Βρίσκω τον εαυτό μου τα τελευταία χρόνια να ζει σε μια αέναη κουνελότρυπα, μπρος, πίσω, ανάμεσα στη σουρεαλιστική πλευρά των πραγμάτων και στην πεζή πραγματικότητα. Όσο η εποχή της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων δεν δείχνει να κοπάζει για μένα, πάντα θα βρίσκεται μπροστά μου μια ευκαιρία για περιπλάνηση στη μαγεία αυτού του κόσμου που –καμιά φορά– είναι και φαίνεται πανέμορφος.
Λίγη ώρα μακριά από τη θάλασσα, που ήταν η πρώτη εικόνα της περασμένης Δευτέρας μου, βρέθηκα έπειτα από αρκετό καιρό στο αγαπημένο μας Κτήμα Κοκοτού, για μια βόλτα με φίλους, μια γευσιγνωσία ξεχωριστή και μια αίσθηση εκδρομής τη στιγμή που την χρειαζόμουν πολύ. Είχα να επισκεφτώ το κτήμα αρκετό καιρό. Μια όμορφη βάφτιση στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, μια πρώτη Κυριακή με το παιδί ακόμα μικρό, ένα γεύμα εργασίας που έπρεπε να γίνει σε απόλυτη ησυχία και ιδιωτικότητα… Αυτά θυμάμαι πάντα, και πάντα τη μεταφορά στον χρόνο…
Αυτό είναι το μαγικό στο Κτήμα Κοκοτού: πως σε λίγη ώρα, από όπου και αν βρίσκεσαι στην Αττική, μπορείς ξαφνικά να βρεθείς ανάμεσα σε αμπέλια 65 ετών, ανάμεσα σε ανθρώπους που δείχνουν πως αξίζει να σταματάει ο χρόνος, και σε ένα κλίμα που δεν θα πίστευες πως είναι εκεί για σένα. Ο καθαρός αέρας, η φύση με τις ανεξάντλητες δυνάμεις της, το κρασί και τα μυστικά του… Όλα είναι δικά μας, αρκεί να αποφασίσουμε μια μέρα να αφήσουμε την καθημερινότητα έξω από την πύλη του κτήματος. Αυτό και κάναμε. Μέσα στην τρύπα του χρόνου και του τόπου, το πράσινο τοπίο, με τα καμένα, δυστυχώς, λίγο πιο πέρα, έγιναν ο χάρτης μας.
Οδηγοί μας, η γλυκύτατη Ανν Κοκοτού και η οινολόγος του κτήματος Χριστίνα Γαϊτανά, που μας υποδέχονται για να μας ξεναγήσουν στον υπέροχο τόπο τους αλλά και στα εργαστήρια όπου η μαγεία γεννάται. Από τη χειροποίητη διαλογή μέχρι την εμφιάλωση και το εντυπωσιακό κελάρι, με τις χρονολογίες να σε κοιτούν σαν να σε ρωτάνε «Εσύ πού ήσουν το 2019;», όλα είναι πρωτόγνωρα και παράξενα με έναν αέρα οικείας αρχοντιάς.
Και μετά, να ο δημιουργός όλων αυτών. Μια ξεχωριστή φιγούρα, ένας γνώριμος, χαμογελαστός ευγενής εμφανίζεται για να μας ρωτήσει αν περνάμε όμορφα και αν απολαμβάνουμε την ηλιόλουστη μέρα. Ο Γιώργος Κοκοτός δείχνει να ζει την κάθε μέρα με χαμόγελο και, εξιστορώντας τις δύσκολες στιγμές της τελευταίας φωτιάς, μας τόνισε –όπως και όλοι στο κτήμα– ένα μόνο σημείο: «Είμαστε όλοι καλά και είμαστε εδώ για να δουλέψουμε πάλι την ταλαιπωρημένη γη».
