Είναι και αυτές οι συνεντεύξεις που κυλάνε σαν να μιλάς με φίλο. Ο Στέλιος Δημόπουλος είχε πράγματα να πει, τόσο για τους ρόλους του στα θεατρικά έργα που παίζει όσο και για την παιδευτική ιδιότητα του θεάτρου στους θεατές και τους συντελεστές. Θεατρική φάτσα, δομημένος λόγος, φιλικός και ανθρώπινος.
Στέλιο, σε έχω παρακολουθήσει στον «Εθνικό Ελληνορώσων» και στα «Αξύριστα Πηγούνια». Πού σε βρίσκω τώρα; Όταν κανονίζαμε το ραντεβού μας, μου ανέφερες κάτι για δύο απανωτές πρεμιέρες.
Ναι, σωστά! Δευτέρα και Τρίτη είμαι στο θέατρο Τζένη Καρέζη (Πλεον στο Θέατρο Χώρα), στον «Κωλόκαιρο» του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη, και Πέμπτη με Κυριακή στο θέατρο Επί Κολωνώ με την ομάδα ΝΑΜΑ, στον «Γάμο» του Μάριου Ποντίκα, σε σκηνοθεσία της Ελένης Κότη.
Συνεργάζεσαι ξανά με τον Αντώνη Τσιοτσιόπουλο, που τον συμπαθώ πολύ…
Γνώρισα τον Αντώνη από μια παράσταση που είχε γράψει, το «Σουρελαϊκέν». Ήταν με τον Θάνο Αλεξίου –που έπαιζε και στον «Εθνικό» και παίζει και τώρα στον «Κωλόκαιρο»–, οπότε έγινε ένα φοβερό πάντρεμα ανάμεσα στον Αντώνη που ασχολήθηκε με τη συγγραφή και την υποκριτική, τον Θάνο που γνώριζε τον Γιώργο Παλούμπη και εμένα που παρακολουθούσα σεμινάρια του Γιώργου, τον Στάθη Σταμουλακάτο, τον Κώστα Φυτίλη και τον Μάκη Παπαδημητράτο. Σχηματίστηκε μια κολεκτίβα ομοϊδεατών, ας το πω έτσι, ένα all star team αυτοκαταστροφικών τύπων. Είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος και στην ίδια «σελίδα».
Το σκεφτόμουν αυτό! Είστε 7-8 τύποι που σας πετυχαίνω μαζί, είστε και φίλοι εκτός από συνεργάτες;
Έχουμε γίνει και φίλοι. Είναι σύνθετο. Ο «Εθνικός Ελληνορώσων» είναι για μένα πολύ σημαντικός, γιατί ήρθε στη ζωή μου στον απόηχο ενός αυτοκινητιστικού ατυχήματος που είχα. Πήγα να χάσω το πόδι μου, μου έλεγαν ότι δεν θα ξαναπερπατήσω, και έρχεται ο Γιώργος Παλούμπης και μου λέει στο νοσοκομείο «θέλω να ’ρθεις σε μια παράσταση να παίξεις μπάσκετ». Γνωριστήκαμε όλοι μας στο έργο αυτό. Ο Στάθης Σταμουλακάτος, ο Αντώνης, ο Γιώργος, ο Θάνος. Ενώθηκαν οι κουκκίδες και δημιουργήθηκε μια φοβερή ομοιογένεια, διότι στην προσπάθειά μας να γίνουμε «παρέα» που παίζει μπάσκετ γίναμε φίλοι στην πραγματικότητα. Όλο αυτό συνεχίστηκε και γίναμε συνεργάτες με την ουσιαστική έννοια του όρου. Σε αυτόν τον κλάδο ο συνεργάτης είναι ένα βήμα πάνω από τον φίλο γιατί έχει τη δύναμη και τη σκληρότητα να σου πει ακόμα και τα πράγματα που δεν θες να ακούσεις, δεν θα σου κάνει sugar talking. Είναι «συμπολεμιστής» σου.
«Δεν πιστεύω σε μια τέχνη «αρετσίνωτη» και σε παραστάσεις που απλώς αρέσουν. Το θέατρο είναι πολιτικός ακτιβισμός: να μιλήσεις για κάτι που καίει την κοινωνία, να μετατοπίσεις το κοινό, να μετακινηθεί από τη θέση του!»
Έχω να πω ότι είστε άντρες ηθοποιοί που στις συνεντεύξεις σας και στα έργα σας θίγετε τα ζητήματα της ισότητας, της έμφυλης βίας, της διαφορετικότητας με πολύ αυθεντικό τρόπο.
