Διάβασα με ιδιαίτερη περιέργεια την “Καλλονή” της Κατερίνας Μπέη, καθώς μου είχαν πει ότι “ταιριάζει” θεματικά με το συλλογικό βιβλίο “Είμαι Επικίνδυνη” από τις Εκδόσεις Key Books, το οποίο θα μου επιτρέψετε να πω ότι είναι πνευματικό παιδί (και) της αθηΝΕΑς – μαζί φυσικά με τη Women Act και με την υποστήριξη του Women on Top.
Το βιβλίο “ζεσταίνεται” στην αρχή και μεστώνει όσο περνάνε οι σελίδες. Η Καλλονή, όπως θα διαβάσετε και στη συνέντευξη που μου παραχώρησε η Κατερίνα Μπέη, είναι πολλές γυναίκες και ταυτόχρονα μία, η Ντάσα!
Από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, από την Ουκρανία, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στη Νότια Αφρική και την Ιταλία. Από τη μια πληγή στην άλλη, γλυκόπικρο, δυναμικό, ευκολοδιάβαστο, αλλά όχι “εύκολο”.
Στο εξώφυλλο διαβάζουμε ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία. Δεν ξέρω αν όντως είναι η ιστορία μιας γυναίκας ή αποτυπώνονται οι προσωπικές τραγωδίες πολλών γυναικών σε μία. Πώς προέκυψε, λοιπόν, η αρχική ιδέα;
Ήθελα να γράψω για την ομορφιά και τα στερεότυπα που την ακολουθούν. Τις ευκαιρίες και τις παγίδες που τη συνοδεύουν. Ξεκίνησα να μιλάω με όμορφες κοπέλες, στην πορεία έβγαιναν ιστορίες που ξεπερνούσαν την αρχική ιδέα για τα στερεότυπα, προστέθηκε κι ο ρατσισμός, η σκληρότητα, η καχυποψία και η κακοποιητική διάθεση του περίγυρου.
Καθώς έφτιαχνα το χαρακτήρα, προέκυψε και η ιδέα να είναι αλλοδαπή και παράνομη, για να κάνει πιο έντονα τα αδιέξοδα της ηρωίδας. Σιγά σιγά, άκουσα τόσες πολλές ιστορίες κατάχρησης κι εκμετάλλευσης που δεν ήξερα ποια να πρωτοδιαλέξω. Οπότε είναι πραγματικά πολλές ιστορίες σε μία.
Με ενδιαφέρουν οι μικρές λεπτομέρειες των συγγραφέων. Πόσο διάστημα σας πήρε να το ολοκληρώσετε και ποια ήταν η διαδικασία γραφής;
Χρειάστηκα περίπου 2-3 μήνες να μαζέψω το υλικό και άλλους τόσους να γράψω. Η διαδικασία είναι γνωστή: πρόγραμμα. Χωρίς πρόγραμμα δεν γίνεται τίποτα. Για παράδειγμα, βάζω όριο καθημερινά π.χ. 1.500 λέξεις και δεν σταματάω αν δεν το τηρήσω.
Ακόμη κι αν δεν έχω πολύ όρεξη, ακόμη κι αν νιώθω ότι γράφω βλακείες. Την επόμενη μέρα τα διορθώνω και πάω παρακάτω. Άλλες 1.500 λέξεις. Δεν πιστεύω στην έμπνευση. Ή, μάλλον, καλύτερα, μόνο με έμπνευση δεν γράφονται τα βιβλία. Θέλει καθημερινή ενασχόληση. Να σου γίνεται έμμονη ιδέα. Ακόμη κι όταν δε γράφεις, το μυαλό σου να είναι εκεί.
Όσο διάβαζα το βιβλίο, ερχόταν στο νου μου η Λιλή Ζωγράφου, αλλά και σκηνές από το “Τρίτο Στεφάνι” του Κώστα Ταχτσή. Φαίνεται πως το μικροαστικό τοπίο, όπως το περιγράφετε και εσείς, δεν αλλάζει αλλά μάλλον καταπίνει τους πάντες. Θέλατε να αποτυπώσετε κάτι τέτοιο στην Καλλονή;
Καταρχήν μεγάλη μου τιμή η αναφορά. Η Καλλονή νομίζω έχει το χαρακτηριστικό πως κινείται σε πολλούς χώρους, από τα λούμπεν καταγώγια, τα υγρά υπόγεια, σε πολυτελή συγκροτήματα με πισίνα, στο εξωτερικό και από τις πασαρέλες σε κακόφημα μπαρ. Οπότε ναι, περιγράφει και το μικροαστικό τοπίο και τον υπόκοσμο και τον κόσμο των μεταναστριών και την ελληνική κοινωνία.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το βιβλίο ωριμάζει όσο η Καλλονή μεγαλώνει. Χωρίς να κάνουμε spoiler, η ψυχοθεραπεία αποτελεί μια λύση στις κακοποιητικές συμπεριφορές, στην απόρριψη της ενοχής και στο “αγκάλιασμα” του εαυτού μας;
Ό,τι λειτουργεί στον καθένα είναι καλό. Για άλλους είναι η ψυχοθεραπεία, για άλλους ο διαλογισμός, για άλλους τα σπορ. Η Νατάσα, η ηρωίδα της Καλλονής, είναι βαθιά τραυματισμένη από παιδί και νομίζω, πως λογικά στρέφεται στη ψυχανάλυση.
Η λογοτεχνία και μάλλον η λογοτεχνία γραμμένη από γυναίκες, μπορεί να βοηθήσει στο να ακουστούν οι φωνές τους στην εποχή του ελληνικού #MeToo; Το ρωτάω καθώς οι ειδήσεις σχετικά με το ζήτημα σχεδόν εξαφανίστηκαν, ενώ ένα βιβλίο παραμένει, καταγράφει, υπάρχει στο χρόνο.
Σε κάθε περίπτωση, όποιος θίγει σχετικά θέματα, καλό είναι να ακούγεται. Πιστεύω πως πλέον ο κόσμος μπορεί να τα ακούσει και να τα συζητήσει. Νομίζω όμως πως πιο πολύ πρέπει να μετατοπιστεί η φωνή των αντρών παρά των γυναικών. Οι γυναίκες όλες, πάνω κάτω, έχουμε εμπειρίες που μας καθιστούν αλληλέγγυες.
Μετά την Καλλονή ποια είναι τα σχέδιά σας;
Συνεχίζουμε με την Tanweer για την ΕΡΤ1 “Τα Καλύτερά μας Χρόνια” που γράφουμε το σενάριο μαζί με τον Νίκο Απειρανθίτη, συζητάω για μια ταινία κι ελπίζω να κάνω και διακοπές.
Διαβάστε ακόμη στην αθηΝΕΑ :
Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου
“Ληστές” Από τις Εκδόσεις Polaris: Ένα Άψογα Σκοτεινό Graphic Novel