Οι φωτιές έφεραν τεράστια αναστάτωση και φυσικά στενοχώρια. Στο κτήμα ζει ολόκληρη η οικογένεια. Απασχολούνται δεκάδες άνθρωποι. Η σοδειά και το έδαφος είναι ό,τι πολυτιμότερο για να συνεχίσει να υπάρχει το κτήμα. Ευτυχώς, σώθηκαν όλα και η γη θα αναγεννηθεί, όπως κάνει πάντα, από τις στάχτες της.
Στη γευσιγνωσία που ακολούθησε, μαζί με τα υπέροχα συνοδευτικά κεράσματα από το Δειπνοσοφιστήριο, ξεχώρισα το ελαφρύ, πρόσχαρο Σαββατιανό του ’23 που βγαίνει από τα 65 ετών αμπέλια. Το Σαββατιανό, η γνήσια αττική ποικιλία, είναι φινετσάτο και δροσερό και η ιδανική εκκίνηση για κάθε παρέα. Η «Πέρδικα στ’ αμπέλι» με ξάφνιασε ευχάριστα και με έβαλε στη διαδικασία να εξετάσω προσεκτικά όλες τις ετικέτες έμπνευσης του Γιώργου Κοκοτού, που κάνουν τη μουσική από τους θερινούς «Όρνιθες» του Μπινιάρη να ηχούν στα αυτιά μου.
Αυτό χρειάζομαι στη γευσιγνωσία και σε κάθε εμπειρία επί γης. Την αίσθηση ότι οι άνθρωποι με τα κατορθώματά μας και τη συνεργασία μας μπορούμε να πετάξουμε. Μακριά από την ασχήμια, την κακία, τη φωτιά…
Κλασικά, το υπέροχο Gewurstraminer μου θυμίζει το σπίτι της γιαγιάς με το γλυκό του κουταλιού σε αφθονία, και κλασικά, ως κορίτσι του Chardonnay, παίρνω «αγκαλιά» εκείνο του 2020 που μας πρόσφερε με χαμόγελο η Χριστίνα. Η «Κλέφτρα Κίσσα» έκλεψε την καρδιά μου, ως πολύ ευχάριστο ροζέ που μου έφερε στον νου dragon fruit, το φρούτο του… πάθους μου.
Στο τζάκι, με όλη την παρέα σε φανταστική διάθεση, καταλήξαμε να πίνουμε το βραβευμένο Kokotos Estate με το υπέροχο γνήσιο κόκκινο χρώμα και τη διακριτική του μυρωδιά από βαρέλι (μένει εκεί 18 μήνες – ο ιδανικός χρόνος φλερτ και… έρωτα). Γνωστή για τη δυσκολία μου στα κόκκινα κρασιά, ένα θα σας πω: χωρίς δεύτερη σκέψη, πήρα το Kokotos Estate στο σπίτι για το εορταστικό τραπέζι.
Κοίταξα γύρω μου και δεν μπορούσα να θυμηθώ τι μέρα είναι, τι υποχρεώσεις έχω για αργότερα. Τι ώρα να είναι, τι να γίνεται «εκεί έξω»; Σκέφτηκα πότε θα κανονίσω να έρθω ξανά. Μια πρώτη Κυριακή του μήνα για τις δραστηριότητες του κτήματος; Μια ημερήσια με όλα τα ανίψια; Σε μια γιορτή, να γεμίσουμε το μεγάλο ξύλινο τραπέζι;
Οι ευχαριστίες σε όλους στο κτήμα ήταν μικρή ένδειξη του πόσο όμορφα περάσαμε. Ήπιαμε υπέροχα κρασιά, γελάσαμε δυνατά, ζεσταθήκαμε γύρω από το τζάκι και συμφωνήσαμε πως ήταν μια Δευτέρα αξέχαστη… Όπως θα έπρεπε να είναι όλες οι Δευτέρες.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
4 Ιδανικοί Προορισμοί με Κοινό Παρονομαστή τη Γεύση
Τρύγος 2024: Πώς τον Επηρέασε η πιο Ζεστή και Άνυδρη Χρονιά;
