Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες και για βασιλιάδες. Τι; Δεν το πιστεύετε; Διαβάστε το άρθρο και θα το διαπιστώσετε. Έχουν ή είχαν –όπως εδώ– και αυτοί τα προβλήματά τους! Μπορεί να βρέθηκαν στον θρόνο από δική τους επιλογή ή από επιλογή άλλων. Μπορεί να είχαν άλλα όνειρα στη ζωή τους. Μπορεί οι εποχές της βασιλείας τους να ήταν πολύ δύσκολες.
Και ειδικά για τις βασίλισσες, ακόμα δυσκολότερες, λόγω της θέσης που είχαν οι γυναίκες στην κοινωνία τις παλαιότερες εποχές. Σε πολλά θέματα όφειλαν να υπακούουν, και ας ήταν βασίλισσες. Τουλάχιστον φανερά… Ο σκοπός τους ήταν ένας και ιερός. Να φέρουν στον κόσμο τον διάδοχο.
Ο Κήπος της Αμαλίας | Καρολίνα Μέρμηγκα | Εκδόσεις Πατάκη
«1837 και στον Πειραιά επιστρέφει ο εικοσιδυάχρονος βασιλιάς Όθωνας με τη δεκαεννιάχρονη Γερμανίδα δούκισσα Αμαλία, την πρώτη βασίλισσα της Ελλάδας. Μοναδικό της χρέος να φέρει στον κόσμο έναν διάδοχο». Αλλά αργεί…
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι νέο, που δεν ήταν φτωχό και που δεν περίμενε το πριγκιπόπουλο, αλλά εκείνο ήρθε. Τον ίδιο εκείνο καιρό ήταν και ένα αγόρι που ήθελε να γίνει μοναχός, αλλά κατέληξε να γίνει βασιλιάς. Αμαλία και Όθωνας.
Η Αμαλία στα δεκαεννιά της χρόνια έγινε βασίλισσα ενός μικρού σε όρια κράτους που μόλις είχε απελευθερωθεί. Μετά τον μυστικό γάμο τους ήρθαν –με τον βασιλιά, τον νεαρό Όθωνα– στο Ναύπλιο και μετά στην Αθήνα, που γίνεται και η νέα πρωτεύουσα της Ελλάδας.
Δείχνει έκθαμβη και ερωτεύεται τη μικρή χώρα, με τα στραβά της και τα κακά της. Ένα χωριό ήταν η Αθήνα τότε, μέσα στη λάσπη και με αφόρητη ζέστη το καλοκαίρι. Και ένα μεγάλο χωριό η Ελλάδα που, κατακτημένη για αιώνες αλλά και μετά τους πολέμους, παράδερνε ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, ανάμεσα σε φιλόδοξους πολιτικούς και πλούσιους ξένους άρχοντες, ανάμεσα σε συμφωνίες και κουμάντα ξένων.
Και όσο και αν σήκωναν ανάστημα οι ντόπιοι ήρωες και οι φιλέλληνες, ποτέ δεν μπορούσαν να φτάσουν… το ύψος των δανείων και να το προσπεράσουν. Πάντα τα χρέη ήταν ψηλότερα από αυτούς.
Η Αμαλία έστελνε γράμματα στον πατέρα της, με αναφορές στην ελληνική φύση, στην πολιτική κατάσταση, στον Όθωνα και κάπως πιο καλυμμένα στο θέμα του «διαδόχου».
«Μια χώρα χωρισμένη στα δύο, στους παρακατιανούς και στους εξέχοντες. Και αυτό που τους ξεχωρίζει είναι ότι οι εξέχοντες είναι σίγουροι ότι είναι εξέχοντες, ενώ οι παρακατιανοί δεν ξέρουν ότι είναι, εκείνοι, οι αληθινοί άρχοντες» […] «αυτός ο λαός, ο πραγματικά δεμένος με τη γη, που μιλάει περίεργα ελληνικά και δεν έχει σπουδάσει τους αρχαίους προγόνους του αλλά τους κουβαλά μέσα του και ας μην το ξέρει…» […] «και πόσο θα ’θελα να είχα αυτούς στις δεξιώσεις μου. Αλλά δεν γίνεται, γιατί θα αισθάνονταν αταίριαστοι και δεν θα ήξεραν να πουν ότι οι αταίριαστοι είμαστε εμείς…».
Δείχνει να διαθέτει πείσμα και δυναμικότητα και παίρνει θέση πολλές φορές στα πολιτικά πράγματα. Βλέποντας δε την ολιγωρία του Όθωνα να πάρει αποφάσεις, δεν αδιαφορεί, έχει λόγο και άποψη. Όμως το μεγάλο πρόβλημα είναι άλλο, που ούτε η ίδια τολμάει να πει.
Αυτά έγραφε στις επιστολές της προς τον πατέρα της. Της αρέσουν οι Έλληνες, έχει όνειρα για την Ελλάδα και, εκτός από τους υστερόβουλους, έχει δίπλα της και ανθρώπους που την υποστηρίζουν.
Δείχνει να διαθέτει πείσμα και δυναμικότητα και παίρνει θέση πολλές φορές στα πολιτικά πράγματα. Βλέποντας δε την ολιγωρία του Όθωνα να πάρει αποφάσεις, δεν αδιαφορεί, έχει λόγο και άποψη. Όμως το μεγάλο πρόβλημα είναι άλλο, που ούτε η ίδια τολμάει να πει.
