Διακοπές μπορεί να είναι ό,τι καταλαγιάζει μέσα μας όταν όλα γύρω μας ησυχάζουν. Άλλωστε, οι μέρες περνούν γρήγορα. Η αποσύνδεση με τα της καθημερινότητας κρατάει λίγο. Η επανασύνδεση γίνεται με ρυθμούς που δεν τους ορίζουμε. Ενίοτε επιτακτικά.
Αυτό που μένει είναι εικόνες. Όχι εκείνες στο κινητό μας, που «καταναλώνουν» την ομορφιά με διάθεση να την αιχμαλωτίσουν ως τρόπαιο ή ανάγκη – λες και μπορούν να κρατήσουν για πάντα τις στιγμές.
Οι διακοπές μπορεί να είναι ένα φως. Ένα θρόισμα. Μια σκέψη που εμφανίζεται απρόσκλητη. Το γεράκι που είδε η Στέλλα να πετά και ζήλεψε. Μια απλωτή όπως εκείνες του εαυτού-παιδιού, λέει ο Μανόλης, που ακόμα δεν έχουν καταφέρει να την αλλάξουν οι νόρμες. Μια σιωπή πρωτόγνωρη, αποκαλυπτική για τη Ρία. Μια επιστροφή για την Ντέπυ και τη Λώρα. Μια ανακάλυψη για τη Μαρία. Ένα μολυβένιο σημείωμα σε έναν μισοπεσμένο τοίχο για τη Δέσποινα. Ένα κρυφτό για την Αλεξία. Ένα σινεμά στην πόλη για τον Μίνω. Ένα φεστιβάλ που μίλησε στην καρδιά του Λευθέρη. Μια ανάβαση για την (άλλη μας) Μαρία. Μια συνάθροιση αγαπημένων για την Άννα. Η θάλασσα-καθρέφτης που κάνει την ώρα να μοιάζει αιώνια για τον Γιώργο.
Καλοκαίρι, τελικά, δεν είναι (μόνο) ο τόπος. Είναι η αίσθηση. Έχουμε μάθει πια πως εκείνο που «γράφει» δεν είναι πάντα το καρέ με τη θέα. Ούτε αυτό που ανεβαίνει στα stories.
Για τους συνεργάτες της αθηΝΕΑς διακοπές είναι και αυτές οι δεκατρείς μικρές ιστορίες. Στιγμιότυπα που κράτησαν από το καλοκαίρι τους. Δεν πρόκειται για ταξιδιωτικά tips, ούτε για καταγραφές ημερολογίων. Είναι μικρές στάσεις παρατήρησης. Ψήγματα εμπειρίας – μια προσωπική συνάντηση με τον χρόνο, τον τόπο ή τον εαυτό.
Μπροστά στο Πέταγμά σου, Χαλάλι!
Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν για το φετινό καλοκαίρι: να μην κάνω κανένα πρόγραμμα, να μην κανονίσω τίποτα. Απλώς να αράξω και να αφήσω τις σκέψεις μου να πετούν στα σύννεφα. Πολύ το ζήλεψα αυτό το γεράκι… Στο τσακ πρόλαβα να το φωτογραφίσω – και πόσο το χάρηκα! Αυτό το πέταγμα, αυτή η αίσθηση της ελευθερίας… αυτό ακριβώς που μας λείπει.
Να μην υπάρχει εκείνη η ανάγκη που μας στριμώχνει στον χρόνο – τον πάντα λίγο.
Θα ήθελα να μπορώ να διακτινίζομαι, να ταξιδεύω σε άλλους τόπους, να ονειρεύομαι καλύτερους κόσμους χωρίς να χρειάζεται να μπω σε οποιοδήποτε μέσο. Να άπλωνα τα φτερά μου και να έφευγα, χωρίς αποσκευές και χωρίς τον φόβο μήπως μου στερήσουν το δικαίωμα στην ελευθερία.
