Ένας τίτλος σαν… παιχνίδι. Σαν στιχάκι από τραγούδι παιδικό. Σαν λεκτική σκανταλιά: «Τρέχοντας ο Τέρι Έγινε Ξεφτέρι». Με λίγο ρετρό διάθεση, μας χαμογελάει ήδη από το εξώφυλλο.
«Τρέχοντας ο Τέρι Έγινε Ξεφτέρι» | Λευθέρης Πλακίδας | Εικον. Ελένη Καστρινογιάννη | Εκδόσεις Sportbook
«Κάθε μέρα να στοχεύεις για το καλύτερο. Να προσπαθείς συνέχεια. Να ανακαλύπτεις ότι τα όριά σου μεγεθύνονται μέχρι εκεί που δεν φαντάζεσαι. Να πιστεύεις στον εαυτό σου».
Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε ότι το βιβλίο απευθύνεται σε όσους, μικρούς και μεγάλους, αναζητούν κάτι παραπάνω στη ζωή κάνοντας ένα βήμα μπροστά. Όπως στο τρέξιμο.
Το τρέξιμο είναι και το θέμα του, η κεντρική ιδέα του βιβλίου. Και θέλοντας να μιλήσει γι’ αυτό ο συγγραφέας, έγραψε μια ιστορία για ένα παιδί και έναν σκύλο.
Ο Τέρι, ένα παιδί συνεσταλμένο αλλά με μάτια που αστράφτουν, αναζητά τη χαρά και το παιχνίδι σε ένα περιβάλλον απρόσιτο από τη μια, το σχολείο, υπερπροστατευτικό από την άλλη, το σπίτι. Μια μέρα γνωρίζει στον δρόμο τον σκυλάκο, ένα παρατημένο, κυνηγημένο πλάσμα. Δεν σας κρύβουμε το όνομα, ανώνυμος μένει ο σκυλάκος μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου – κι ίσως αυτό, τελικά, να μας σκλαβώνει πιο πολύ.
Ο Τέρι έγινε ξεφτέρι όχι γιατί ξαφνικά το μυαλό του πήρε περισσότερες στροφές, αλλά γιατί το μυαλό του πήρε… ανάποδες στροφές.
Ο Τέρι και ο σκυλάκος γίνονται φίλοι από την πρώτη μέρα. Για την ακρίβεια, γίνονται σύντροφοι αχώριστοι. Μια σχέση που δίνει φτερά και στους δύο. Ο σκυλάκος αποκτά τη στοργή, την αγάπη και την αγκαλιά. Ο Τέρι, μαζί με τον σκυλάκο, ανακαλύπτει πως η χαρά που έψαχνε κρύβεται στο τρέξιμο, σε αυτή την απλή άσκηση που σιγά σιγά τον μαθαίνει να επιμένει και να πειθαρχεί, που τον ενδυναμώνει, νοηματοδοτεί τις μέρες του, που τον παροτρύνει, σαν παιχνίδι, να ξεπερνά τις αντοχές του. Που χάρη σ’ αυτό γίνεται… ξεφτέρι.
Ξεφτέρι είναι το όνομα ενός είδους γερακιού, «οξυπτέριον» ήταν η λέξη παλιά, αυτός που έχει αιχμηρά φτερά δηλαδή, που μπορεί και πετάει γρήγορα. Τη λέξη αυτή δανείστηκαν και για τους ανθρώπους που σκέφτονται γρήγορα, που έχουν κοφτερό μυαλό.
«Τα παιδιά νιώθουν έντονη την ανάγκη για κίνηση. Κινούνται και μεγαλώνουν, κινούνται και μαθαίνουν. Από την κίνηση αντλούν ενέργεια και διάθεση για ζωή και δημιουργία».
Ο Τέρι όμως έγινε ξεφτέρι όχι γιατί ξαφνικά το μυαλό του πήρε περισσότερες στροφές, αλλά γιατί το μυαλό του πήρε… ανάποδες στροφές. Αυτές που χρειάζεται να παίρνουμε όλοι μας καμιά φορά, για να ανακαλύπτουμε πως η εξυπνάδα δεν είναι επίδοση, αλλά ενσυναίσθηση, συντροφικότητα, πίστη στις δυνάμεις μας και, το κυριότερο, η τέχνη της διάκρισης. Αυτή που μας οδηγεί κάθε φορά να διακρίνουμε και να επιλέγουμε το μικρό, το απλό, το καθημερινό που μας γεμίζει χαρά.
