Πολλή συζήτηση έγινε πρόσφατα με αφορμή τον τίτλο του χαρτοφυλακίου του Μαργαρίτη Σχοινά στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε η αναφορά σε “προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής”, η μετονομασία σε “προώθηση” ήταν μια μάλλον επιβεβλημένη απόφαση. Η φράση αυτή επιδέχεται φυσικά πολλαπλών ερμηνειών, αλλά και διαστρέβλωσης, ίσως γι’ αυτό αποδείχθηκε τόσο προβληματική.
Η εποχή της πολιτικής ορθότητας τείνει να μας φέρει στο σημείο όπου το να σκεπτόμαστε πριν μιλήσουμε δεν θα είναι αποτέλεσμα ενσυναίσθησης, αλλά επηυξημένης ανησυχίας μη τυχόν οποιοδήποτε από τα λεγόμενά μας παρερμηνευθεί και θίξει κάποια κοινωνική ομάδα ή ιδέα. Την ίδια όμως στιγμή, με το ξενοφοβικό κύμα στην Ευρώπη σε έξαρση, κάτι που θα μπορούσε να παρερμηνευθεί ως κλείσιμο ματιού σε ακραίες φωνές ορθώς μας προβληματίζει.
Αυτό όμως που δεν πρέπει -ως Ευρωπαίοι- να ξεχνάμε είναι ότι η ήπειρός μας, με τα λάθη της και τις αδυναμίες της που είναι φυσικά πολύτιμο να επισημαίνονται, υπήρξε πρωτοπόρος στην ανθρώπινη εξέλιξη. Ένα μείγμα λαών που μετά από χιλιάδες χρόνια βίαιης αντιπαράθεσης κατάφερε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να γίνει το οικουμενικό παράδειγμα συμφιλίωσης.
Με επιτεύγματα που εκτείνονται από τον Παρθενώνα εως τον τρούλο του Duomo του Brunelleschi στην Φλωρεντία και από την ποίηση του Goethe μέχρι τα πορτογαλικά Fados, με ενδιάμεσους σταθμούς την εταιρεία West Indies των Ολλανδών και την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο. Απο έναν απλό περίπατο στο Hyde Park δίπλα στη Σερπαντίνη, μέχρι την απόλαυση της θέας από την κορυφή της Sagrada Familia. Από τον ανεξάντλητο πνευματικό πλούτο του Λούβρου έως τις περιπέτειες του Tintin. Για τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση, για τον Μαρτίνο Λούθηρο και την Isabella d’ Este.
Γι’ αυτούς και αμέτρητους άλλους λόγους θα είμαι πάντα περήφανος που είμαι Ευρωπαίος και θα υπερασπίζομαι ανερυθρίαστα τον τρόπο ζωής μας.
