Έχοντας κάνει τέσσερα ταξίδια σε πιο ενδιαφέρουσες πόλεις της Ασίας…. παρασύρθηκα – το ομολογώ και εδώ. Κυρίως λόγω των φτηνών πτήσεων. Είχα αποφασίσει πως δεν με ενδιέφεραν τα πολλαπλά εμπορικά κέντρα γεμάτα απλησίαστες φίρμες, τα νησάκια με τεχνητή άμμο και η βρόμικη θάλασσα στο πιο πολύβουο λιμάνι του κόσμου. Ούτε ήθελα γαστριμαργικές περιπέτειες, αφού δεν δοκιμάζω καν ακόμα και πολλά από τα δημοφιλή παραδοσιακά ελληνικά φαγητά.
Η 11ωρη πτήση για Σιγκαπούρη ερχόταν από Βερολίνο και ήταν, είπαμε, χαμηλού ναύλου. Άρα, απαραίτητα δικά μας μαξιλαράκια, κουβέρτες, μάσκες ύπνου και διακριτικά κρυμμένα δύο γεύματα πηγαίνοντας και ακόμα ένα γυρνώντας και, βεβαίως, πολύτιμο νερό! Αλλιώς, θα έπρεπε να τα αγοράσουμε πανάκριβα.
Η Προετοιμασία του Ταξιδιού
Η Σιγκαπούρη έχει υπερδιπλάσιο ΑΕΠ από την Ελλάδα. Τον Απρίλιο, εποχή που επιλέξαμε να πάμε ως μήνα με λιγότερες βροχές εκεί, η υγρασία ήταν 83%, ενώ η Αθήνα είχε 36%. Κάντε, λοιπόν, τους απαραίτητους υπολογισμούς σας. Όπως σε κάθε μου ταξίδι, μικρό ή πιο μεγάλο, έκανα έρευνα αγοράς μελετώντας «σαν έτοιμος από καιρό» τι ενδιαφέρον αξίζει να δούμε και να κάνουμε.
Αρχίζοντας –6 μήνες πριν!– από το πιο κατάλληλο ξενοδοχείο και διαβάζοντας δεκάδες κριτικές από διαφορετικά site. Μετά, «ξεσκονίζοντας» τα ωράρια των ναών μέχρι και τους καταλόγους των πιο βολικών εστιατορίων, ανάλογα με τις προσεκτικά σχεδιασμένες καθημερινές διαδρομές μας. Και, φυσικά, τους κανονισμούς της πόλης…
Γιατί, αν πάτε αδιάβαστοι στη Σιγκαπούρη, μπορεί σε μια μέρα «φάτε» πολλά πρόστιμα, εκατοντάδων ευρώ το καθένα! Πώς; Αν… τολμήσετε να τρέξετε στις διαβάσεις πεζών, αν καπνίσετε στον δρόμο, αν τρώτε ή πίνετε σε όλους τους χώρους του μετρό. Το πιο σοβαρό παράπτωμα δε είναι να μασάτε τσίχλα!
Η Πρώτη Εικόνα
Πλησιάζοντας από τον νότο για την προσγείωση νομίσαμε, για λίγο, ότι από λάθος κατευθυνόμαστε στη Νέα Υόρκη θαυμάζοντας τους πυκνούς ουρανοξύστες, αλλά με πολλές πράσινες πινελιές. Το αεροδρόμιο Changi κυριολεκτικά αχανές, με πολλές εντυπωσιακές επιλογές διασκέδασης και φαγητού, τελικά θα το απολάμβανε μόνη της η παρέα, για λίγες έστω ώρες, στην επιστροφή. Τροπικοί κήποι, καταρράκτες, στριφογυριστές τσουλήθρες… Λίγο κιτς εδώ, λίγο κιτς εκεί.
Η πόλη των 6 εκατομμυρίων κατοίκων και των πολλών θρησκειών έχει πανέμορφους ναούς. Επισκεφτήκαμε δύο βουδιστικούς και δύο ινδουιστικούς σε ώρες λειτουργίας όλως τυχαίως και μείναμε για αρκετή ώρα νιώθοντας την ενέργεια από την ευλάβεια των πιστών και το πρωτόκολλο των ιερέων.
Η Οργανωμένη Καθημερινότητα Ενός Τουρίστα
Τα πεζοδρόμια φαρδιά και οι δρόμοι χωρίς σοβαρή κυκλοφορία, αφού οι άδειες οδήγησης δίνονται, μάθαμε, με το σταγονόμετρο. Στους –πάνω από 120– σταθμούς του μετρό δεκάδες το προσωπικό σε κάθε επίπεδο να ελέγχει και να κατευθύνει τους πολίτες και τους επισκέπτες και κάμερες κάθε τρία μέτρα!
Ειδικές σημάνσεις σε όλο το μήκος της πλατφόρμας και σε κάθε πόρτα σχετικά με το πού ακριβώς πρέπει να σταθείς για να μπεις. Μέσα στο βαγόνι παίζουν ακόμα και βίντεο για την κατάλληλη συμπεριφορά ακόμα και σε τυχόν τρομοκρατική επίθεση. Εκδηλώσεις αγάπης δεν είδαμε στους δρόμους, ούτε φιλιά ούτε καν πιασμένους χεράκι χεράκι. Είναι μαζεμένοι οι Ασιάτες…
Κατανάλωση και Φιγούρα
Σε κάθε γειτονιά πολλά, μα πάρα πολλά, τα εμπορικά κέντρα με διάφορα προϊόντα. Στο υπόγειο συνήθως τα τρόφιμα. Κυριαρχούν τα αποξηραμένα μανιτάρια, που φτάνουν μέχρι και 45 ευρώ το κιλό. Άπειρα τα πλαστικά κινέζικα άχρηστα και αχρείαστα μικροπραγματάκια, τα οποία μπορείτε να βρείτε και στα έθνικ καταστήματα κάτω από την οδό Αθηνάς.