Στο καλοκαίρι μου, το πέταγμα αυτού του γερακιού πολύ το ζήλεψα.
Καλό φθινόπωρο!
Στέλλα Ερεσσίου
Η Επιστροφή στα Βουνά Σημαίνει Επιστροφή στο Σπίτι
Ξέρουμε ότι οι διακοπές σηματοδοτούν τις μέρες ανάπαυλας, αναθεώρησης, στοχασμού και επαναφόρτισης των ψυχικών μας αποθεμάτων. Σημαίνουν, όμως, και καλό παραδοσιακό φαγητό, κατανάλωση βιολογικών προϊόντων, μυρωδιές της φύσης, συναναστροφές με συγχωριανούς, συγγενείς και φίλους – με ανθρώπους δικούς μας, που οι ρυθμοί της καθημερινότητας μάς κρατούν συχνά μακριά. Αλλά και δημιουργία νέων δεσμών και νέων αναμνήσεων.
Θεωρώ πως, πέρα από τους νησιωτικούς τόπους –την αγαπημένη μου Αίγινα– και τα πανηγύρια μέχρι πρωίας, όπου το «Γλέντι» παίζει σε ασταμάτητη επανάληψη, υπάρχουν και οι ορεινοί τόποι. Εκείνοι στα μεγάλα υψόμετρα, με τα κρυστάλλινα ποτάμια, τις παρθένες δασικές εκτάσεις και τους ήχους που δεν ακούς συχνά στη μεγαλούπολη.
Κάθε επιστροφή στο μικρό ορεινό χωριό μου, το Διακόπι Φωκίδος (ή Γρανίτσα – αξίζει να την ψάξετε στον χάρτη), σηματοδοτεί όχι μόνο την επιστροφή στη φύση, αλλά και στις ρίζες. Η θέση του χωριού κοντά στον Μόρνο υπενθυμίζει το μείζον ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, την ανάγκη να θυμόμαστε πως και η διατήρηση του φυσικού κάλλους είναι και αυτή μορφή πολιτισμού.
Το χωριό μου είναι σαν κάθε χωριό αυτής της χώρας με την πλούσια πανίδα και χλωρίδα – έναν φυσικό πλούτο που έχουμε χρέος να διατηρήσουμε και να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές. Για να δημιουργήσουν κι εκείνες αναμνήσεις από καλοκαίρια γεμάτα ανέμελα παιχνίδια, που μυρίζουν γιασεμί, θυμάρι και ρίγανη· με γέλια και παραδοσιακά τραγούδια που ηχούν στους μαχαλάδες.
Γιατί, τελικά, τα καλοκαίρια μου δεν είναι ταξίδια μόνο σε τόπους –θαλάσσιους ή ορεινούς–, αλλά ταξίδια ανθρώπων. Για μια αγκαλιά που δίνει νόημα στον προορισμό. Για ένα «Έειιι, πατριώτη» να αντηχεί με τις πόρτες των σπιτιών ορθάνοιχτες.
Τότε μπορώ να πω «όπου γης και πατρίς».
Ντέπυ Κορεντίνη
Ανέμελος στη Δημόσια Θέα
Ως νησιώτης, έχω συνδέσει το καλοκαίρι με πολλά, καθημερινά μπάνια στη θάλασσα. Όχι αυτά που κάθεσαι στο μπιτσομπάρο και σκρολάρεις στο Ίνστα. Εκείνα που πλατσουρίζεις και κάνεις απλωτές μέχρι να πέσει ο ήλιος.
Φέτος, πλησιάζοντας την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου, συνειδητοποίησα ότι το μπάνιο είναι από τα ελάχιστα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε με οποιονδήποτε τρόπο, απενοχοποιημένα, ανεξαρτήτως ηλικίας, μπροστά σε δημόσια θέα. Οι κοινωνικές νόρμες απαιτούν, όσο μεγαλώνουμε, να αλλάζουμε τον τρόπο που μιλάμε, ντυνόμαστε, αθλούμαστε, συμπεριφερόμαστε — για να μη χαρακτηριστούμε ανώριμοι.
