Συγγραφείς! Ποιοι και ποιες είναι τελικά; Τι περνάει από το μυαλό τους και με ποιον τρόπο φτάνουν να αποτυπώσουν στο χαρτί τις ιστορίες που σκαρφίζονται;
#ExRay: η στήλη αυτή του newsletter μας για το βιβλίο, με τίτλο ένα παιχνίδι ανάμεσα στο Ex Libris και την «ακτινογραφία» αγγλιστί (x-ray), φιλοξενεί κάθε φορά έναν/μία συγγραφέα.
Με χιουμοριστική διάθεση αλλά και αγνή, πραγματική περιέργεια, τους καλούμε να καταθέσουν ό,τι προαιρούνται από τα εσώψυχά τους και να αυτοσχεδιάσουν απαντώντας σε 10 –φαινομενικά απλές– ερωτήσεις. Καλεσμένος αυτού του μήνα, ο πρώτος αλλοδαπός συγγραφέας της στήλης, ο David Mitchell.
Ο David Mitchell γεννήθηκε το 1969 στο Ηνωμένο Βασίλειο και σπούδασε αγγλική και αμερικανική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Κεντ, από όπου έλαβε το μεταπτυχιακό του στη συγκριτική λογοτεχνία. Έζησε για πολλά χρόνια στην Ιαπωνία, όπου δίδαξε αγγλικά και έγραψε το πρώτο του βιβλίο, προτού επιστρέψει ξανά στην πατρίδα του.
Πρωτοεμφανίστηκε ως συγγραφέας το 1999 με το μυθιστόρημα «Ghostwritten (The Tree of Fortune)». Η μεγαλύτερη επιτυχία του, ωστόσο, ήταν το τρίτο του μυθιστόρημα, το «Cloud Atlas», το 2004, το οποίο χαρακτηρίστηκε αριστούργημα και θεωρείται ένα από τα σύγχρονα κλασικά έργα του 21ου αιώνα. Ζει στην Ιρλανδία με τη σύζυγό του, Κέικο, και τα δύο τους παιδιά.
Το τελευταίο βιβλίο του David Mitchell, «Utopia Avenue», κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση της Μαρίας Ξυλούρη.
Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που θυμάστε;
«Η Πολύ Πεινασμένη Κάμπια» του Eric Carle, που διαβάστηκε σε μια δημόσια βιβλιοθήκη στην αγγλική πόλη Σάουθπορτ, η οποία βρίσκεται στην πραγματικότητα στον Βορρά. Τα χρώματα του βιβλίου με μαγνήτισαν. Έλαμπαν σαν σκληρή καραμέλα, σαν βιτρό. Η μαμά μου λέει ότι προσπάθησα να φάω το ίδιο το βιβλίο, αν και δεν το θυμάμαι. Κάπου εκεί μέσα πρέπει να υπάρχει μια μεταφορά.
Το αγαπημένο σας βιβλιοπωλείο; (Ναι, κάντε του διαφήμιση!)
Το βιβλιοπωλείο του John Sandoe στο Τσέλσι του Λονδίνου. Δεν είναι μεγάλο κατάστημα, αλλά η συλλογή του είναι χειροποίητα επιλεγμένη από τους βιβλιόφιλους-ιδιοκτήτες. Πάνω από το 90% των τίτλων στα ράφια τους είναι βιβλία που θέλω να διαβάσω, να αποκτήσω και να αφομοιώσω. Αν ο παράδεισος είναι βιβλιοπωλείο, τότε είναι αυτό το μέρος.
Συγγραφέας που θα καλούσατε σε δείπνο (Ή μήπως σε δείπνο… κυανίου; Διευκρινίστε όμως για να μη γίνει κάποιο λάθος!)
Πάντα έχω πρόβλημα με αυτή την ερώτηση. Μου φαίνεται αλαζονικό να υποθέτω ότι ο καλεσμένος μου θα ήθελε να δειπνήσει μαζί μου μόνο και μόνο επειδή είμαστε και οι δύο συγγραφείς. «Έι, Anton Chekhov, σε ανέστησα μόνο και μόνο για να μπορείς να δειπνήσεις με… ΕΜΕΝΑ!».