Ειδικά ο «Κωλόκαιρος», χωρίς να θέλω να προδώσω τη ροή του έργου, πραγματεύεται το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, το δικαίωμα να κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου, χωρίς να ετεροκαθορίζεσαι. Να ντύνεσαι όπως θες και να είσαι όποιος θες. Η ταυτότητά σου να είναι αυτή που επιθυμείς χωρίς να δίνεις εξηγήσεις. Ως καλλιτέχνες, αυτό μας αφορά πολύ! Να ξέρεις, είναι τυχαίο ότι παίζουμε κυρίως άντρες ηθοποιοί, δεν είναι μανιέρα. Μου αρέσει ότι καθένας μας σε αυτή την ομάδα κουβαλάει κάτι διαφορετικό. Γίνεται ένα πάντρεμα των καταβολών καθενός από εμάς, που υπηρετεί ένα συγκεκριμένο είδος θεάτρου, το ρεαλιστικό θέατρο.
Ως θεατή, ο ρεαλισμός μού αρέσει ιδιαίτερα…
Χωρίς να είμαι κολλημένος με τον ρεαλισμό, μου αρέσει ως λογική, με ενδιαφέρει, χωρίς να απορρίπτω άλλα είδη θεάτρου, πιο αφαιρετικά ή πιο ποιητικά. Είμαι λάτρης του να φτιάχνω έναν χαρακτήρα αυθεντικό και, επειδή προσπαθούμε οι ιστορίες μας να είναι βγαλμένες από τη ζωή, να στέκουν, κοιτάμε τελικά να στέκει το έργο ρεαλιστικά.
Να πούμε λίγο για τον «Γάμο»;
Είμαι στην ευχάριστη θέση να παίζω σε δύο παραστάσεις που αγαπώ εξίσου. Είμαι ευλογημένος, γιατί νιώθω ότι έχουν ένα «μέγεθος» και αναμετρώνται με κάτι μεγάλο. Ο «Γάμος» του Μάριου Ποντίκα είναι ένα σπουδαίο νεοελληνικό έργο, το οποίο περιστρέφεται γύρω από το νόσημα της πατριαρχίας, της έμφυλης βίας, του σεξισμού. Και για να το συνδέσω με τον «Κωλόκαιρο», είναι κοινές οι γραμμές με αυτό το κομμάτι του κανιβαλισμού, της μη-αποδοχής. Ενώ οι πένες του Ποντίκα με του Τσιοτσιόπουλου δεν μοιάζουν, πρόκειται για έργα που επιχειρούν να αναμετρηθούν με κάτι τοξικό. Αυτό με αφορά πάρα πολύ, θέλω να μιλήσουμε, να θίξουμε το ζήτημα και να στρίψουμε το μαχαίρι στο κόκαλο. Δεν πιστεύω σε μια τέχνη «αρετσίνωτη» και σε παραστάσεις που απλώς αρέσουν. Το θέατρο είναι πολιτικός ακτιβισμός: να μιλήσεις για κάτι που καίει την κοινωνία, να μετατοπίσεις το κοινό, να μετακινηθεί από τη θέση του!
Σε πάω αλλού. Αρκετοί από την ομάδα του «Κωλόκαιρου» αναφέρουν ότι έχουν δουλέψει σε πολλές διαφορετικές δουλειές για να καταφέρουν να κάνουν θέατρο, κάτι όμως που τους έχει δώσει εφόδια για τους ρόλους τους.
Η προσπάθεια να ποιείς ήθος είναι δύσκολη. Το να υπηρετείς την τέχνη αυτή είναι δύσκολο. Οφείλεις να κάνεις ένα πνευματικό upgrade για να καλυτερεύεις και να μπορείς να βγεις στη σκηνή, να έχεις κάνει έρευνα για τη δομή του χαρακτήρα. Ενώ είναι δουλειά, είναι μια περίεργη ευθύνη. Μιλάμε για μια δουλειά υποτιμημένη, πολλοί συνάδελφοι δουλεύουν και σε πάρεργα για να τα βγάλουν πέρα. Κι εγώ έχω δουλέψει σε ταβέρνα, άλλοι έχουν κάνει delivery και ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς. Είναι επίπονη η διαδικασία μέχρι να βιοποριστείς από το θέατρο.
Πώς βλέπεις την τηλεόραση;
Έχουμε μια ροπή προς τη σαπουνόπερα, δεν είναι αντίστοιχη με παραγωγές του εξωτερικού. Τα τελευταία χρόνια βλέπω ότι εξελίσσεται το προϊόν και γίνονται πιο σοβαρές παραγωγές. Προσεγγίζονται κινηματογραφιστές πια και θέλουν να βάλουν ένα vibe πιο κοντά στη λογική του Netflix. Ακόμα πάντως απέχουμε πολύ από το να κατατεθεί κάτι ξεχωριστό. Θα έλεγα ότι «Το Νησί» ήταν το τελευταίο που μου έκανε εντύπωση. Πάντως, αν ένας ρόλος δεν με εκθέτει και νιώθω ότι μπορώ να τον κάνω με αξιοπρέπεια, θα προτιμούσα να είναι στο σινεμά.