Μέσα σ’ όλα αυτά, το να μπαίνω σε μια θάλασσα και να κολυμπάω ανέμελα θα με συνδέει πάντα με τον παιδικό μου εαυτό, κάτω από τα ανυποψίαστα βλέμματα του κόσμου.
Μανόλης Χρύσαλλος
Secret Life
«I bite my lip and I buy what I’ told. From the latest hit to the wisdom of old»· με αυτόν τον τρόπο κλείνει το τραγούδι του «In My Secret Life» o σπουδαίος Leonard Cohen (2001).
Όντως, όλη η ζωή καταλήγει μια πράξη κατανάλωσης του εαυτού της, ενώ οι διακοπές δεν αποκλείονται από αυτό που ο Γάλλος κοινωνιολόγος Pierre Bourdieu χαρακτήρισε ως πολιτισμικό κεφάλαιο (που θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε ως τη συσσώρευση εμπειριών). Στη σύγχρονη μετα-κοινωνία, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αντανακλούν (και αποτελούν) το λεγόμενο κοινωνικό κεφάλαιο (δηλαδή, τις κοινωνικές σχέσεις), ενώ η σύζευξη των δύο -διακοπών και social media – γίνεται, στην καλύτερη περίπτωση, ιδιαίτερα γόνιμη έως ενδιαφέρουσα.
Διακρίνοντας από τον χρόνο εργασίας (ή παραγωγής), οι διακοπές ανήκουν στον ελεύθερο χρόνο, ο οποίος, πέρα από χρόνος κατανάλωσης, είναι και χρόνος αυτογνωσίας. Υπηρετώντας τις δυο αυτές σταθερές, η δική μου αγαπημένη στιγμή των διακοπών δεν θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει μια επίσκεψη στον κινηματογράφο, σε ένα αθηναϊκό αστικό τοπίο τόσο άδειο, που θύμιζε κινηματογραφικό σκηνικό.
Τα ελάχιστα εκείνα άτομα που βρέθηκαν στην τότε θερινή προβολή σχημάτισαν για 85 λεπτά έναν μικρόκοσμο, ο οποίος δεν αναπαράχθηκε στα social media· οπότε, ας είναι αυτές εδώ οι τέσσερις παράγραφοι μια κάποια προσφορά στην απαραίτητη αθανασία του, καθώς όντως, κάποια στιγμή, υπήρξε.
Μίνως Ντίνας
Ένα Καλοκαίρι Χωρίς Λέξεις
Το φετινό καλοκαίρι ξεχώρισε χάρη σε τέσσερις ώρες σιωπής στην παραλία – ώρες που ξεκίνησαν ως άσκηση αυτοπαρατήρησης και κατέληξαν να ξεπεράσουν κάθε προσδοκία.
Μακριά από φωνές, παρέες και οθόνες, βρέθηκα αντιμέτωπη με τον ήχο των σκέψεών μου. Στην αρχή η εμπειρία ήταν παράξενη· ένιωθα αμήχανα. Η απουσία συνομιλητών ανέδειξε κενά που, συνήθως, σκεπάζουμε με αδιάκοπη επικοινωνία. Σταδιακά όμως, η σιωπή μεταμορφώθηκε σε προνόμιο. Οι αισθήσεις μου οξύνθηκαν: παρατηρούσα πώς άλλαζε το φως της ημέρας καθώς κυλούσαν οι ώρες, πώς η θάλασσα ντυνόταν με διαφορετικές αποχρώσεις ανάλογα με τον ρυθμό του αέρα, πώς το βλέμμα μου σταματούσε σε λεπτομέρειες που συχνά προσπερνώ.
