Καλησπέρα. Είμαι το πεύκο. Γυμνόσπερμο, αειθαλές, ρητινοφόρο της οικογένειας Pinaceae. Έχω καεί στη Μάνδρα, στη Σπάρτη και στη Ρόδο. Είχα φλοιό παχύ και αυλακωτό, έβγαζα ρητίνη και αιθέρια έλαια, είχα τα κουκουνάρια μου. Αγαπούσα το φως και ήμουν ανθεκτικό στην ξηρασία. Ταίριαξα πολύ με το μεσογειακό κλίμα. Θα έφτανα σε ύψος ακόμα και τα 45 μέτρα και θα ζούσα εκατοντάδες χρόνια. Ακίνητο και καμένο, παρακολουθώ τους πυροσβέστες να σβήνουν ό,τι απέμεινε γύρω μου και περιμένω την επόμενη κίνηση: να γίνω καυσόξυλο.
Είμαι το έλατο, μακρινός ξάδερφος του πεύκου. Εμένα μ’ αρέσει το πιο ψυχρό κλίμα, φτάνω τα 80 μέτρα ύψος και, αν καώ, δεν ξαναφυτρώνω εύκολα. Το πεύκο, χάρη στα κουκουνάρια, αναγεννάται ξανά. Εγώ κάηκα το 2007 στην Πάρνηθα και κάηκα για τα καλά! Παρατηρώ τα νερά της βροχής, που πλέον δεν μπορώ να συγκρατήσω, να κυλάνε ορμητικά. Αυτά που συγκρατούσαμε, μαζί και το χώμα, με τα βρύα και τους μικρούς θάμνους που είχα στα πόδια μου.
Γεια και από εμένα, είμαι η αργή χελώνα, ερπετό με οστέινο θώρακα, σαρκώδη γλώσσα και στόμα χωρίς δόντια. Πλέον απέμεινα ένα μαυρισμένο καβούκι. Τα ίδια τραβάνε και οι ξαδέρφες μου στις θάλασσες με τα πλαστικά. Τώρα το καλοκαίρι αφήνω τα αυγά μου σε τρύπες στο έδαφος. Και από αυτά τίποτα δεν έμεινε. Σας τρομάζω ε; Όμως, είναι η πραγματικότητα των πυρκαγιών.
Με άφησαν τελευταίο γιατί πετάω κι έτσι μπορεί να πρόλαβα να σωθώ. Είμαι η κουκουβάγια, ο Γκιώνης όπως με λέτε. Είμαι η μικρότερη κουκουβάγια σε μέγεθος και, αν αναρωτιέστε, το όνομα Γκιώνης, είναι ηχομιμητικό. Διαβάστε τι ωραία περιγράφουν οι άνθρωποι το φτέρωμά μου: «Ανοιχτόχρωμο, καστανοκόκκινο προς γκρίζο, διάστικτο με τεφροκάστανες μικρές κηλίδες και σκωληκοειδείς γραμμώσεις, καθώς και υπόλευκες κηλίδες και μπαλώματα. Το χρώμα της ίριδάς του είναι κίτρινο». Όχι, όλα μαύρα είναι πια. Και που σώθηκα, δεν υπάρχει τίποτα να φάω και κανένα δέντρο να φωλιάσω. Πάνε τα «τίου-τίου» που ακούγατε από μένα κάθε βράδυ.
Σε αυτό, το σημερινό editorial, γράφουμε για να σας ζητήσουμε να μάθετε να προλαμβάνετε τις πυρκαγιές, όχι μόνο να τις σβήνετε. Το ξέρετε και εσείς και εμείς ότι το μεσογειακό οικοσύστημα «ζει» με την πυρκαγιά. Πρέπει να σας πούμε, όμως, ότι ακόμα και αυτό έχει ένα όριο. Ένα δάσος που καίγεται συνεχώς δεν μπορεί να αναγεννηθεί… από τον γυμνό βράχο.
Ευαισθητοποιήστε τα παιδιά, ενημερωθείτε για τη ζωή που υπάρχει –φανερή και κρυφή–, μέσα στο δάσος. Αφήστε λίγο τα αυτοκίνητα και περπατήστε στα μονοπάτια. Πιέστε τους φορείς να προετοιμάζονται προτού γίνει το κακό. Δέντρα, ζώα και πουλιά εδώ στο δάσος βλέπουμε στην… «treeλεόραση» πως έχετε χάσει το μέτρο και ότι έτσι δεν θα μείνει τίποτα άκαυτο σε αυτή την υπέροχη χώρα. Είναι ήδη αργά, αλλά μπορείτε ακόμα να κάνετε κάτι. Έτσι δεν είναι;
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Θοδωρής Γιάνναρος: Η Πυρομετεωρολογία Κάνει Βήματα στην Ελλάδα
