Η διαχρονικότητα των έργων του Samuel Beckett είναι αδιαμφισβήτητη και η τροφή για σκέψη που δίνει άφθονη. Η όποια σκηνοθετική επεξεργασία που επιδέχεται το έργο του “Περιμένοντας τον Γκοντό” δεν αποτελεί τροχοπέδη στην κλασική προβολή των κεντρικών ηρώων του: Βλαδίμηρου και Εστραγκόν, Πόντζο και Λάκι.
Στην παράσταση που περιοδεύει σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα αυτό το καλοκαίρι, ο ίδιος επενδύει εύστοχα στον Μπεκετικό λόγο, χωρίς ιδιαίτερες σκηνοθετικές παρεμβάσεις, διατηρώντας την αυθεντικότητα των ηρώων. Οι Μπεκετικοί χαρακτήρες είναι ισοβαρείς, μεστοί και δικαιώνουν το χαρακτηρισμό του έργου, ως “τραγικωμωδία σε δύο πράξεις”.
Το “Περιμένοντας τον Γκοντό” είναι ένα έργο που αν και φαινομενικά μοιάζει στατικό, στον πυρήνα του είναι ενεργητικό, φωτίζοντας προβληματισμούς και πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Στην αναμονή για τον πολυπόθητο ερχομό του Γκοντό λοιπόν, τα διαλογικά μέρη Βλαδίμηρου-Εστραγκόν έχουν μια ευκρινή ροπή στη φιλοσοφία, που επισκιάζει τον αρχικό σκοπό της αναμονής, με την εμφάνιση του διδύμου Πόντζο-Λάκι να σπάει την πλήξη.
Μολονότι το σκηνικό πλαίσιο του έργου δεν αλλάζει σημαντικά, ο χρόνος και ο χώρος τίθενται συνεχώς υπό αμφισβήτηση. Η στατικότητα του αναπαριστώμενου φυσικού χώρου, με τον προς απόσυρση σκαραβαίο, εντείνει την ακινησία, συνδυαστικά με την απραξία των ηρώων. Το γυμνό αρχικά δέντρο, που δεσπόζει στον άχρονο τόπο, στην πορεία βγάζει φύλλα, δείχνει μια αλλαγή στον αμετάβλητο κορμό του έργου.
Το “Περιμένοντας τον Γκοντό” είναι ένα έργο που αν και φαινομενικά μοιάζει στατικό, στον πυρήνα του είναι ενεργητικό, φωτίζοντας προβληματισμούς και πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης.
Το καστ, που απαρτίζεται από τους Θανάση Παπαγεωργίου, Σπύρο Παπαδόπουλο, Άρη Σερβετάλη και Ορφέα Αυγουστίδη, δικαιώνει τον Κακλέα, ο οποίος με το σωστό matching δημιούργησε δυνατούς, ερμηνευτικά, συνδυασμούς. Ο Θανάσης Παπαγεωργίου ερμηνεύει με μεστότητα και πιστότητα το ρόλο του Ντιντί (Βλαδίμηρος), που συμπληρώνει σκηνικά τον Γκογκό (Εστραγκόν), στο ρόλο του οποίου βρίσκεται ο Σπύρος Παπαδόπουλος που ισορροπεί το κωμικό και δραματικό ύφος του Γκογκό, ως dramatis personae. Ο Άρης Σερβετάλης, όπως ήταν αναμενόμενο, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, όντας στιβαρός, εκφραστικός και δυναμικός ως Πόντζο, δένοντας αρμονικά με τον Ορφέα Αυγουστίδη, που αποτελεί πραγματική αποκάλυψη, ερμηνεύοντας με δραματικό βάθος το ρόλο του Λάκι.
Στο μεγαλύτερο μέρος της, η παράσταση είναι καλά προσαρμοσμένη στα Μπεκετικά δεδομένα, με τη μουσική, τα κοστούμια (Η. Δουλαδίρη) και τα σκηνικά (Γ. Κακλέας- Σ. Μπιρμπίλης) να είναι εναρμονισμένα με το δραματουργικό πλαίσιο, που είναι δοσμένο με απόλυτη σαφήνεια.
Περιμένοντας λοιπόν μαζί με τους ήρωες τον Γκοντό, το κοινό στοχάστηκε μαζί με τους Μπεκετικούς ήρωες, εκτιμώντας την ποιότητα της σκηνοθετικής επιμέλειας του λόγου του Beckett, δια χειρός Κακλέα, κι απολαμβάνοντας τις άρτιες ερμηνείες των πρωταγωνιστών.