Το σημαντικότερο, όμως, ήταν ότι άκουσα καθαρά τον εαυτό μου. Χωρίς περισπασμούς, ξεχώρισα τι με βαραίνει και τι με ελευθερώνει.
Έτσι, συνειδητοποίησα πως οι διακοπές δεν είναι μόνο τόποι και ταξίδια. Αλλά και η σπάνια πολυτέλεια της σιωπής. Μιας σιωπής που μπορεί να μας χαρίσει νέες ισορροπίες.
Ρία Σπύρου
Όταν η Συνέχεια του Εαυτού Συναντά τη Συνέχεια του Τόπου
Διακοπές σημαίνει «δια-κόπτω» – σημαίνει πως σταματώ ό,τι έκανα πριν. Κόβω τη συνέχεια. Αλλάζω τη ρουτίνα, δηλαδή. Γιατί τη «συνέχεια του εαυτού» πώς να την κόψεις;
Στη Χίο φέτος δεν μπήκα καν στον κόπο. Μάλλον δεν ήθελα. Άλλωστε, κάθε τόπος σε οδηγεί. Καταλύει κάθε προκάτ ιχνογράφημα της ημέρας, της διάθεσης, της προσδοκίας. Η «συνέχεια του εαυτού σου», αν αφήσεις τον τόπο να σου δείξει, κατευθύνεται στα δικά του μονοπάτια – στην αποκάλυψη.
Η Χίος, νησί με ιστορικό DNA που δεν μοιάζει με κανενός άλλου, εκεί όπου ευδοκιμεί ένας σχίνος όπως πουθενά αλλού –ταυτότητα, μοίρα, παρελθόν και παρόν μαζί– αναμετρήθηκε και με τη λώβα, που σημαίνει πληγή. Ήξερα τη Σπιναλόγκα, αλλά όχι το δικό της λωβοκομείο.
Το ανακάλυψα, ρημαγμένο, σε έναν λογοτεχνικό περίπατο – και να πώς η «συνέχεια του εαυτού» συναντά τη «συνέχεια του τόπου». Εκεί, ανάμεσα στα χαλάσματα ενός κτίσματος εξαιρετικού –που πρέπει να διασωθεί– ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης μας έδειξε ένα σημείωμα γραμμένο με μολύβι πριν από 100 χρόνια. Στους μισοπεσμένους σοβάδες, ένα μολυβένιο σημείωμα που αντέχει ακόμα.
Ήταν ενός ασθενούς της νόσου του Χάνσεν — κοινώς λεπρού. Σημείωμα δηκτικό, γραμμένο για τον μεγάλο μας δημοτικιστή Γιάννη Ψυχάρη, που είχε επισκεφτεί το νησί της καταγωγής του τον Αύγουστο του 1925 αναζητώντας τον τόπο όπου θα ήθελε να ταφεί.
Γράφτηκε στις «28/8/925» και φέρει υπογραφή «ένας Μαλλιαρός»:
«στον “μεγάλο δάσκαλο” και σοφό
Γιάννη Ψυχάρη
Έλιπες και δεν αξίζαμε, ήρθες και δεν φελούμε,
πολύ θα σε παρακαλέσομε την πλάτη σου να ιδούμε.
Ποιος ολίγο, ποιος πολύ
όλοι οι Χιώτες είν’ τρελοί».
Άραγε, γιατί ένας «μαλλιαρός» αντιμετωπίζει με τόσο σκωπτική διάθεση έναν άλλο — και μάλιστα εμβληματικό «μαλλιαρό» – υπέρμαχο, δηλαδή, της δημοτικής γλώσσας; Ίσως επειδή οι έριδες ήταν πολλές, ανάμεσα και σε αυτό, το ίδιο στρατόπεδο. Ίσως να έφταιγε ο απόλυτος και εριστικός χαρακτήρας του Ψυχάρη. Ίσως η μακρόχρονη απουσία του από τον τόπο.
