Ως μέλος στον οργανισμό της αθηΝΕΑς, πολλές φορές αναρωτιέμαι αν περιβάλλομαι από γυναίκες «επικίνδυνες», αν μπορώ να τις αναγνωρίσω, να εντοπίσω τα χαρακτηριστικά που τις διαφοροποιούν και να αλληλοεπιδράσω μαζί τους.
Όπως περιέγραψε η Μαριάννα Σκυλακάκη όταν μας σύστησε το βιβλίο «Είμαι Επικίνδυνη»:
«Τι σημαίνει να είναι μια γυναίκα επικίνδυνη; Ποιος το ορίζει; Πώς γίνεται αντιληπτό αυτό από τους γύρω του; Έχει νόημα να επανοικειοποιηθούμε αυτόν τον χαρακτηρισμό και να τον μετατρέψουμε σε κάτι θετικό, ενδυναμωτικό; Γιατί, μπορεί να είναι μια φράση που μας κάνει να νιώθουμε άβολα, είναι όμως επίσης σε θέση να μας δώσει θάρρος και δύναμη να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά».
Τα τελευταία χρόνια είναι πολλές εκείνες οι γυναίκες που, μακριά από την πρωτεύουσα, προοδεύουν και εξελίσσονται και εξελίσσουν τον τόπο στον οποίο δραστηριοποιούνται.
Μία από αυτές είναι η «επικίνδυνη» Ιωάννα Καραβάνα, πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών Λάρισας και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καρκίνου-ΕΛΛΟΚ.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα έχοντας μικρασιατικές ρίζες, οι οποίες και έχουν καθορίσει αυτό που είναι σήμερα. Είναι μάχιμη δικηγόρος από το 1993 και σήμερα διανύει ήδη την 3η θητεία της ως προέδρου του συλλόγου, καθώς και την 3η θητεία της ως αντιπροέδρου και μέλους του ΔΣ, του δευτεροβάθμιου οργάνου εκπροσώπησης συλλόγων ασθενών με καρκίνο (Ελληνική Ομοσπονδία Καρκίνου-ΕΛΛΟΚ), που αριθμεί 42 συλλόγους ασθενών από όλη την Ελλάδα.
Στο πλαίσιο του εθελοντισμού και της γενικότερης δράσης της στον χώρο των ασθενών, πριν από λίγους μήνες ορίστηκε μέλος της Επιτροπής Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων Ληπτών Υπηρεσιών Υγείας του Υπουργείου Υγείας.
Εγώ τη γνώρισα ως «survivor», ειδικά εκπαιδευόμενη εθελόντρια ώστε να προσφέρει ψυχολογική στήριξη σε ασθενείς, και συντονίστρια στις δράσεις ενδυνάμωσης γυναικών, σε ομιλίες, σε αγώνες δρόμου αλλά και πιο πρόσφατα, πίσω από τη μεγάλη κατσαρόλα στο συσσίτιο, στη διαχείριση και διανομή προμηθειών μετά τις καταστροφικές πλημμύρες της Θεσσαλίας.
Με προίκα τις γνώσεις και την εμπειρία που απέκτησε κατά την απασχόλησή της στο Υπουργείο Εσωτερικών, αλλά και τη δράση της ως ενεργού πολίτη, αποφασίζει σήμερα να διεκδικήσει την ψήφο των συνδημοτών της στη Λάρισα με τη δημοτική κίνηση του Απόστολου Καλογιάννη «Συμπαράταξη».
Όπως σημειώνει η ίδια, «Δεν ανήκω στους ανθρώπους που επιλέγουν να κρίνουν εκ του ασφαλούς. Για μένα η ουσία βρίσκεται ξεκάθαρα στο “πράττειν”. Μου είναι αδιανόητο να μη με αφορά η ευημερία του τόπου όπου επιλέγω να ζω και η αξιοπρέπεια των ανθρώπων γύρω μου. Θα είμαι ευτυχής αν μου δοθεί η ευκαιρία να επιστρέψω σε αυτήν κάποια από τα “δώρα” που η ίδια πρώτη μου χάρισε.