Αυτό θα ρωτούσα. Έχεις κάτι στα σκαριά;
Είχαμε κάνει πέρυσι μια ταινία που θα βγει ή το ’22 ή το ’23, το «Μινόρε». Είναι μια καλή παραγωγή, με την Inkas Films και τη Melancholy Star. Μια μαύρη κωμωδία με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας. Έχει ενδιαφέρον η ματιά του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα και περιμένω με ενδιαφέρον να παρουσιαστεί στο κοινό.
Είδες τα «Μαγνητικά Πεδία»;
Τα λάτρεψα! Είναι μια σπουδαία στιγμή του ελληνικού σινεμά. Θεωρώ ότι είναι ποιητική ταινία με μια απόλυτη ειλικρίνεια. Πέντε άνθρωποι, χωρίς μπάτζετ, αποφάσισαν να κάνουν μια ταινία. Την πίστεψαν, την αγάπησαν και δημιουργήθηκε ένα κινηματογραφικό «παιδί». Και να σου πω κάτι; Είναι ελπιδοφόρα στιγμή γιατί αποδείχτηκε ότι, αν πιστέψεις κάτι, μπορείς να πετύχεις χωρίς τις πλάτες κανενός.
Με αυτή την «παρέα», έχετε σκεφτεί κάτι για σινεμά;
Όπως ξέρεις και όπως έχει καταλάβει, τον «Εθνικό Ελληνορώσων» τον αγαπάμε πάρα πολύ. Απαντάει στην ερώτησή σου;
Ας επιστρέψουμε στο θέατρο. Ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κοινού στις δύο παραστάσεις που ανέβηκαν;
Έχω την αίσθηση ότι είναι εξαιρετικές παραστάσεις. Βλέπω πώς αντιδρά το κοινό κατά τη διάρκεια, αλλά και στο τέλος των παραστάσεων. Ρίξαμε πολλή δουλειά στις πρόβες και πραγματικά δεν είχα σκεφτεί στιγμή το πώς θα φανεί στο κοινό. Η Ελένη Σκότη στον «Γάμο» μας έβγαλε το λάδι, είναι «σκληρή» σκηνοθέτιδα, με εμμονή στη λεπτομέρεια, αλλά απόλαυσα κάθε στιγμή. Στον «Κωλόκαιρο» δουλέψαμε πολύ και τελικά νομίζω ότι ήταν δύο «τοκετοί» που έφεραν δυο όμορφα «παιδιά»!
Πώς βγαίνεις από έναν ρόλο για να πας σε έναν άλλο; Πώς γίνεται να τελειώνει μια παράσταση και αμέσως να πηγαίνεις σε πρόβα άλλου έργου;
Το ευρύ κοινό δεν μπορεί να το αντιληφθεί, αλλά ουσιαστικά δεν βγαίνεις ποτέ! Δεν μπαινοβγαίνεις. Η διαδικασία της υποκριτικής είναι όπως όταν είσαι ερωτευμένος. Σκέφτεσαι, κάνεις πράγματα, αλλά το κεφάλι σου είναι διαρκώς εκεί, περιστρέφεται γύρω από αυτό. Οι χαρακτήρες δουλεύουν μέσα σου όταν, για παράδειγμα, πας να πληρώσεις τους λογαριασμούς ή και τώρα που μιλάμε, είμαι εγώ εδώ, αλλά και οι χαρακτήρες των έργων. Πώς ο Bruce Wayne είναι ο Bruce Wayne και όταν είναι ο Batman είναι ο Batman; Έτσι! Και με τα χρόνια μαθαίνεις να το χειρίζεσαι, γιατί στην αρχή είναι επίπονο.
Ξέρεις… στο θέατρο και στους ρόλους μας κουβαλάμε τα τραύματά μας, από τα παιδικά χρόνια μέχρι τα πιο πρόσφατα. Ο ηθοποιός κάνει το «τραυματολόγιό» του μια φαρέτρα και το μεταφέρει στους ρόλους του, ώστε να ξέρει γιατί μιλάει.
Με αυτή την τρομερή ατάκα θα κλείσουμε. Σε ευχαριστώ και θα τα πούμε τόσο στον «Κωλόκαιρο» όσο και στον «Γάμο»!
Κι εγώ σε ευχαριστώ και σε περιμένω!
Tip: Ο «Κωλόκαιρος» παίζεται στο θέατρο Τζένη Καρέζη κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00, ενώ ο «Γάμος» στο θέατρο Επί Κολωνώ, Πέμπτη με Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 18:15.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Μικρασιατική Καταστροφή: Από τον Ιστορικό Αφηγηματικό Λόγο στο Θέατρο