Ίσως, 100 χρόνια μετά, μάθουμε να βλέπουμε αυτά τα θραύσματα της ιστορίας μας ως πολύτιμα κομμάτια της. Να μη χρειάζεται η υπενθύμιση και ο αγώνας ενός για να διασωθούν.
Γιατί, πόσο ακόμα να αντέξει ο σοβάς; Πόσο ακόμα να αντέξει το μολύβι;
Δέσποινα Ράμμου
1, 2, 3, Φτου και Βγαίνω!
Βρισκόμαστε στη Φουρνή, έναν παραδοσιακό οικισμό της ανατολικής Κρήτης. Μικροί και μεγάλοι είμαστε απλωμένοι γύρω από την αυλή ενός μικρού ξενοδοχείου, με τα τζιτζίκια στο φόρτε τους.
Καθόμαστε κάτω από μια καλαμωτή και χαζεύουμε δύο γατάκια που παίζουν κρυφτό κάτω από μια κουρελού. Το ένα κρύβεται, το άλλο το ψάχνει, μετά παλεύουν – και πάει λέγοντας. Τα παιδιά κοιτάνε αποσβολωμένα, με ένα ελαφρύ μειδίαμα. Συνειδητοποιώ πόσο μοιάζει το παιχνίδι τους με αυτό των παιδιών μου.
Αυτή η απλή στιγμή ενσαρκώνει όλη την αίσθηση των καλοκαιρινών διακοπών. Την ξεγνοιασιά, την απλότητα, την επαφή με τη φύση.
Σιγά σιγά, ο ήλιος πέφτει πίσω από τις βουνοκορφές του Λασιθίου.
Αλεξία Εμμανουηλίδου
«Καλοκαίρι, μες στη Βόλτα Αυτού του Κόσμου που μας Ξέρει…»
Η παρέα μαζεύεται σ’ ένα ταβερνάκι στο Λιβάδι, με θέα το Κάστρο φωτισμένο. Τα μαγιό στεγνώνουν στην καρέκλα, σημάδι μιας μέρας γεμάτης θάλασσα. Ο αέρας μυρίζει αλμύρα και ψητό ψάρι. Στο τραπέζι παγωμένο κρασί, βλίτα και θαλασσινοί μεζέδες. Γέλια ξεσπούν κάθε λίγο, ιστορίες μπλέκονται με ατάκες της στιγμής.
Η θάλασσα γυαλίζει σαν καθρέφτης και κάνει την ώρα να μοιάζει αιώνια. Κανείς δεν βιάζεται· είναι καλοκαίρι, είναι Αστυπάλαια, είναι 2025.
Γιώργος Βελισσάριος
Μαζί
Κάθε καλοκαίρι επιστρέφω στο Σούνιο, τον τόπο των παιδικών μου διακοπών. Mωρό ερχόμασταν εδώ με τους γονείς και τα αδέλφια μου, τώρα γυρίζω με τον άντρα μου και τα τρία μας παιδιά. Όλα μοιάζουν γνώριμα – οι ακτές, τα βράχια, το φως του ήλιου πάνω στη θάλασσα. Αλλά εκείνο το πρωινό αποφασίσαμε να αναζητήσουμε κάτι καινούργιο, να ψάξουμε για «κρυφές γωνιές».
Μια δυο στάσεις δεν μας έπεισαν, ώσπου παρκάραμε το αυτοκίνητο πρόχειρα στον δρόμο και ακολουθήσαμε ένα στενό μονοπάτι. Η διαδρομή δεν φανέρωνε τίποτα, γύρω μας ησυχία, χρώματα και το άρωμα των αγριόχορτων και των βοτάνων. Κάπου στη μέση τα παιδιά ανακάλυψαν ένα μικρό εκκλησάκι και χτύπησαν χαρούμενα την καμπάνα. Ένας ήχος που καταγράφηκε στη μνήμη συνοδεύοντας τη στιγμή.
