Με μια απ’ τις δημιουργίες της Ντόλυς Μπουκογιάννη, ανέπτυξα πριν χρόνια μια σχέση αγάπης! Πριν λοιπόν διαβάσετε τα πολλά και ενδιαφέροντα που είπε στην αθηΝΕΑ η καταξιωμένη σχεδιάστρια κοσμημάτων, θα ήθελα να σας πω την ιστορία ενός αγαπημένου μου κολιέ…
Αποτελείτο από ένα μικρό μαύρο βοτσαλάκι που “έκανε παρέα” μ’ ένα διακριτικό μπριγιάν, πάνω σε μια λεπτή, σχεδόν ανεπαίσθητη, αλυσίδα. Το φορούσα συνεχώς, έκανα όμως το λάθος να το βγάλω απ’ το λαιμό μου τη μέρα του γάμου μου. Μες τον πανικό, σχεδόν δύο χρόνια μετά, ακόμη δεν μπορώ να θυμηθώ πού το ακούμπησα. Μη μου πείτε ότι χάθηκε – αρνούμαι να το πιστέψω!
Όταν λοιπόν η Ντόλυ Μπουκογιάννη μιλά για τη μοναδικότητα που χαρίζει τόση μεγάλη αξία στα βότσαλα που αξιοποιεί στις υπέροχες δημιουργίες της, αντιλαμβάνομαι από πρώτο χέρι για τι πράγμα μιλάει…
Πείτε μας δυο λόγια για την πορεία σας στο χώρο του κοσμήματος. Είναι κάτι το οποίο ανέκαθεν αποτελούσε πάθος σας;
Σπούδασα σχέδιο και κατασκευή κοσμήματος μετά το Λύκειο, και αμέσως μετά Γεμολογία. Το πάθος μου όλα αυτά τα χρόνια συμπληρώνεται με αφοσίωση και σκληρή δουλειά. Ήθελα πάντα να μαθαίνω, να εξερευνώ και να ανακαλύπτω ιδέες, είτε αυτές είχαν να κάνουν με το σχέδιο, τα υλικά ή την τεχνική.
Μιλήστε μας για τη διαδικασία με βάση την οποία διαλέγετε τα υλικά που χρησιμοποιείτε για ένα κόσμημα.
Η δημιουργία ενός κοσμήματος είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα υλικά. Στη δική μου δουλειά, όπως έχει εξελιχθεί, τα υλικά με εμπνέουν και αυτά ορίζουν το σχέδιο. Τα συνδυάζω μεταξύ τους κι έτσι προκύπτει το κόσμημα. Είναι συναρπαστικό πώς κάθε συνδυασμός έχει μια εξήγηση γιατί είναι ο σωστός ή γιατί είναι ο λάθος.
Στην προσπάθειά μου να δείξω πόσο πολύτιμο ήταν για μένα αυτό το υλικό, διακριτικά το στόλισα με τρία διαμάντια.
Μετά από πολλά χρόνια μελέτης, πειραματισμού και συμμόρφωσης στους αυστηρούς κανόνες της τεχνικής της χρυσοχοΐας, έχω αφεθεί να με παρασύρουν τα υλικά, τα χρώματα, οι απρόσμενοι συνδυασμοί. Αισθάνομαι ότι υπάρχει μία λεπτή ισορροπία σε κάθε κατασκευή και αυτήν αναζητώ. Τα μαργαριτάρια και οι χρωματιστές πέτρες, τα διαμάντια ή τα βότσαλα, από μόνα τους δείχνουν πώς πρέπει να δουλευτούν και να συνδυασθούν.
Τα βότσαλα μοιάζει να είναι από τα πιο χαρακτηριστικά υλικά που αναδεικνύετε μέσα από τα κοσμήματά σας. Πώς προέκυψε αυτή σας η προτίμηση;
Το πρώτο μου βότσαλο το μάζεψα το 1976 σε μια παραλία της Κρήτης. Το 1992 το έκανα κόσμημα, δένοντάς το με χρυσό 22 καρατίων και χαλκό. Στην προσπάθειά μου να δείξω πόσο πολύτιμο ήταν για μένα αυτό το υλικό, διακριτικά το στόλισα με τρία διαμάντια. Το σχήμα των βότσαλων είναι αποτέλεσμα της αέναης κίνησης της θάλασσας, τα δε χρώματά τους είναι χαρακτηριστικά του τοπίου στο οποίο βρίσκονται.
Νομίζω ότι αυτό που με ενδιαφέρει πολύ στα βότσαλα και καθορίζει αυτή τη δουλειά μου είναι η μοναδικότητά τους και ως εκ τούτου η σπανιότητά τους. Είναι πολύτιμα ως προς την αξία τους και όχι το κόστος τους. Ανατρέπει με κάποιο τρόπο την προκατασκευασμένη νοοτροπία ότι τα κοσμήματα είναι πολύτιμα επειδή κοστίζουν. Ο απίθανος συνδυασμός τους δε με τα διαμάντια, έχει εξελιχθεί σαν σχέση αλληλοεξάρτησης. Είναι δύο υλικά της ίδιας αξίας, αλλά διαφορετικού κόστους, που το ένα αναδεικνύει τον καλύτερο εαυτό του άλλου. Το μάζεμά τους είναι από τις πιο δημιουργικές μου ασχολίες. Εκείνη την ώρα σκέφτομαι τα περισσότερα σχέδια.
Οι δημιουργίες σας μοιάζει να έχουν μια σύνδεση με την ιστορία – από τα νομίσματα που χρησιμοποιείτε, μέχρι τη συλλογή Byzantine. Αγαπάτε την ιστορία;
Η δεύτερη επιλογή μου όταν έπρεπε να επιλέξω τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο ήταν η αρχαιολογία. Είναι ένας τομέας που με συγκινεί όσο και το κόσμημα και έχει αποτελέσει αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Το αίσθημα της ελευθερίας και της δημιουργικότητας όμως που σου προσφέρει η κατασκευή ενός κοσμήματος δεν συγκρίνεται με καμία άλλη τέχνη η επιστήμη.
Μελετώντας τις αρχαίες τεχνικές της χρυσοχοΐας ανακάλυψα την απίστευτη σοφία των αρχαίων κατασκευαστών κοσμημάτων σε όλους τους τομείς της τέχνης αυτής. Καμιά φορά αισθάνεσαι ότι τα υλικά σου είναι ζωντανά.
Πείτε μας μερικές από τις πηγές έμπνευσής σας.
Κατά τη γνώμη σας, τι κάνει ένα κόσμημα διαχρονικό;
Διαχρονικό νομίζω ότι είναι ένα αντικείμενο όταν μετά το πέρασμα του χρόνου, ακόμα και αν έχει λίγο ξεθωριάσει αισθητικά, μπορεί ακόμα να προκαλέσει ενδιαφέρον, συναίσθημα και επιθυμία.
Τα έργα τέχνης κρίνονται πολύ διαφορετικά. Ως έργο τέχνης λοιπόν ένα κόσμημα θεωρείται διαχρονικό όχι αν “φοριέται”, αλλά αν η φόρμα του, οι αναλογίες του, τα χρώματά του, η τεχνική του και γενικά η αίσθηση που προκαλεί είναι αποτέλεσμα ικανής και εις βάθος μελέτης, καθώς και ταλέντου. Συνήθως η προσπάθεια εντυπωσιασμού στο σχεδιασμό ενός κοσμήματος χωρίς μελέτη όλων των παραπάνω είναι εις βάρος της διαχρονικότητάς του. Λόγω δε κόστους, η μη διαχρονικότητα σε ένα κόσμημα είναι σοβαρό μειονέκτημα.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Προτιμώ αντί για τα σχέδια μου για το μέλλον, να σας πω σε τι ελπίζω. Σαν δημιουργός λοιπόν, ελπίζω να μπορώ να φτιάχνω κοσμήματα που να με εκπλήττουν. Επίσης, να συνεχίσω να καταφέρνω ανθρώπους και ιδιαίτερα γυναίκες που δεν τους αρέσουν τα κοσμήματα να ανακαλύπτουν τον μαγικό κόσμο πίσω από αυτά.
Σαν άνθρωπος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο κόσμημα, ελπίζω να μπορέσω να προσφέρω μέσα από συγκεκριμένες δράσεις και μαζί με άλλους, κάτι από τα πολλά που λείπουν από τη χώρα μας με τα 6.000 χρόνια ιστορίας στο κόσμημα: ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση, εμπιστοσύνη, όραμα, ταυτότητα, μέλλον.
***
Στην Ελλάδα, τις δημιουργίες της Ντόλυς Μπουκογιάννη θα τις βρείτε σε επιλεγμένα καταστήματα, καθώς και στο ηλεκτρονικό κατάστημα των i-D Concept Stores. Το άρθρο αυτό γράφτηκε με την ευγενική χορηγία των i-D Concept Stores.