Όταν αποδέχτηκα την πρόταση του κ. Καλογιάννη, στο μυαλό μου είχα πρωτίστως τις ακάλυπτες ανάγκες της κοινότητας των ασθενών αλλά και όλων των ευάλωτων συμπολιτών μας. Ένας ξενώνας φιλοξενίας για ασθενείς ήταν και παραμένει για μένα όνειρο ζωής. Ωστόσο, μετά από όσα ζήσαμε το τελευταίο διάστημα, αντιλαμβάνομαι σαφώς ότι από τη μια μέρα στην άλλη οι “ευάλωτοι” ξαφνικά έγιναν πολλοί. Προστέθηκαν νέες ανάγκες εκεί που δεν υπήρχαν πριν. Έζησα από πρώτο χέρι όλες αυτές τις μέρες στον δρόμο μια άλλη πραγματικότητα. Εντόπισα δυσκολίες και πεδία για τα οποία απαιτείται να αναλάβουμε δράση άμεσα».
Με ενεργό δράση στην Κοινωνία των Πολιτών, η Ιωάννα Καραβάνα καλείται να αντιμετωπίσει μια πραγματικότητα που δεν είναι εύκολη.
«Εδώ και αρκετά χρόνια οι περισσότεροι βιώσαμε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες ζωής, που μας κινητοποίησαν. Η οικονομική κρίση, για παράδειγμα, ή το προσφυγικό άλλαξαν για πολλούς από εμάς τον τρόπο με τον οποίο βλέπαμε τη ζωή μας. Η πανδημία, το ατύχημα πριν από λίγο καιρό στα Τέμπη, οι σεισμοί και οι πλημμύρες που ζήσαμε.
Για κάποιους από εμάς άλλαξε η ζωή μας όταν κληθήκαμε να παλέψουμε για αυτήν κυριολεκτικά. Είναι –για να αναφερθώ με ένα άλλο παράδειγμα από τον χώρο του κινήματος των ασθενών, από τον οποίο και προέρχομαι– πολύ διαφορετικό να αντιμετωπίζεις την οικονομική κρίση όντας υγιής, ασφαλισμένος και με οικογενειακό υποστηρικτικό περιβάλλον και είναι πολύ διαφορετικό να είσαι καρκινοπαθής, ανασφάλιστος, πιθανόν χωρίς οικογένεια, ή μονογονιός, ή και κακοποιημένη γυναίκα, χωρίς να έχεις καν τη δυνατότητα πρόσβασης σε φάρμακα ή γιατρό. Αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να αποκτήσουν φωνή, κάτι που δεν είναι εύκολο ακόμη και σήμερα».
Σήμερα ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Λάρισας έχει αποκτήσει εκτόπισμα και αναγνώριση. Οι ασθενείς συμμετέχουν, έχουν εφόδια και φροντίδα που δεν μπορεί να τους προσφέρει ο κρατικός μηχανισμός. Συμμετέχουν στις διαδικασίες διαβούλευσης της πόλης και αποκτούν όλο και περισσότερη υποστήριξη και θαυμασμό από την τοπική κοινωνία.
«Η Κοινωνία των Πολιτών και όσοι ανήκουμε σε αυτήν είμαστε εν πολλοίς αποτέλεσμα ακάλυπτων αναγκών ενός συστήματος που προφανώς και απαξιώνει τους πολίτες του πολύ πριν το απαξιώσουν οι ίδιοι», προσθέτει.
«Ήταν πολύ σημαντικό για μένα το 2015 να βρω τρόπους να σπάσω τα στερεότυπα για τους “αόρατους”” ασθενείς. Η εξωστρέφεια ήταν το προσωπικό μου στοίχημα. Γνωρίσαμε ανθρώπους, συλλογικότητες, φορείς. Συνεργαστήκαμε, ενώσαμε φωνές και πράξεις. Δεν είναι τυχαίο που η Κοινωνία των Πολιτών ανθεί τα τελευταία χρόνια στην πόλη μας και αποτελεί παράδειγμα στην Ελλάδα».
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Μαρία Λιάπη: «Στον Πυρήνα της Σκέψης μας η Βελτίωση της Ζωής των Συνανθρώπων μας»
Τhe Wine Hub: Οι Οινοποιοί Βορείου Ελλάδος μας Kαλωσόρισαν στο Σπίτι τους
Νίκος Νυφούδης: «Να Γίνουν τα Δημοτικά Διαμερίσματα από “Υπνωτήρια” Ζωντανές Αγορές»