Κι ύστερα, ξαφνικά, η παραλία: μικρή, σχεδόν κρυμμένη, σχεδόν άδεια, με άμμο και βότσαλα και νερά διάφανα, κρυστάλλινα. Μπήκαμε όλοι μαζί στη θάλασσα και κολυμπήσαμε δίπλα δίπλα, λες και είχαμε κατακτήσει κάτι δικό μας, σαν να μοιραζόμασταν ένα μυστικό που ανακαλύψαμε μόνο εμείς, η οικογένειά μας.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως η αληθινή χαρά της ανακάλυψης είναι πρώτα και κύρια η ματιά με την οποία προσεγγίζεις ακόμα και τα γνώριμα. Και ότι κάθε καλοκαίρι, ακόμα και στον πιο οικείο τόπο, μπορεί να σου χαρίσει μια μικρή αποκάλυψη – που γίνεται σπουδαιότερη όταν μας βρίσκει μαζί.
Μαρία Τριτάρη
Ζιγκ Ζαγκ και Ευθείες Βολές στην Καρδιά
Η Κυψέλη είναι το χωριό του φωτογράφου Κώστα Μπαλάφα. Ένας τόπος ευεργετημένος από τη φύση, με ανθρώπους που νιώθουν ότι έχει νόημα να προσφέρουν στην κοινότητα – όσο υπάρχει ακόμη. Εκεί και το φεστιβάλ Ζιγκ Ζαγκ, η συνέχεια μιας καλλιτεχνικής προσπάθειας που ξεκίνησε από την Τήνο, μεταφέρθηκε για δύο χρόνια στον Κισσό του Πηλίου και φέτος στα –όχι τόσο δημοφιλή– κεντρικά Τζουμέρκα, με τις τόσες κρυφές ομορφιές για τους τυχερούς που τις ανακαλύπτουν.
Το φεστιβάλ, μια ιδέα του Γιώργου Γεωργακόπουλου και της Φωτεινής Καπίρη από τον Καλλιτεχνικό Οργανισμό της Cheap Art, προσπαθεί να αφήσει ένα αποτύπωμα και στην ελληνική περιφέρεια.
Μία εβδομάδα, λοιπόν, στην Κυψέλη και στα γύρω χωριά, σε μια Ελλάδα που αντιστέκεται με λίγους ηρωικούς κατοίκους απέναντι στην ερημοποίηση, η οποία δεν απασχολεί κανέναν: ούτε την κεντρική διοίκηση, στην Αθήνα, ούτε καν, πολλές φορές, την τοπική αυτοδιοίκηση.
Το φεστιβάλ είχε έργα εικαστικών και φωτογράφων, μουσικές βραδιές με τοπικό ηχόχρωμα και γαστρονομικές προτάσεις βασισμένες στις τοπικές ύλες, εργαστήρια όπου συμμετείχαν ντόπιοι όλων των ηλικιών, πεζοπορίες και συζητήσεις. Είχε καλλιτέχνες από επτά διαφορετικές χώρες που καθένας τους πρόσθεσε τη δική του πινελιά.
Ήταν μια αφορμή για γνωριμία και ουσιαστική επικοινωνία με μια πλευρά της Ελλάδας που χάνεται και με τους ανθρώπους της:
Τον Παύλο Δουλάμη, πρόεδρο της Κυψέλης, που αγάπησε το χωριό χάρη στη γυναίκα του, τη Βαγγελιώ, τον Κώστα Παπαϊωάννου που «τρέχει» τον ξενώνα για να μπορεί να φιλοξενεί κόσμο όλο τον χρόνο, τον Τρύφωνα στην Καλλονή, τον γειτονικό οικισμό, που παλεύει να δημιουργήσει προϋποθέσεις για να μείνουν νέοι στην περιοχή. Ειδική μνεία στην οικογένεια Καραλή – στον Μπάμπη, τον οικοδεσπότη του φεστιβάλ, έναν καλλιτέχνη του οποίου το αστέρι θα δούμε να λάμπει και εκτός συνόρων, αλλά και στον πατέρα του, ιδρυτή του ομώνυμου μουσείου, και στον Τάκη που, παρά την απώλεια όρασής του, ήταν το βλέμμα του φεστιβάλ.
