Η κατάχρηση των ναρκωτικών ουσιών που προκαλούν εξάρτηση είναι ένα ζήτημα ακανθώδες που έχει πολλές προεκτάσεις και απαιτεί δεξιοτεχνία όταν παρουσιάζεται θεατρικά. Κεντρική ηρωίδα του Duncan Macmillan είναι η Έμμα, μια έξυπνη γυναίκα και ταλαντούχα ηθοποιός που είναι, όμως, εξαρτημένη από ναρκωτικές ουσίες, τσιγάρο και αλκοόλ. Καταλήγει έτσι, από το θεατρικό σανίδι σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης, όχι μόνο για να θεραπευτεί από τις εξαρτήσεις της, αλλά για να επουλώσει ψυχικά τραύματα, επαναπροσδιορίζοντας τη σχέση της με τον εαυτό της και τους γύρω της, κάνοντας μια επανεκκίνηση στη ζωή της.
Η Έμμα είναι “η κραυγή που ψάχνει το στόμα της”, ένα παιδί “θυμωμένο”, με βαθιές ψυχολογικές ρωγμές, τις οποίες προσπαθεί να καλύψει με τις εξαρτήσεις της, που δημιουργεί ένα αμυντικό τείχος -αδιαπέραστο σε πρώτο επίπεδο- ώστε αυτές να μην αποκαλυφθούν.
Η Ελένη Σκότη σκηνοθετώντας το έργο του Macmillan αφενός κάνει ένα σαφές γκρο πλαν στην Έμμα που ζει ακραία, σχοινοβατώντας μεταξύ ρεαλιστικών καταστάσεων και ψευδαισθήσεων.
“Το να παίρνεις φάρμακα είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσεις σε έναν κόσμο που είναι διαλυμένος.” Οι εξαρτήσεις είναι ένα μέσο που παθιάζει τους εξαρτώμενους και τους βοηθάει προσωρινά να υποφέρουν τον κόσμο που τους περιβάλλει, αποφεύγοντας τον πόνο των ουσιαστικών κυρίως ψυχολογικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Η ρίζα των προβλημάτων, συνήθως, είναι η οικογένεια και οι σχέσεις που διαμορφώνονται μεταξύ των μελών της.
Στην προκειμένη περίπτωση, εχθρός της Έμμα είναι η πραγματικότητα, στην οποία για να επιβιώσει παίζει ρόλους, τοποθετώντας διάφορα προσωπεία θεατρικών ηρωίδων, δραπετεύοντας έτσι από την ταυτοποίηση του εαυτού της και από την αποκατάσταση των οικογενειακών θραυσμάτων. Έχει εθιστεί στο θέατρο και το χρησιμοποιεί, άλλοτε συνειδητά κι άλλοτε ασυνείδητα, κατά τη διάρκεια της θεραπείας του σώματος και της ψυχής.
Η Ελένη Σκότη, σκηνοθετώντας το έργο του Macmillan, αφενός κάνει ένα σαφές γκρο πλαν στην Έμμα που ζει ακραία, σχοινοβατώντας μεταξύ ρεαλιστικών καταστάσεων και ψευδαισθήσεων, αφετέρου φωτίζει και τους ανθρώπους, τα μέρη και τα πράγματα που συνιστούν το περιβάλλον της, και νοηματοδοτούν το ταξίδι από τον εθισμό στην αποτοξίνωση και στην αποθεραπεία, το οποίο όμως θα μπορούσε να αποδοθεί σε λιγότερο θεατρικό χρόνο. Ιδιαίτερα ευρηματική είναι η σκηνοθετική απόδοση των ψευδαισθήσεων της Έμμα κατά τη διάρκεια των πρώτων ωρών της απεξάρτησης, με την παρουσία των πολλαπλών διαστάσεων του εαυτού της, στην προβολή της οποίας συνέβαλαν και οι φωτισμοί του Αντώνη Παπαδόπουλου.
Η Έμμα δεν θα μπορούσε να ενσαρκωθεί καλύτερα από τη Μαίρη Μηνά, που αναδεικνύει ολοκληρωμένα την ηρωίδα και την πολλαπλότητα του χαρακτήρα της. Ερμηνεύει το ρόλο με δυναμισμό, επικοινωνώντας τον αγώνα της Έμμα για την επιβίωση, την ανάγκη της να συνεχίσει να βρίσκεται στη θεατρική σκηνή και την προσπάθειά της να απαλλαχθεί από τις ενοχές και να αποδεχθεί τον εαυτό της. Αρωγός της Έμμα στο βήμα της αποτοξίνωσης και θεραπείας, είναι η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, που ερμηνεύει με αυστηρότητα την αυταρχική μητέρα και με μεστότητα τη γιατρό και τη σύμβουλο στο group therapy, το οποίο όμως δεν αναδεικνύεται ερμηνευτικά δυναμικό. Το θίασο συμπληρώνουν οι: Χάρης Τζωρτζάκης, Ανδρέας Κοντόπουλος, Γιάννης Λεάκος, Κώστας Ξυκομηνός, Ιωάννα Τζίκα, Μαρίτα Τζατζαδάκη, Έλενα Βακάλη και Λένα Μποζάκη.
