Δεν έχω πάει στην Αμερική. Θα ήθελα, όμως, να τη γυρίσω απ’άκρη σ’ακρη. «50 χώρες σε 1» όπως συνηθίζω να λέω. Πολλές φορές χαζεύω τη γεωγραφία της, τις απέραντες εκτάσεις, τη διαφορετικότητα κάθε πολιτείας. Ας πούμε ότι τη γνωρίζω από την τέχνη, τις ταινίες και τη μουσική της.
Οι Μεγάλες Λίμνες
Η Αμερική θαρρείς και γεννάει ιστορίες, έχεις πολλές φορές την εντύπωση ότι όλοι ζουν σαν να γράφουν σενάρια, ακόμα και αν πρόκειται για αστείες ιστορίες, ιστορίες πάθους ή τραγωδίες. Κατανοώ, φυσικά, ότι αυτή είναι η δίκη μου οπτική, ίσως λίγο εξιδανικευμένη.
Στα σύνορα της πολιτείας του Μίσιγκαν με το Γουισκόνσιν, τη Μινεσότα και το Οντάριο του Καναδά βρίσκεται η «Λίμνη Σουπίριορ», η μεγαλύτερη από το σύμπλεγμα των «Μεγάλων Λιμνών». Η έκταση της είναι σχεδόν τα 4/5 της Ελλάδας, για να έχετε μια τάξη μεγέθους.
Ανακαλώ στη μνήμη μου ότι ο Ιούλιος Βερν χρησιμοποίησε τις Λίμνες, ως σκηνικό στο βιβλίο του «Ο Άρχοντας του Κόσμου» που είναι η συνέχεια του βιβλίου «Ροβήρος ο Κατακτητής».
Το Ναυάγιο
Τα χρόνια πέρασαν και η περιοχή γνώρισε βαριά εκβιομηχάνιση. Η επικοινωνία ανάμεσα στα διάφορα σημεία της τεράστιας λίμνης γινόταν με πλοία, ενώ η μεταφορά εμπορευμάτων με μαούνες που σιγά-σιγά εξελίχθηκαν και έγιναν κανονικά πλοία «χύδην φορτίου».
Στις 10 Νοεμβρίου του 1975, το Edmund Fitzgerald, ένα πλοίο που ο τύπος του ονομάζονταν, είτε Lake freighters, είτε απλά Lakers, απέπλευσε από το Σουπίριορ του Γουισκόνσιν με προορισμό ένα εργοστάσιο χάλυβα στο Ντητρόιτ
Το Λιμενικό και το σύστημα ναυσιπλοΐας μπορούσε να ελέγχει τα πλοία, αλλά οι τεχνολογίες, σε σχέση με σήμερα, ήταν οι πλέον απαραίτητες. Οι μαούνες μετέφεραν, κυρίως, σιδηρομεταλλεύματα από τη μιά άκρη της λίμνης στην άλλη, μέσα από τα περάσματα των λιμνών, όπως από τη Μινεσότα στο Ντητρόιτ που ήταν μια βασική σύνδεση.
Ο Νοέμβριος στη Βόρεια Αμερική στα σύνορα με τον Καναδά είναι ένας κρύος μήνας με έντονους βόρειους ανέμους που πολλές φορές κάνουν απαγορευτική την ναυσιπλοΐα. Στις 10 Νοεμβρίου του 1975, το Edmund Fitzgerald, ένα πλοίο που ο τύπος του ονομάζονταν, είτε Lake freighters, είτε απλά Lakers, απέπλευσε από το Σουπίριορ του Γουισκόνσιν με προορισμό ένα εργοστάσιο χάλυβα στο Ντητρόιτ.
Οι άνεμοι ήταν στα όρια του τυφώνα, όταν στις 19:10 το απόγευμα, το πλοίο αναποδογύρισε και βυθίστηκε κοντά στην καναδική ακτή, παρασέρνοντας στο θάνατο και τα 29 μέλη του πληρώματος, χωρίς ποτέ να βρεθεί κανείς από αυτούς, με το πλοίο να εντοπίζεται, τελικά, στα 160 μέτρα βάθος.
Το ναυάγιο του Edmund Fitzgerald οδήγησε σε αλλαγές στους κανονισμούς τόσο στη ναυσιπλοΐα, όσο και στις μετασκευές στα πλοία αυτού του τύπου. Ακόμα και σήμερα, η μνήμη των θυμάτων τιμάται στην περιοχή, στο Great Lakes Shipwreck Museum στο Μίσιγκαν.
Από το ναυάγιο ανακτήθηκε η χάλκινη καμπάνα του πλοίου, που ειδοποιούσε για την παρουσία του πλοίου όταν έπεφτε ομίχλη. Ακόμα και σήμερα, κάθε 10 Νοεμβρίου ηχεί 29 φορές…
Το τραγούδι
Στη λαϊκή μνήμη η τραγική ιστορία του Edmund Fitzgerald αποτυπώθηκε από το τραγούδι του Gordon Lightfoot, «The Wreck of Edmund Fitzgerald» το οποίο έγραψε και κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1976.
Οι στίχοι του τραγουδιού διηγούνται όλη την πορεία του πλοίου μέχρι τη βύθιση, με αναφορές στο πλήρωμα και τον καιρό σε ένα καταπληκτικό, ταξιδιάρικο slow rock κομμάτι.
Τέλος, εδώ μπορείτε να δείτε και ένα μίνι ντοκιμαντέρ για το ναυάγιο.
Άλλα άρθρα για μουσική θα διαβάσετε εδώ:
