Όλοι οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας που εργάζονται με οικογένειες γνωρίζουν ότι το να αποχωριστεί ένα παιδί τον γονέα του είναι μία από τις πιο τρομακτικές εμπειρίες που μπορεί να ζήσει, προκαλώντας έως και ανεπανόρθωτα τραύματα σ’ ένα παιδί.
Δουλεύοντας με πρόσφυγες που φτάνουν στην χώρα μας, δε θα σκεφτόμουν ποτέ, όσο δύσκολα κι αν έχουν περάσει αυτά τα παιδιά, έχοντας βρεθεί σε εξαιρετικά ακατάλληλες συνθήκες για την ηλικία τους, να τα χωρίσω από τις οικογένειές τους, καθώς αυτό θα ήταν περισσότερο τραυματικό και απ’ αυτά που αντίκρυσαν στο ταξίδι τους μέχρι την Ελλάδα και πιστέψτε με, ήταν πολλά!
Απλά σκεφτείτε πόσα παιδιά κάθε Σεπτέμβρη που πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό για πρώτη φορά και έρχεται η ώρα του αποχωρισμού από τον γονέα, κλαίνε και δυσκολεύονται περισσότερο από ποτέ να αφήσουν το χέρι, την αγκαλιά του γονιού. Φανταστείτε λοιπόν ένα παιδί που αιφνίδια και χωρίς καμία προετοιμασία αλλά και γνώση για το πού θα πάει και ποιος θα το συνοδεύσει να εξαναγκάζεται να αποχωριστεί τους γονείς του που την ίδια στιγμή ουρλιάζουν και πονούν, όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή τους, βλέποντας τα παιδιά τους να απομακρύνονται βίαια από την αγκαλιά τους, ανήμποροι να κάνουν το οτιδήποτε για να τα υπερασπιστούν.
Ο κόσμος του παιδιού διαλύεται. Έννοιες όπως προστασία, ασφάλεια, τρυφερότητα, σταθερότητα, αγάπη και εμπιστοσύνη κατακρημνίζονται στο μικρό του μυαλού και στη θέση αυτών έρχεται το χάος, η σύγχυση, ο πόνος, η μόνιμη αίσθηση κινδύνου, η αίσθηση απώλειας και ξεριζωμού. Ένα παιδί που χάνει την ασφάλειά του, την ασφαλή του βάση, νιώθει χαμένο, ανήμπορο να ηρεμήσει και σε έντονο και ασταμάτητο άγχος.
Ο φόβος είναι δηλητήριο. Το άγχος είναι αυτό που ποτίζει τη ψυχή αυτών των παιδιών και αλλάζει όλη την ισορροπία του οργανισμού τους. Ένα δηλητήριο που μπορεί να τα αφήσει με ψυχικές διαταραχές ή να προκαλέσει χρόνιες ψυχικές ασθένειες.
Πόση διαφορά έχει μία νάρκη ή μια βόμβα που ανατινάζεται δίπλα σου και σε αφήνει ακρωτηριασμένο; Ο φόβος είναι δηλητήριο. Το άγχος είναι αυτό που ποτίζει τη ψυχή αυτών των παιδιών και αλλάζει όλη την ισορροπία του οργανισμού τους. Ένα δηλητήριο που μπορεί να τα αφήσει με ψυχικές διαταραχές ή να προκαλέσει χρόνιες ψυχικές ασθένειες. Με την κακοποιητική συμπεριφορά μας, εμείς οι ενήλικες αλλάζουμε τη χημεία του εγκεφάλου των μικρών παιδιών, ο οποίος ακόμα είναι σε ανάπτυξη και χρειάζεται μόνο θετικά και όμορφα συναισθήματα για να μάθει να λειτουργεί σε ισορροπία.
Συναισθηματικά κενά, φοβίες βαθιά ριζωμένες, κατάθλιψη, μετατραυματικό στρες για γονείς και παιδιά. Ό,τι αφήνει ένας πόλεμος. Ερείπια.
