Ο Χώρος 2510 στην οδό Θεμιστοκλέους στα Εξάρχεια είναι το πλέον κατάλληλο σημείο για να ανέβουν τα θεατρικά έργα που γράφει και σκηνοθετεί ο Ανδρέας Ζαφείρης. Μετά την Κατερίνα Γώγου, ο καλός σκηνοθέτης καταπιάστηκε με τον Παύλο Σιδηρόπουλο και ακολούθησε ο Νικόλας Άσιμος. Στους τρεις «αγίους των Εξαρχείων» προστέθηκε και ο Ζακ Κωστόπουλος.
Παρακολουθώντας την προσπάθειά του μαζί με νέους και νέες ταλαντούχους/ες ηθοποιούς, βρήκα ευκαιρία να συνομιλήσουμε, εν συντομία, για μια ακόμη φορά. Μαζί μας ήταν και ο μουσικός, πλέον και ηθοποιός, Βαγγέλης Παπαχρήστος, που ενσαρκώνει τον Νικόλα Άσιμο.
Ανδρέα, με τον Άσιμο κλείνει ο κύκλος των «αγίων των Εξαρχείων» και ήδη ξεκίνησες έναν νέο κύκλο με τον Ζακ Κωστόπουλο. Τι σε τραβάει σε αυτές τις ψυχές και γιατί είχαμε αργήσει τόσα χρόνια να ασχοληθούμε θεατρικά με τους τρεις τους: τον Σιδηρόπουλο, τη Γώγου και τον Άσιμο;
Σύντομα θα παρουσιάσουμε και το τελευταίο μέρος αυτής της άτυπης «τριλογίας», με ένα έργο για τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Υπάρχει ένας συγκλονιστικός στίχος του Γιάννη Ρίτσου που αναφέρεται στους «… δικούς μας Χριστούς, στους δικούς μας άγιους».
Υπάρχουν χιλιάδες άγιοι, «…τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα, είναι οι πυκνές σιδηροδρομικές γραμμές, που διασχίζουν το μέλλον». Απόντες των οποίων τα ίχνη ανοίγουν δρόμους στο αύριο. Οι περισσότεροι είναι ανώνυμοι. Κάποιοι, για λόγους που ξεπερνούν τα όρια μιας σύντομης απάντησης, έγιναν «επώνυμοι». Την επωνυμία αυτή κάνουμε αφορμή για να μιλήσουμε όχι βιογραφικά, αλλά γι’ αυτό που είπες: την ψυχή τους. Τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο αποτύπωναν τον κόσμο γύρω τους, μέσω της αγωνίας τους να τον αλλάξουν.
Ο Ζακ είναι η 4η «βιογραφία» που πλάθεις. Όσο διαφέρει από τους τρεις άλλο τόσο τους μοιάζει…
Σωστά. Όσο διαφέρει τόσο μοιάζει. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι «μοιράζονται» (Κατερίνα, Νικόλας και Παύλος) το ίδιο «χωροταξικό» περιβάλλον: το κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον του κέντρου μια μητρόπολης. Μοιράζονται την επιλογή να ζήσουν μέσω της τέχνης. Μοιράζονται την περιθωριοποίηση και τη μοναξιά που, συχνά, βιώνουν εκείνοι που ανοίγουν δρόμους. Μοιράζονται την αγάπη και την αποδοχή που γνώρισαν μετά το θάνατό τους. Μοιράζονται ένα σκληρό τέλος, πρώιμο, και μια ζωή βιωμένη στα άκρα. Μα πάνω από όλα μοιράζονται την ευαισθησία της ψυχής, τη μεγάλη αγάπη για τον άνθρωπο που αδικείται, που καταπιέζεται.
Βαγγέλη, ποια ήταν η προεργασία για να μπεις στον ρόλο ενός αλαφροΐσκιωτου, ενός παράξενου και παράταιρου «κροκ-ανθρώπου», όπως ο ίδιος συστηνόταν;
Δεν τον είδα ποτέ ως αλαφροΐσκιωτο. Απεναντίας! Από εκεί και πέρα, με βοήθησε το γεγονός ότι δεν μου ήταν άγνωστος ο Άσιμος. Τον ακούω από αρκετά μικρός και πάντα έψαχνα να βρω ιστορίες γι’ αυτόν.
Έχω τον ίδιο ενθουσιασμό με τότε, όταν μιλούσα με τον οικογενειακό μας φίλο Γιώργο Κατσικαβέλη, που έπαιζε μαζί με τον Νικόλα στη Θεσσαλονίκη στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Έβαζα τον κύριο Γιώργο να μου λέει ιστορίες, γεγονότα, ακόμα και να μου τον περιγράφει. Βοήθησε, λοιπόν, αρκετά στην προεργασία ένα τέτοιο παρασκήνιο!
Τι επιθυμείς να εισπράξουν οι θεατές παρακολουθώντας ένα θεατρικό, μια ιστορία για τον Νικόλα Άσιμο;
Τα προφανή, μιας που τα προσπερνάμε όλοι μας. Μια δεύτερη ματιά και μια δεύτερη ευκαιρία στα πράγματα.
Ανδρέα και Βαγγέλη, θα αποδεχόταν η εποχή μας έναν Άσιμο; Προσωπικά αμφιβάλλω, παρά την επιφανειακή αποδοχή των πάντων. Ο ίδιος, άλλωστε, έλεγε «στους αρρωστιάρικους καιρούς να μη σκοτώνετε τους διαφορετικούς».
Και πολύ σωστά αμφιβάλλεις. Για τους ίδιους λόγους που δεν τον δέχτηκε τότε. Ίσως ακόμη πιο δύσκολα σε σχέση με τότε. Γιατί οι καιροί είναι πολύ περισσότερο «αρρωστιάρικοι». Οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνία έχουν πληθύνει. Οι «διαφορετικοί», αυτοί που αμφισβητούν τη There Is No Alternative του ζόφου, είναι λιγότεροι και πιο μόνοι.
Βαγγέλης Παπαχρήστος: Αρκεί να ορίσει καθένας τους καιρούς που θεωρεί «αρρωστιάρικους». Ο Νικόλας Άσιμος το έγραψε αυτό στα μέσα του 1980. Τότε που η συντριπτική πλειονότητα ήθελε να ξεχάσει τη δικτατορία, μια Ελλάδα μόλις 10 χρόνια πριν, και προσποιούνταν ότι δεν υπήρξε ποτέ. Μήπως, τελικά, ήταν επιφανειακή η αποδοχή των πάντων για τον τρόπο ζωής και όλων των παραγώγων, την εποχή εκείνη! Ολοκληρωτικά είναι δύσκολο να χωρέσει ο Άσιμος σε οποιαδήποτε εποχή. Πολύ ρομαντικός! Συγκριτικά, όμως, στις μέρες μας θα χωρούσε ένα τσακ παραπάνω.
Σας ευχαριστώ πολύ και εύχομαι καλή επιτυχία στη συνέχεια!
Ευχαριστούμε με τη σειρά μας.
Συντελεστές
Κείμενο/Σκηνοθεσία: Ανδρέας Ζαφείρης | Ερμηνεία: Βαγγέλης Παπαχρήστος | Bοηθός σκηνοθέτη: Σύλια Πούλιου
Πληροφορίες
Κάθε Τετάρτη στις 21:00 | Θέατρο 2510: Θεμιστοκλέους 52, Εξάρχεια | Για κρατήσεις θέσεων: 6980 384965, 6980 841899
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Και Γελάσαμε και Παίξαμε στο «Elizadeth» στο Vault
