Υπάρχει μια σκηνή στην προ δέκα ετών σειρά Californication του Showtime που μου θύμισε τη σημασία και τη σπουδαιότητα των συμβόλων.
Το Californication, για όσους δεν το έχουν δει, είναι η μυθοπλαστική απεικόνιση της ζωής του συγγραφέα Hank Moody (φανταστείτε αν θέλετε τον Charles Bukowski, αλλά όμορφο και στιλάτο, κάτι σαν ροκ σταρ) τον οποίο υποδύεται ο ηθοποιός David Duchovny. Η προσωπική ζωή είναι υπό διάλυση, παρόλο που ο ίδιος έχει τις καλύτερες προθέσεις για τους αγαπημένους του, την όμορφη high school sweetheart γυναίκα του, την έφηβη emo ροκού κόρη του, τον ατζέντη του και καλύτερο φίλο του κ.λπ. Παρά τις καλύτερες προθέσεις του, δεν καταφέρνει τίποτε περισσότερο από το να βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με όλους! Η διάθεση που έχει για νέες εμπειρίες κάθε μορφής και φύσης είναι αυτή που τελικά τον οδηγεί συνεχώς σε αδιέξοδα… ή μάλλον η διάθεσή του να παραμείνει αιώνιος έφηβος και να μη μεγαλώσει ποτέ! Σας θυμίζει κάτι;
Βρισκόμαστε στο σαλόνι του τύπου λοιπόν που πλησιάζει στα 50 του, σε ένα σπίτι τυπικά ανδρικά ατημέλητο, αλλά φυσικά με πολύ καλό γούστο – σαλόνι ενός άνδρα που έχει ζήσει μια συναρπαστική ζωή και τα τρόπαιά της βρίσκονται γύρω του και τον περιτριγυρίζουν. Κάποια στιγμή σηκώνεται και πηγαίνει προς το ηχοσύστημα που έχει -ξέρετε πικ απ, ενισχυτής και ηχεία- σκύβει και μέσα από μια ντάνα από δίσκους βινυλίων διαλέγει έναν, τον πιάνει στα χέρια του, βγάζει το στρογγυλό μαύρο αντικείμενο και το βάζει στο πλατώ, αφήνοντας τη βελόνα να πέσει επάνω στα αυλάκια. Από τα ηχεία ακούγεται η χαρακτηριστική φωνή του Bob Dylan… Για όσους ξέρουν κάθε μουσικόφιλος ροκάς που σέβεται τον εαυτό του έχει τα βινύλιά του σε πρώτη ζήτηση, κάτω στο πάτωμα, στο χαλί, σε μια ντάνα που ακουμπάει σε τοίχο ή στο έπιπλο ή σε ένα καναπέ… οτιδήποτε που να δείχνει ότι η μουσική είναι μεγάλης σημασίας, σε πρώτη ζήτηση. Και σίγουρα όχι στα ράφια της βιβλιοθήκης.
Ο δίσκος που πιάνει στα χέρια του λοιπόν είναι ένα από τα μυθικά σύμβολα της ροκ μουσικής, το περίφημο Blood on the Tracks του 1975, το πιο προσωπικό και σίγουρα το πιο πονεμένο άλμπουμ του Dylan. Blood on the Tracks – τραγούδια βουτηγμένα στο αίμα! Είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα χρόνια που είχε κυκλοφορήσει, προλόγιζε το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ, το Tangled Up in Blue, ως εξής: “Αυτό το τραγούδι μου πήρε δύο χρόνια να το γράψω και δέκα να το ζήσω!”.
Πρόκειται για το πιο προσωπικό, αληθινό, ματωμένο -για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Dylan- σύνολο τραγουδιών που έγραψε ποτέ. Ειλικρινές, από καρδιάς, συναισθηματικό και στο βάθος της εξομολόγησης λυτρωτικό, ίσως το απόλυτο άλμπουμ των χωρισμών… Ένα άλμπουμ ενηλικίωσης και συναισθηματικής ωριμότητας για κάθε άνδρα. Αν θα έπρεπε να βρω ένα αντίστοιχο “γυναικείο” άλμπουμ θα έλεγα το Blue της Joni Mitchel.
Σήμερα το Blood on the Tracks θεωρείται το καλύτερο άλμπουμ του Bob Dylan στη δεκαετία του ΄70 και ένα από τα κορυφαία ροκ άλμπουμ όλων των εποχών (στη θέση Νο 16).
Το έγραψε ενώ είχε απομονωθεί για τα καλά στη φάρμα του στη Μινεσότα και ενώ ο εννιάχρονος γάμος του με την Sara Lowndes, την περίφημη Sara του ομώνυμου τραγουδιού, είχε φτάσει στο τέλος του με σπαρακτικό τρόπο… Πρόκειται για το πιο προσωπικό, αληθινό, ματωμένο -για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Dylan- σύνολο τραγουδιών που έγραψε ποτέ. Ειλικρινές, από καρδιάς, συναισθηματικό και στο βάθος της εξομολόγησης λυτρωτικό, ίσως το απόλυτο άλμπουμ των χωρισμών… Ένα άλμπουμ ενηλικίωσης και συναισθηματικής ωριμότητας για κάθε άνδρα. Αν θα έπρεπε να βρω ένα αντίστοιχο “γυναικείο” άλμπουμ θα έλεγα το Blue της Joni Mitchel.
Εδώ και πολλά χρόνια ο Bob Dylan κυκλοφορεί την περίφημη σειρά The Bootleg Series, με υλικό ακυκλοφόρητο, αλλά και εναλλακτικές ηχογραφήσεις από ήδη γνωστά τραγούδια, είτε από συγκεκριμένες χρονιές, είτε από συγκεκριμένα άλμπουμ. Η σειρά έφτασε στο Νο 14 και ήρθε η ώρα του More Blood, More Tracks – τίτλος εύγλωττος και Ντυλανικός!
Είναι μια ακόμη πιο βαθειά ματιά σε μια εποχή κατά την οποία ο ποιητής ηχογράφησε ένα από τα αριστουργήματά του… Και για τους φανατικούς μια έκδοση που πρέπει να αποκτήσουν!
Βέβαια, για όποιον άντρα έκλαψε έστω και μια φορά στη ζωή του από έρωτα, το Blood on the Tracks του 1975 παραμένει αξεπέραστο και ανυπέρβλητο… Ίσως μάλιστα να είναι και η τελευταία ευκαιρία για τον κάθε Hank Moody να ενηλικιωθεί!
