλουμε να προετοιμαζόμαστε ακόμα και για τον αποχαιρετισμό, για τη λήθη, για το πεπερασμένο. Βέβαια, η μάνα είναι όχημα. Κάθε απώλεια μπορεί να μας στοιχίσει. Σημειώνει, όμως, το έξυπνο κείμενο του Simon Gleave και της Αλίκη Στενού ότι πρέπει και να ζήσουμε, εδώ και τώρα. Αυτό το «μετά» μπορούμε να το πλάσουμε, να το φτιάξουμε όπως θέλουμε, αλλά, τελικά, τι κάνουμε με το «τώρα»; Εντελώς επικούρεια φιλοσοφία!
Εν κατακλείδι. Ο μουσικός Νίκος Τουλιάτος σπάει τη σιωπή του με ήχους κρουστών, θαρρείς από εφιάλτη, θαρρείς από πόνο, αλλά παραμένει βουβός. Οι τρεις ηθοποιοί, με υπέροχη κίνησιολογία και λόγο, με ωραία χρήση του χώρου και του φωτισμού. καταφέρνουν να αποδώσουν άψογα το νόημα του έργου. Να μην το φοβηθείτε παρά το βαρύ θέμα του. Το κείμενο κραυγάζει υπέρ της ζωής, χωρίς να ξεχνάει τον πόνο της απώλειας και της θλίψης που όλοι μας φέρουμε, γνωρίζοντας ότι είμαστε «περαστικοί»!
«Αν μπορέσουμε να αγγίξουμε αυτή τη σιωπή κι εκεί βγάλουμε ήχο; Αν μπορέσουμε να φτιάξουμε ήχο και σιωπή ταυτόχρονα; Τότε μπορεί να ανακαλέσουμε τη θλίψη μας. Τότε μπορεί να ξαναβρεθούμε».
Συντελεστές
Κείμενο: Simon Gleave, Αλίκη Στενού | Σκηνοθεσία-Σκηνογραφία: Αλίκη Στενού | Μουσικός επί σκηνής (κρουστά): Νίκος Τουλιάτος | Κίνηση: Κορίνα Κόκκαλη | Κοστούμια: Μαίρη Λημνιού | Σχεδιασμός φωτισμών: Θωμάς Οικονομάκος | Βοηθοί σκηνοθέτιδας: Δήμητρα Νταντή, Βικτωρία Καρακάσογλου | Βοηθός σκηνογράφου: Νικόλας Ρούβαλης | Φωτογραφίες: Στέφανος Ταμβάκης | Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη | Οργάνωση/Εκτέλεση παραγωγής: Δήμητρα Νταντή, Αλίκη Στενού
Ερμηνεύουν: Κορίνα Κόκκαλη, Δήμητρα Νταντή, Αλίκη Στενού, Νίκος Τουλιάτος
Πληροφορίες
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 | Διάρκεια: 50′ | Ξενοδοχείο Μπάγκειον: Πλατεία Ομονοίας 18, Αθήνα | Πληροφορίες/Κρατήσεις: 694 2591359
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Είδαμε το «Πηρούνι» στο Θέατρο Vault
Βασίλης Κατσικονούρης | Ο «Τσιτάχ» και μια… «Εαρινή Σύναξη των Τερματοφυλάκων»
