Η ανθρώπινη αναπαραγωγή και η υπογονιμότητα είναι περιοχές που ενδιαφέρουν αρκετό κόσμο, περισσότερο από όσο φανταζόμαστε. Η ενασχόληση με αυτό το πεδίο προϋποθέτει γνώση, ευαισθησία και υπομονή. Για τη Μαρία Λιάπη ήταν όχι μόνο επιλογή επαγγελματική. Ως ενεργή πολίτης, ήδη από μικρή ηλικία είχε την επιθυμία να συμβάλλει σε περιοχές της κοινωνικής ζωής που αφορούν ευαίσθητα θέματα και να συμβάλλει στην ενημέρωση των συνανθρώπων της σχετικά με αυτά.
Η Μαρία Λιάπη-Πενλόγλου είναι γέννημα-θρέμμα Συκεώτισσα. Γεννήθηκε, μεγάλωσε, πήγε σχολείο και έπαιξε στις γειτονιές των Συκεών. Η οικογένειά της ήταν πολύ γνωστή στην περιοχή, κυρίως χάρη στη γιαγιά της Μαρίκα, η οποία άνοιξε ένα μικρό καφενείο κοντά στο δημαρχείο για τους πρόσφυγες που έχασαν την πατρίδα τους κι έψαχναν στον καινούργιο τους τόπο παρηγοριά σε ό,τι τους θύμιζε τα παλιά. Έτσι, τα «σουτζουκάκια του Λιάπη» έγιναν ξακουστά ανάμεσα σε όσους ήρθαν από τη Σμύρνη.
Η Μαρία εκλέχθηκε πρώτη φορά δημοτική σύμβουλος το 1998 και ασχολήθηκε με τον τότε Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Συκεών, αρχικά ως αντιπρόεδρος και στη συνέχεια από τη θέση της προέδρου. Η κοινωνική πολιτική του δήμου και συγκεκριμένα το νομικό πρόσωπο του δήμου που είχε στην ευθύνη του τους βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς αλλά και τα Κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων ήταν το κύριο μέλημά της ως αντιδημάρχου Κοινωνικής Πολιτικής.
Μετά τη μαιευτική και την επαγγελματική σου διαδρομή, τα τελευταία χρόνια έκανες δύο μεταπτυχιακά που αφορούν ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα, αυτό της ανθρώπινης αναπαραγωγής. Πώς το επέλεξες;
Ασχολήθηκα με τα βρέφη ως ιδιοκτήτρια βρεφονηπιακού σταθμού για οκτώ συναπτά έτη. Στη συνέχεια, ως αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής στον Δήμο Συκεών τότε, έδωσα ιδιαίτερη έμφαση στην ψυχοπροφυλακτική. Ακόμη και τότε, την πρώτη δεκαετία του 2000, δεν ήταν ευρέως γνωστή έννοια. Το πρόγραμμα ψυχοπροφυλακτικής αφορούσε τις εγκύους και περιλάμβανε ασκήσεις που τις βοηθούσαν να γεννήσουν όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα.
Έτσι, μέσα από την επαφή με τα βρέφη και τις εγκύους, ένιωσα πιο κοντά και στις γυναίκες και τους άνδρες που επιθυμούσαν να τεκνοποιήσουν αλλά δυσκολεύονταν.
Πώς οδηγήθηκες στον απαιτητικό τομέα της ανθρώπινης αναπαραγωγής;
Μετά τη μαιευτική με ειδικότητα την ανθρώπινη αναπαραγωγή, παρακολούθησα και ολοκλήρωσα το πρώτο μου μεταπτυχιακό στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, με αντικείμενο την ανθρώπινη αναπαραγωγή και, στη συνέχεια, ο δρόμος με έβγαλε στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, και συγκεκριμένα στο Τμήμα Ιατρικής του ιδρύματος, από όπου πήρα έναν δεύτερο μεταπτυχιακό τίτλο στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον θέμα «Βιομοριακές και Βιοχημικές εξελίξεις στη διάγνωση και θεραπεία ασθενειών».
Σήμερα συνεργάζομαι με τον εξαίρετο επιστήμονα Βασίλη Ταρλατζή, ως συνεργάτιδα-μαία στο Κέντρο Εξωσωματικής του Διαβαλκανικού Ιατρικού Κέντρου, ενώ παράλληλα είμαι στην εταιρεία Fertilland Pharma, η οποία διαθέτει και διακινεί φυτικά σκευάσματα και φάρμακα για τον άνδρα και τη γυναίκα από την εφηβεία μέχρι την εμμηνόπαυση.
Τα προβλήματα υπογονιμότητας ταλανίζουν μεγάλο ποσοστό νέων ζευγαριών. Γιατί;
Η υπογονιμότητα και στις γυναίκες και στους άνδρες –σε υψηλότερο μάλιστα βαθμό τους τελευταίους– οφείλεται στο άγχος, στην κακή και πρόχειρη διατροφή μας, στη γεμάτη στρες καθημερινότητά μας.