Συγγραφείς με τους οποίους ξέρω ότι θα ήθελα να δειπνήσω μαζί τους, επειδή είμαστε φίλοι – απλώς τρώω μαζί τους όταν βρίσκομαι στην πόλη τους. Ίσως η Ursula Le Guin; Τη συνάντησα μόνο μια φορά, αλλά τη θεωρώ senpai μου, παρόλο που εκείνη θα απέρριπτε αυτόν τον τίτλο. Μου λείπει να τη νιώθω ζωντανή, να είναι καλά. Θα ήθελα να της κάνω και κάποιες ερωτήσεις. Τώρα που πέθανε, μπορώ μόνο να μαντέψω τις απαντήσεις της.
Βιβλίο που θα θέλατε να έχετε γράψει;
Δεν θέλω να φανώ σνομπ στις ερωτήσεις σας, αλλά γιατί κάθε λογικός άνθρωπος θα ευχόταν να είχε γράψει το βιβλίο κάποιου άλλου; Ένα βιβλίο δεν είναι ένα ψάρι που δεν μπορώ τώρα να πιάσω επειδή κάποιος άλλος το έπιασε πριν από μένα. Η ερώτηση: «Ποιου παιδιού θα θέλατε να είχατε γίνει πατέρας (ερμαφρόδιτος);» – έχω τα δικά μου βιβλία και τα δικά μου παιδιά, ευχαριστώ.
Υποθέτω ότι εννοείτε: «Ένα βιβλίο που θαυμάζετε βαθιά». Τώρα η απάντηση έχει μεγάλο εύρος. Πολλά, πολλά, πολλά, πολλά! Γιατί να διαβάσετε κάτι που δεν θαυμάζετε; Η ζωή είναι πολύ σύντομη. Τώρα που πέρασα τα πενήντα, είναι ακόμα πιο σύντομη.
Το βιβλίο που διαβάζετε τώρα;
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που έχει εξαντληθεί προ πολλού και αφορά την ιστορία της παροχής φροντίδας στα άτομα με διανοητική αναπηρία στη Βρετανία μεταξύ 1870 και 1959, αλλά ποιος θέλει να ακούσει γι’ αυτό; Δεν είναι ένα ευχάριστο θέμα, αλλά πρέπει να το ερευνήσω για κάτι που δουλεύω. Οπότε επιτρέψτε μου να προτείνω ένα βιβλίο που διάβασα πριν από τα Χριστούγεννα, το «Entangled Life» του Merlin Sheldrake. Είναι σχετικό με τους μύκητες. Ήταν λίγο διεθνής επιτυχία, οπότε πιθανόν να υπάρχει και στα ελληνικά.
Αλήθεια, γιατί γράφετε;
Γράφω γιατί είμαι δυστυχισμένος αν δεν γράφω. Γιατί υπάρχει χαρά στο να φτιάχνεις προτάσεις. Επειδή υπάρχει χαρά στο να χτίζω κόσμους από λέξεις και να αφήνω άλλους ανθρώπους να μπαίνουν μέσα. Επειδή είμαι εγώ. Επειδή είναι η μόνη ικανότητα που έχω – το μόνο πράγμα στο οποίο είμαι καλός.
Ποια είναι η μεγαλύτερη επιρροή σας; (Όχι απαραίτητα από τον χώρο των γραμμάτων.)
Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, η σύζυγός μου. Βιβλία, ταινίες, μουσική. Η φαντασία μου. Λέξεις. Η ποίηση. Φως. Να στέκομαι μέσα στη θάλασσα με το νερό μέχρι τον αστράγαλο. Η Kate Bush. Κρύα χειμωνιάτικα πρωινά σε ταξίδια με τρένο στην Ιαπωνία με ένα κουτάκι ζεστό γλυκό τσάι στα χέρια από έναν αυτόματο πωλητή. Κλικ στο κουτάκι, μια γουλιά και σκέψη: «Υπάρχω, υπάρχω, υπάρχω».
Σελιδοδείκτης, τσάκισμα σελίδων ή «λίγο μπρος, λίγο πίσω δεν χάθηκε ο κόσμος»;
Αυτή η ερώτηση μοιάζει με την τελευταία μου απάντηση. Είναι ερώτηση; Χρησιμοποιώ οποιοδήποτε παλιό κομμάτι χαρτί ως σελιδοδείκτη. Μην τσακίζετε τις γωνίες των σελίδων! Είναι δυνατόν να θέλετε να τσακίζετε τις σελίδες στα βιβλία σας;
Τι εκτιμάτε σε έναν εκδοτικό οίκο;
Η φερεγγυότητα είναι πάντα ένα πλεονέκτημα.
Με τι συνδυάζεται ιδανικά ένα βιβλίο;
Με έναν αναγνώστη.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Δέκα Ερωτήσεις Αναζητούν Συγγραφέα | Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