Διαβάζουμε στο σημείωμα του συγγραφέα, στο τέλος του παραμυθιού:
«Τα παιδιά νιώθουν έντονη την ανάγκη για κίνηση. Κινούνται και μεγαλώνουν, κινούνται και μαθαίνουν. Από την κίνηση αντλούν ενέργεια και διάθεση για ζωή και δημιουργία. Μη φοβηθείτε ποτέ αυτή την έντονη επιθυμία για κίνηση στα παιδιά. Ό,τι κινείται προχωράει. Η κίνηση είναι το συστατικό γνώρισμα του φυσικού κόσμου. Ο Αριστοτέλης ορίζει τη φύση ως αιτία της κίνησης και “φύσει όντα” εκείνα που έχουν τη δυνατότητα να κινούνται και να μεταβάλλονται».
Και αμέσως μετά, στο σημείωμα του Δημήτρη Τζεφαλή που ακολουθεί, καθηγητή φυσικής αγωγής και προπονητή, διαβάζουμε πως τα παιδιά «τρέχουν ανέμελα, απελευθερωμένα, ακούραστα, με εξαιρετική τεχνική που θα ζήλευαν ακόμη και οι κορυφαίοι δρομείς στον πλανήτη. Δεν τους απασχολεί το σωματικό τους βάρος ή το ανάστημα. Ούτε τους νοιάζει αν μερικές φορές πέσουν, γιατί ξανασηκώνονται αμέσως. Και συνεχίζουν».
Το τρέξιμο είναι η πιο απλή δραστηριότητα που μπορούν να εντάξουν τα παιδιά στο πρόγραμμά τους. Τους προσφέρει ποιοτικό χρόνο, καλή φυσική κατάσταση, την ελευθερία που τόσο έχουν ανάγκη. Με το τρέξιμο, όπως με κάθε άσκηση, γίνονται ολοένα καλύτερα, στον αθλητισμό αλλά και στη ζωή τους.
Γίνονται «ξεφτέρια», δηλαδή. Ίσως σας πείσει γι’ αυτό η ιστορία του Τέρι. Και, ακόμα καλύτερα, ίσως σας παρακινήσει να βγείτε κι εσείς για τρέξιμο μαζί με τα παιδιά έξω από το σπίτι, να κάνετε μαζί αυτό το πρώτο βήμα. Να χτίσετε μαζί συμμαχίες και σχέσεις σε μιαν άλλη διάσταση.
Άλλωστε, όπως διαβάζουμε και πάλι στο σημείωμα του συγγραφέα, «Όσα λες τρέχοντας ίσως να μην τα πεις ποτέ καθισμένος σε ένα τραπέζι ή σε έναν καναπέ».
***
Ο συγγραφέας του βιβλίου συμμετέχει σε αγώνες ασφάλτινου και ορεινού τρεξίματος, σε κολυμβητικούς και ποδηλατικούς αγώνες, καθώς και σε αγώνες τριάθλου, συμμετοχές χάρη στις οποίες προσεγγίζει από κοντά τόσο τον μέσο αθλούμενο όσο και τον πρωταθλητή. Ο Λευθέρης Πλακίδας, ως επαγγελματίας δημοσιογράφος με πολύχρονη εμπειρία, έχει καλύψει 5 διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων, 11 Παγκόσμια Πρωταθλήματα και 14 Πανευρωπαϊκά και, από το 2011, συμμετέχει στην οργάνωση αθλητικών διοργανώσεων στην Ελλάδα.
Η όμορφη εικονογράφηση της Ελένης Καστρινογιάννη ταιριάζει απόλυτα με την αισιόδοξη και τρυφερή ματιά του βιβλίου. Καθαρές γραμμές, σχήματα, μορφές και περιβάλλοντα με ξεχωριστή υπόσταση, αλλά και υποστηρικτικά στην αφήγηση. Ζωγραφιές που αγαπάμε να βλέπουμε στα παιδικά βιβλία και που μας κάνουν να τα ξεφυλλίζουμε μόνο γι’ αυτές.
Διαβάστε ακόμη στην αθηΝΕΑ:
Ανδρέας Μπούσιος: Στο Βασίλειο της Ακακίας Όλοι Μπορούν να Είναι Διαφορετικοί