Προτεστάντισσα εκείνη, καθολικός εκείνος. Μέλημά τους ο διάδοχος. Είχαν υποσχεθεί πως όταν έρθει, θα λάβει το ορθόδοξο χρίσμα. Ο κόσμος περίμενε και περίμενε την πολυπόθητη εγκυμοσύνη, το ίδιο και η Αμαλία. Αγωνιούσε και απορούσε και εκείνη. Γιατί αργεί;
Γιατροί μπαινόβγαιναν στο παλάτι και σύστηναν θεραπείες, ο απλός κόσμος της έστελνε γιατροσόφια και βότανα. Η ίδια αντιλαμβανόταν τους ψιθύρους και τα γεμάτα υπονοούμενα βλέμματα.
Η Αμαλία υπέφερε, αλλά προσπαθούσε. Δεχόταν χωρίς αντιρρήσεις τις βασανιστικές μεθόδους, αφαιμάξεις με βδέλλες και άλλες με ειδικά σφουγγάρια και διάφορα πολύπλοκα μέσα της εποχής. Τίποτα δεν ευδοκιμούσε.
Είχε ωστόσο και ένα άλλο όνειρο. Να φτιάξει έναν κήπο όπου κάθε σπόρος θα βλάσταινε και θα γινόταν δέντρο. Αφοσιώθηκε σε αυτόν τον κήπο, δούλευε ακάματα μαζεύοντας σπόρους και νεαρά φυτά από παντού. Βέβαια και με τη μεγάλη βοήθεια των ανθρώπων που είχαν στη δούλεψή τους.
Έτσι έφτιαξε έναν τεράστιο κήπο με ωραίες γωνιές, όπου μπορούσε να κρυφτεί, αυτή, οι σκέψεις της και τα ανεκπλήρωτα όνειρά της. Τον φρόντιζε μέχρι τη μέρα που μαζί με τον Όθωνα αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν αυτή την χώρα.
Έφτιαξε έναν κήπο που τον έλεγαν «βασιλικό». Που υπάρχει μέχρι σήμερα και «έμελλε να γίνει εθνικός». Όμως και το όνομά της παρέμεινε στη μνήμη των Ελλήνων, καθώς έμελλε να γίνει «δρόμος» αλλά και φορεσιά απαραίτητη στις μαθητικές παρελάσεις. Ωστόσο το σημαντικότερο που περίμεναν όλοι, τελικά, δεν ήρθε ποτέ…
Ο Πρίγκιψ του Δευτέρου Ορόφου – Στον Καιρό του Όθωνα | Άρης Σφακιανάκης | Εκδόσεις Κέδρος
Και γιατί παρακαλώ να μην είναι ένας πρίγκιψ; Τι άλλο χρειαζόταν; Ποιητής ήταν, με τον καλό κόσμο της ανωτέρας τάξης συναναστρεφόταν, έστω και σαν υπάλληλός τους, μόρφωση είχε –και γερμανικού πανεπιστημίου μάλιστα–, στο παλάτι κατοικούσε! Στην αυλή δηλαδή, αλλά ΟΚ, μετά ανέβηκε στον δεύτερο όροφο του παλατιού. Τι του έλειπε, δηλαδή; Η καταγωγή; Ο πλούτος ή το σαβουάρ βιβρ; Κάθε άλλο! Και ας του είχαν βγάλει το παρατσούκλι οι συμφοιτητές του.
Ζει στο Ναύπλιο και δουλεύει για τον Κωλέττη. Ο Όθωνας και η Αμαλία καταφθάνουν στην Ελλάδα. Ο δικός μας πρίγκιψ θα τους ακολουθήσει στην Αθήνα μαζί με την κυβέρνηση και θα εγκατασταθεί εκεί. Θα είναι εκείνος που θα αναλάβει να διδάξει στην Αμαλία την ελληνική γλώσσα.
Μας αποκαλύπτει τα τεκταινόμενα σε πολιτικές και άλλες καταστάσεις που θα μείνουν στην ιστορία και μας ξεναγεί στη ζωή του παλατιού και στην προσωπική ζωή του βασιλικού ζεύγους.
Έχει σπουδάσει νομικά στο Μόναχο, είναι Έλληνας της διασποράς, έχει καταγωγή από το Ιάσιο της Ρουμανίας και γράφει ποίηση. Αργότερα θα μετακομίσει στο παλάτι. Ενδιαφέρεται για τις δεσποινίδες επί των τιμών, αλλά δεν καταφέρνει και πολλά. Α, έχει και έναν γάτο, τον Ναμπούκο. Τελικά θα αφήσει την ποίηση και θα αποπειραθεί να γράψει ένα βιβλίο για τη βασιλεία του Όθωνα.
Αυτός ο πρίγκιψ είναι πραγματικά διασκεδαστικός! Είναι φιλόδοξος, γνωρίζει διάσημα ιστορικά πρόσωπα, καθώς και πρόσωπα των Γραμμάτων της εποχής εκείνης. Μας αποκαλύπτει τα τεκταινόμενα σε πολιτικές και άλλες καταστάσεις που θα μείνουν στην ιστορία και μας ξεναγεί στη ζωή του παλατιού και στην προσωπική ζωή του βασιλικού ζεύγους. Από την κλειδαρότρυπα και όχι μόνο…
Μυθιστόρημα βασισμένο σε ιστορική έρευνα, αλλά και με γενναίες δόσεις χιούμορ. Ευχαριστιέσαι να διαβάζεις την πορεία του «πρίγκιπα» στο παλάτι, αλλά συγχρόνως και την πορεία όλων αυτών που πέρασαν και διαφέντεψαν την εποχή εκείνη, τον τόσο εύφορο αλλά έρμο και χρεωμένο τόπο μας.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
10 Ερωτήσεις Αναζητούν Συγγραφέα | Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
«Στέλλα, Κρατάω Βιβλίο!» | Βιβλιοπροτάσεις για την Απώλεια της Μνήμης
Deborah Levy | Βήμα Βήμα προς την Ελευθερία
