Δύο όμορφα και χορταστικά βιβλία έπεσαν στα αδηφάγα βιβλιοφιλικά χέρια μας. Η «Ευτυχία του Λύκου» του βραβευμένου Ιταλού Paolo Gognetti και το «Brandy Sour» της Κύπριας Κωνσταντίας Σωτηρίου, και τα δύο από τις εκδόσεις Πατάκη, καταφέρνουν να είναι «easy going» στη ροή τους, βαθιά ανθρώπινα, με όμορφες εικόνες να ξεπηδούν μέσα από τις σελίδες τους.
Η Ευτυχία του Λύκου
Μετά το «Le Otto Montagne» που έλαβε το Premio Strega και το Prix Médicis Étranger το 2017, ο Gognetti επέστρεψε με ένα ακόμη βιβλίο για τα βουνά και ό,τι σημαίνουν αυτά για εκείνους που τα επιλέγουν. Και τι εννοώ με αυτό. Μιλάω για όσους έχουν μέσα τους έναν αέρα που φυσά, μια βαθύτερη μοναξιά, ένα μυστικό. Για όσους δεν τους χωράει η μεγάλη πόλη, όποια και αν είναι αυτή.
Ο πρωταγωνιστής μας, ο Φάουστο, επιλέγει το βουνό για την ελευθερία του, για τον καπνό από τα ξύλα, για τους σκληροτράχηλους κατοίκους στο ορεινό χωριό της Φοντάνα Φρέντα, για τα 3.000 μέτρα, για τους παγετώνες που χάζευε όταν ήταν μικρός. Μεταξύ μας, επιλέγει το «φευγιό».
Τα καταφύγια από την ιταλική μεριά των Άλπεων και τα ορεινά χωριά αποτελούν το σκηνικό του βιβλίου. Δεν θα λείψουν όμως και οι… αστικές παρεμβάσεις. Εκεί στα ψηλά θα γνωρίσει τη Σίλβια με τα ατίθασα μαλλιά. Μαζί τους περνάνε από τις σελίδες τόσο η Μπάμπετ όσο και ο Σαντόρσο, αλλά και αρκετοί δευτεραγωνιστές, κάτοικοι του χωριού, ένας Νεπαλέζος, ο σκληροτράχηλος Ντυφούρ.
Το κρύο των βουνών διαπερνά τα ρούχα μου καθώς διαβάζω και κάθε σελίδα με οδηγεί τόσο στη ζωή των πρωταγωνιστών όσο και στη ζωή του δάσους και των ζώων του. Όσο το βιβλίο πραγματεύεται τον έρωτα, τα πλάνα των ανθρώπων, την πικρία των χωρισμών, άλλο τόσο μας ανοίγει παράθυρα στη φύση. Οι αγελάδες, η δασοκομία, τα πουλιά και φυσικά ο λύκος. Ο λύκος που επανήλθε στα μέρη εκείνα και με τα αρχέγονα ένστικτά του προσπαθεί και πάλι να επιβιώσει. Ο λύκος που όσο μοιάζει μοναχικός τόσο χρειάζεται την αγέλη.
Καθότι ορειβάτης ο ίδιος ο συγγραφέας, περιγράφει άψογα τις λεπτομέρειες από τη ζωή στο βουνό, την αλλαγή των εποχών, την επικινδυνότητα, την ομορφιά, τις φυλές των ορειβατών, ενώ την ίδια ώρα η ιστορία του ξεδιπλώνεται άψογα.
Η μετάφραση της Άννας Παπασταύρου βοηθάει τον αναγνώστη που δεν γνωρίζει τη γλώσσα των βουνίσιων. Αν δεν είναι η ίδια ορειβάτισσα, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά!
Brandy Sour
Κάποτε έφτασα και εγώ κοντά στο Λήδρα Παλάς. Σε ένα εταιρικό ταξίδι με τα ανώτερα στελέχη να με ζαλίζουν με λεπτομέρειες, κατάφερα και ξέκλεψα 3 ώρες για να κάνω μια βόλτα μέχρι την πράσινη γραμμή στη Λευκωσία, μένοντας άναυδος μπροστά στον παγωμένο χώρο και χρόνο. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που το βιβλίο της Σωτηρίου με συγκίνησε βαθιά. Η Κύπρος και η πρωτεύουσά της παραμένουν διχοτομημένες και ο τρόπος προσέγγισης αυτού του θλιβερού ιστορικού γεγονότος από τη συγγραφέα δίνει μια ανθρώπινη διάσταση στο ζήτημα.
Το Λήδρα Παλάς, όπως λέει και η Σωτηρίου, οικοδομήθηκε σαν να ήθελε να στεγάσει το μέλλον της νεοσύστατης Κύπρου. Είκοσι δύο ιστορίες ξετυλίγονται σε άμεση ή έμμεση σχέση με το ξενοδοχείο και όλο και κάποιο ρόφημα ή ποτό τρυπώνει στη διήγηση. Πρώτο πρώτο το μπράντι σάουαρ, ακολουθούν η σουμάδα και η κουμανταρία, το τσάι λεβάντα και το λικέρ κητρομηλάκι, αλλά και ο ελληνικός –ή μήπως τούρκικος καφές;–, το αϊράνι και τελικά τα δάκρυα.
Από τις 22 σύντομες μα περιεκτικότατες ιστορίες περνάνε Τουρκοκύπριοι, Άγγλοι, Κύπριοι, Έλληνες αλλά και ο βασιλιάς Φαρούκ. Γυναίκες και άνδρες που σημάδεψε ο πόλεμος, γιορτές που ξεχάστηκαν και, τελικά, η ματαίωση μιας ολόκληρης χώρας που θεώρησε ότι μπορεί να ζήσει ανεξάρτητη.
Από το βιβλίο δεν λείπει το χιούμορ, με αποκορύφωμα ίσως την ιστορία για τον Γιώργο Νταλάρα, ενώ προσωπικά βρήκα ιδιαίτερα συγκινητική την ιστορία με το αγιασμένο νερό, όπως και αυτή με τον μάστορα που «άκουγε» τα κτίρια.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Γιατί Κέρδισε Booker το «Χρονοκαταφύγιο» του Georgi Gospodinov!