Γυαλιά ηλίου ποιότητας περιπτέρου πιο ακριβά από ό,τι στην Αθήνα! Περίεργα αντικείμενα φεγνκ-σουι. Κέντρα μασάζ με ειδίκευση στο μασάζ ποδιών, που χρεώνουν τα τριπλάσια από όσα θα δίνατε στην Μπανγκόκ. Η πόλη είναι ακριβή. Το φαγητό επίσης. Δεν περιμένουν ποτέ φιλοδώρημα, αλλά χρεώνουν 10% στην τελική αξία του γεύματος. Η κουζίνα τους βαθιά επηρεασμένη κυρίως από τη μαλαισιανή και την κινεζική. Συχνά απροσδιόριστα τα υλικά του πιάτου και περίεργοι οι συνδυασμοί… Σούπες μέδουσας, χοιρινό με ψάρι, σάλτσες στρειδιών.
Ό,τι φιρμάτα προϊόντα δείτε γύρω σας είναι –ω ναι!– αυθεντικά. Για «μαϊμούδες» θα πρέπει να πάτε στις διπλανές χώρες! Εδώ ζουν και προφανώς απολαμβάνουν οι περισσότεροι εκατομμυριούχοι της Ασίας.
Μπαίνουν στα ακριβά εμπορικά κέντρα, όπως αυτό κάτω από το Marina Bay, όπου δεν βλέπεις πουθενά τιμές στα καταστήματα –γιατί δεν υπάρχει λόγος!– και τα σαρώνουν, ντυμένοι ήδη με πανάκριβα ρούχα. Πριν φύγουν γευματίζουν, έπειτα από κράτηση φυσικά, ή έστω πίνουν απογευματινό τσάι, στα επιτηδευμένα –αλλά συχνά και στο όριο του κιτς– εστιατόρια πάνω από τα τεχνητά κανάλια, που διαθέτουν και… καταρράκτες. Οι απλοί άνθρωποι μπορούν να αρκεστούν σε μια βαρκάδα εκεί στα κανάλια, με άλλους 8 βέβαια στην ίδια βάρκα.
Η βόλτα τους ολοκληρώνεται βγάζοντας μία ακόμα σέλφι με μόστρα την τσάντα που περιέχει το τελευταίο καταναλωτικό λάφυρο. Ιδανική η πόζα με πλάτη ένα από τα πανάκριβα καταστήματα που έχουν… το δικό τους νησάκι! Μια αμερικανική εταιρεία πληροφορικής και μια γαλλική ένδυσης και αξεσουάρ πρόλαβαν και έχτισαν πάνω στο νερό.
Θα ρωτούσατε, ίσως, αν αγόρασα κάτι.. Λόγω κυρίως του περιορισμένου βάρους από την αεροπορική, που επέτρεπε μόλις 10 κιλά συνολικά, δεν ήταν αυτή η προτεραιότητα. Μου ήταν αρκετό που βρήκα στην αγορά της China Town ένα παντελόνι από 30 ευρώ στα 7,5 –φτιαγμένο στο Νεπάλ!–, ενώ για τους φίλους πήρα βεντάλιες (2-7,5 ευρώ, ανάλογα με το μέγεθος) και ξυλάκια φαγητού. Η παρέα μου αγόρασε τουριστικά μπλουζάκια με λογότυπο «Αγαπώ τη Σιγκαπούρη». Σχετικά με τα ξυλάκια, χαίρομαι κάπως που τρώγοντας καλυτέρευσα λίγο την αδέξια τεχνική μου.
Απαραίτητη στάση, προτείνω τσάι σε μια παραδοσιακή τσαγερί. Βρήκα μια πιο μοντέρνα, γαλήνια όμως, κρυμμένη σε έναν όροφο. Χρεώνουν 8-60 ευρώ το φλιτζάνι. Εδώ όμως η διαδικασία περιλαμβάνει περισσότερα βήματα της τελετουργίας. Υπήρχε μέγιστος χρόνος παραμονής στον χώρο και ήταν 2 ώρες.
Συνολικά μείναμε 5 μέρες. Πολύ (αναμενόμενο) περπάτημα και κάπως δύσκολες οι ώρες στο αεροπλάνο, αφού ποτέ δεν έχω καταφέρει να κοιμηθώ, έστω για λίγο, καθιστός…
Από τα τέσσερα συνολικά ταξίδια που έχω κάνει στην Ασία, θα ξαναπήγαινα στο Χονγκ Κονγκ, θα ξαναπήγαινα στην Μπανγκόκ. Δεν θα ξαναπήγαινα στο Πεκίνο, ούτε στην Κουάλα Λουμπούρ.
Στη Σιγκαπούρη… Μάλλον όχι.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Κανάρια Νησιά ή η Ευρώπη στον Ατλαντικό