Το θετικό στοιχείο εδώ είναι ότι έχει αλλάξει η νοοτροπία των νέων και των δύο φύλων κι έχουν γκρεμιστεί προκαταλήψεις ετών. Τώρα πια γίνεται ευκολότερα κατάψυξη ωαρίων, καθώς και δωρεές ωαρίων και σπέρματος. Επίσης ο νέος νόμος επιτρέπει πλέον στη γυναίκα να τεκνοποιεί μέχρι τα 54 έτη.
Πόσο επιβαρύνεται μια γυναίκα που υποβάλλεται στη δοκιμασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης; Και αναφερόμαστε στη γυναίκα γιατί η ίδια δοκιμάζεται, εκ των πραγμάτων, σε μεγαλύτερο βαθμό.
Το ψυχολογικό κομμάτι σε αυτή τη διαδικασία, αν και δεν θεωρείται «μετρήσιμο», είναι αυτό που συμβάλλει σημαντικά στην επιτυχία της εξωσωματικής, αφού μόλις η γυναίκα χαλαρώσει, υποστηρίζει πολύ καλύτερα το όλο εγχείρημα και σε μεγαλύτερο ποσοστό από όσο ίσως θα μπορούσατε να φανταστείτε μένει έγκυος.
Ποιο είναι το οικονομικό κόστος το οποίο για πολλά νέα ζευγάρια είναι απαγορευτικό;
Και βέβαια είναι μια διαδικασία με οικονομικές απαιτήσεις, γι’ αυτό και υπάρχει και στα δημόσια νοσοκομεία κέντρα εξωσωματικής. Στη Θεσσαλονίκη, τέτοιο κέντρο είναι γνωστό ότι λειτουργεί στο Νοσοκομείο Παπαγεωργίου.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς και πάλι με την τοπική αυτοδιοίκηση, και συγκεκριμένα να θέσεις και πάλι υποψηφιότητα ως δημοτική σύμβουλος με τον δήμαρχο Νεάπολης-Συκεών Σίμο Δανιηλίδη;
Στην πραγματικότητα δεν έπαψα ποτέ να ασχολούμαι με τα κοινά, αφού έβρισκα και συνεχίζω να βρίσκω τρόπους να προσφέρω εθελοντικά, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, στο κοινωνικό σύνολο. Έκανα πίσω κάποια στιγμή γιατί τα δύο παιδιά μου βρίσκονταν σε ηλικία που με χρειάζονταν περισσότερο και φυσικά δεν μπορούσα να είμαι απούσα.
Δεν μετάνιωσα διόλου για την επιλογή μου, όπως ακριβώς είμαι πολύ σίγουρη ότι τώρα που ξαναμπαίνω στο συγκεκριμένο πεδίο είμαι έτοιμη να αφιερωθώ 100% σε αυτό. Ο ένας γιος μου σπουδάζει ψυχολογία μετά τη Φιλοσοφική που τελείωσε και ο άλλος είναι φοιτητής εφαρμοσμένης πληροφορικής. Αμφότεροι βοηθούν όποτε χρειάζεται στην οικογενειακή επιχείρηση, το «Απέναντι απ’ τα Κάστρα», το οποίο βρίσκεται εκεί ακριβώς που λέει το όνομά του και λειτουργεί με ευθύνη και πολλή προσωπική δουλειά του συζύγου μου Νίκου, ο οποίος είναι ο chef και η ψυχή του μαγαζιού.
Αν εκλεγείς, σε ποιον τομέα θα σε ενδιέφερε περισσότερο να δραστηριοποιηθείς και να προσφέρεις;
Σαφέστατα η κοινωνική πολιτική σε όλες τις εκφάνσεις της, όποια ηλικία κι αν αφορούν οι υπηρεσίες που θα κληθώ να προσφέρω, με ενδιαφέρει πολύ και σ’ αυτό, πέρα από την ιδιοσυγκρασία μου, με έχει εμπνεύσει με τη στάση, τη δράση και τις πρωτοβουλίες του ο δήμαρχός μας Σίμος Δανιηλίδης, που ταυτόχρονα είναι και πρόεδρος της Επιτροπής Κοινωνικής Πολιτικής της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ) κι έχει καταφέρει να αναγνωρίζεται ο Δήμος Νεάπολης-Συκεών πανελλαδικά ως ο δήμος της κοινωνικής προσφοράς και της αλληλεγγύης.
Με ενδιαφέρει πραγματικά ο άνθρωπος, ιδιαίτερα αυτή και αυτός που έχουν ανάγκη, και πιστεύω πως αξίζει να ασχολούμαστε με τα κοινά μόνο αν στον πυρήνα της σκέψης μας βρίσκεται το πώς θα βελτιώσουμε τη ζωή των συνανθρώπων μας, πώς θα απαλύνουμε τον πόνο τους, πώς θα κάνουμε πιο ανεκτές τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Νίκος Νυφούδης: «Να Γίνουν τα Δημοτικά Διαμερίσματα από “Υπνωτήρια” Ζωντανές Αγορές»
Βασίλης Καραμητσάνης | Όνειρό μου Είναι η Ανάδειξη της Αθήνας σε Βιώσιμο Τουριστικό Προορισμό
Βαγγέλης Προβιάς: «Η Αθήνα Χρειάζεται τον Θαυμασμό και την Αγάπη μας!»