Γιατί μόνο με την καρδιά βλέπεις καλύτερα.
Λευθέρης Πλακίδας
Στο Καταφύγιο «Παιδικά Καλοκαίρια»
Το φετινό καλοκαίρι –που το απλό club sandwich είχε 12 ευρώ– ήταν αυτό που επέστρεψα έπειτα από χρόνια και για πολλές μέρες στο εξοχικό μου στη Λάρισα. Στο «θερινό ανάκτορο», όπως το αποκαλεί η μαμά, με ευγνωμοσύνη στον παππού και στη γιαγιά που φρόντισαν για τις καλοκαιρινές μας διακοπές πριν ακόμη η διαμονή σε τροχόσπιτο μπει ψηλά στις επιλογές των Ελλήνων ως οικονομική λύση διακοπών.
Είναι μια Παρασκευή του Ιουλίου και φτάνω αργά το βράδυ στην αυλή, με μια σακούλα γεμάτη βιβλία και ένα πορτ μπαγκάζ γεμάτο κρασιά. Φέτος, οι διακοπές μου είναι το μεσοκαλόκαιρο, που η θάλασσα είναι ήρεμη, για να βουτάω με τα γυαλάκια μου για ώρες και η παραλία άδεια, περιμένοντας τη μεγάλη έξοδο του Αύγουστου.
Η παραλία του Αγιόκαμπου δεν ήταν ποτέ όμορφη. Μια αχανής έκταση 15 χλμ., με μεγάλη αμμουδιά και πολύ βαθιά θάλασσα που δεν με γοήτευσε ποτέ. Παρά μόνον φέτος.
Το φετινό καλοκαίρι –που το απλό club sandwich είχε 12 ευρώ– επέστρεψα στα παιδικά μου καλοκαίρια, εκεί όπου η θάλασσα ακουγόταν από το κρεβάτι όταν ξαπλώναμε το βράδυ και ο αέρας λυσσομανούσε τα πρωινά, ρίχνοντας τα φύλλα από τις μουριές.
Όπως τότε, έτσι και φέτος, κάθε μέρα περπατούσα τον χωματόδρομο για τη θάλασσα, παρατηρώντας, όμως, τους λόφους πίσω μου που ποτέ δεν είχα προσέξει. Στην παραλία, ο δήμος είχε αποσύρει τις βαριές ομπρέλες που κλειδώνουν πάνω τους τις πλαστικές καρέκλες των προνομιούχων παραθεριστών, οι οποίες γρήγορα αντικαταστάθηκαν με λίγο πιο ελαφριές – χαμηλότερου κόστους. Και πάλι, στην εικόνα που έβλεπα, τίποτα δεν με ενοχλούσε.
Είχα την πολυτέλεια να πηγαίνω περπατώντας στη θάλασσα και να στήνω το καρεκλάκι μου από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ. Να κολυμπάω, να διαβάζω, να τρέχω τα απογεύματα και να παρατηρώ το σκηνικό που, αν και δεν έχει αλλάξει τίποτα από τη δεκαετία του ’90, όταν ξεκίνησε η ανοικοδόμηση της περιοχής, κρύβει πάντα κάτι που δεν είχα εκτιμήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Τα καλοκαίρια μου στο οικογενειακό τροχόσπιτο είναι ένα καταφύγιο στο οποίο πάντα θα επιστρέφω και πάντα θα ευγνωμονώ την ύπαρξή του.
