Με το Ένα Αξέχαστο Καλοκαίρι (Estiu 1993) της Carla Simon, την τρυφερή και συγκινητική ιστορία ενός κοριτσιού που χάνει τη μάνα του και αναγκάζεται να μείνει με τους θείους του στην ισπανική επαρχία, και το Loving Pablo, για τη ζωή του Pablo Escobar, του μεγαλύτερου εμπόρου ναρκωτικών στην ιστορία, να προβάλλονται από την προηγούμενη Πέμπτη στις ελληνικές αίθουσες, αλλά και τον πολυβραβευμένο Γίγαντα (Handia) -κατά πολλούς την καλύτερη ισπανική ταινία της χρονιάς-, ένα συγκινητικό δράμα εποχής βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, να κάνει σήμερα πρεμιέρα, δεν γίνεται να μη θαυμάσει κανείς -για ακόμα μία φορά- το κινηματογραφικό μεγαλείο της Ισπανίας. Μιας χώρας μικρού μεγέθους, συγκρινόμενου με αυτό της ετήσιας παραγωγής της σε ταινίες.
Ταινίες που όχι μόνο βγαίνουν εκτός συνόρων, αλλά γνωρίζουν και τεράστια παγκόσμια επιτυχία, αποτελώντας σημείο αναφοράς των απανταχού κινηματογραφόφιλων, που πίνουν νερό στο όνομα των Ισπανών κινηματογραφιστών, τόσο παλαιότερων και κλασικών, όπως ο Luis Buñuel, ο Carlos Saura κι ο Pedro Almodovar, όσο και νεότερων οραματιστών σκηνοθετών, που συνεχίζουν την παράδοση των προκατόχων τους με δημιουργία και ευρηματικότητα, με επικεφαλής τους Alejandro Amenábar, Alex de la Iglesia, Juan Antonio Bayona, Fernando León de Aranoa, Carlos Vermut και Oriol Paulo.
Αυτό που κάνει το ισπανικό σινεμά τόσο ξεχωριστό είναι το γεγονός ότι καταφέρνει να ενσωματώνει αρμονικά τα θετικά στοιχεία, τόσο της αμερικανικής, όσο και της ευρωπαϊκής σχολής, στις σωστές δόσεις.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με εύληπτο, αλλά όχι εύπεπτο σινεμά, που συνεπάγεται ένα έξυπνο και ευρηματικό σενάριο -ξεχωρίζει για τις ανατροπές του, που προκύπτουν όμως με μαεστρία κι όχι μέσα από τεχνικές ευκολίες-, εκφραστικούς, βαθιά εσωτερικούς ηθοποιούς, και έντονο, αγωνιώδη ρυθμό που σε καθηλώνει μέχρι τέλους.
Η ισπανική κινηματογραφική βιομηχανία αγαπά τα ψυχολογικά θρίλερ και είναι αυτά που μονοπωλούν κυρίως το ενδιαφέρον του κοινού. Πάμε να δούμε τα δικά μας 7 αγαπημένα της τελευταίας 10ετίας, με bonus 1 δράμα, που ξεχώρισε και αποτέλεσε την υποψηφιότητα της Ισπανίας για την ξενόγλωσση κατηγορία στα Όσκαρ το 2014.
1) El Piel Que Habito (2011)
Γιατί είναι ίσως η πιο προσωπική και αληθινή ταινία του Almodovar, με τον Antonio Banderas στην ερμηνεία της ζωής του.
2) La Isla Minima (2014)
Για την υπέροχη ατμόσφαιρα αναβίωσης της δεκαετίας του ’80 και την παραδειγματική σκηνοθεσία και φωτογραφία. Και γιατί είναι απλά το απόλυτο αστυνομικό θρίλερ των τελευταίων ετών.
3) La Cara Oculta (2011)
Για τη φοβερά πρωτότυπη σεναριακή ιδέα. Και γιατί μετά από αυτή την ταινία, διπλοτσεκάρεις αν πήρες φεύγοντας τα κλειδιά μαζί σου…
4) Contratiempo (2016)
Για τη σφιχτοδεμένη αφήγηση, την κλιμακούμενη αγωνία, αλλά και την έκπληξη που σου επιφυλάσσει το φινάλε.
5) El Cuerpo (2012)
Γιατί είναι υποβλητικό, καθηλωτικό, σε παρασύρει στον ρυθμό του και καταφέρνει να σε αποπροσανατολίσει. Mission accomplished.
6) Mientras Duermes (2011)
Για τις απανωτές ανατροπές, τον φοβερό Luis Tosar -η μετενσάρκωση της διαστροφής- και την ανατριχιαστική συνειδητοποίηση όσων μπορούν να σου συμβούν ενώ… κοιμάσαι.
7) Tarde Para La Ira (2016)
Γιατί ήταν η μεγάλη έκπληξη της χρονιάς, μια βραδυφλεγής ιστορία πόνου, που μετατρέπεται σε εκδίκηση και σαρώνει τα πάντα στον διάβα της.
+1: Loreak (2014)
Γιατί μιλά για την απώλεια, τα απωθημένα και τους ανολοκλήρωτους έρωτες, με υποδειγματική τρυφερότητα και γλυκιά μελαγχολία.
Περισσότερα άρθρα σχετικά με τον κινηματγράφο στην αθηΝΕΑ:
Μένουμε Σπίτι: 19 Αναγνώστες Επιλέγουν Ταινίες
“Μήλα” του Χρήστου Νίκου: Νόστιμα με Καλή Επίγευση