Λώρα Αργυροπούλου
Οι Καθρέφτες των Βουνών
Photo credit: karathanasis.dimitris
«Άντεεε, λίγο έμεινεε!» φώναξε ο εμπειρότερος της παρέας. Τρία κακοτράχαλα χιλιόμετρα από το καταφύγιο της Αστράκας (και 6 ανηφορικά-ας-μην-μπω-σε-λεπτομέρειες χιλιόμετρα την προηγούμενη μέρα από το Μικρό Πάπιγκο) χρειάστηκαν μέχρι τον προορισμό. Η Δρακόλιμνη, εκεί στα ψηλά της Τύμφης, απλωνόταν μπροστά μας ανάμεσα στους επιβλητικούς ορεινούς όγκους. Ήσυχη, σκουροπράσινη, όχι όσο εντυπωσιακή την περίμενα. «Γι’ αυτό εδώ τόσος κόπος;» μονολόγησα κάπως απογοητευμένη…
Για τον καθένα της παρέας, η Δρακόλιμνη σήμαινε κάτι διαφορετικό. Στόχος, αποχαιρετισμός, εκπλήρωση, επιβεβαίωση, μοίρασμα. Εγώ το έκανα για την εμπειρία. Να φτάσω, να την αντικρίσω, να αναπνεύσω τον αέρα της, να δω τους περίφημους τρίτωνες (τα «δρακάκια» ντε!).
Κάνοντας τον γύρο της, βλέποντας τα βουνά και τα σύννεφα να καθρεφτίζονται στα νερά της, τις τριγύρω μεγαλόπρεπες κορυφές, τα άγρια άλογα, τον γκρεμό στην απέναντι πλευρά (όσο κατάφερα να πλησιάσω), τον ουρανό σαν απέραντο θόλο, η Δρακόλιμνη μου αποκαλύφθηκε αλλιώς. Καθισμένη στο χώμα με το σακίδιο και τα μπατόν παρατημένα στο πλάι, συνειδητοποίησα πως όλη η πορεία μέχρι εκεί δεν ήταν μόνο για το μοναδικό τοπίο. Ήταν για το «λίγο ακόμα» που λέγαμε μεταξύ μας, τις ανάσες και τις σιωπές μας που συντονίστηκαν στο μονοπάτι.
Ήταν και για μένα. Έγινε καθρέφτης για να δω ποια γίνομαι όταν επιμένω, όταν παλεύω, όταν συνεχίζω, όταν ανακαλύπτω τις δυνάμεις μου. Ίσως γι’ αυτό τη λένε Δρακόλιμνη: όχι μόνο για τα «δρακάκια» που κολυμπούν ανέμελα στα νερά της, αλλά γιατί ξυπνά τους δράκους δύναμης που κοιμούνται μέσα μας.
Μαρία Σπανουδάκη
Σε Ωραίο Περιβόλι….
Στην Κρήτη, στον τόπο καταγωγής μου, ένιωσα ξανά, ύστερα από χρόνια μακριά της, την οικειότητά της να με ζεσταίνει. Ημέρες με εξορμήσεις σε μαγευτικά τοπία, υπέροχα φαγητά, πολλά γέλια. Αλλά με πιο ξεχωριστό τον γάμο της καλύτερής μου φίλης, με εμένα δίπλα της ως κουμπάρα. Ήταν μια μεγάλη γιορτή που μάζεψε γύρω μου όλους τους δικούς μου ανθρώπους, τους γονείς μου, την αδερφή μου, τους φίλους μου από τη Θεσσαλονίκη, αγαπημένους συγγενείς που είχα καιρό να δω.
Η συγκέντρωση αυτή των αγαπημένων μου, αυτές οι στιγμές που ξέρεις πως δεν θα ξανάρθουν, που καταγράφηκαν όμως για πάντα, ήταν το φωτεινό highlight του δικού μου καλοκαιριού, η χαρά του να μοιράζεσαι τη στιγμή με εκείνους που αγαπάς.
Άννα Ανδρουλάκη
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Tα Καλοκαιρινά Αναγνώσματα της αθηΝΕΑς και ο… Schopenhauer
