H μακρόχρονη παλαίωση κρασιών είναι μια ασχολία που γοητεύει πολλούς από εμάς. Αποθηκεύουμε και συντηρούμε κρασιά σε ιδανικές συνθήκες με σκοπό να τα ανοίξουμε ύστερα από χρόνια και να τα απολαύσουμε. Εδώ όμως κρύβεται και ένα μεγάλο ρίσκο.
Παλαντζάρεις ανάμεσα στην πιθανότητα να πιεις ένα εξαιρετικό κρασί και στην πιθανότητα να έχει γίνει ξίδι. Ως εκ τούτου, στη διαδικασία αυτή παρατηρώ πολλά κοινά στοιχεία με τον τζόγο. Είναι βέβαιο πως θα χάσεις αρκετά κρασιά από αυτά που με κόπο παλαιώνεις, καθώς κάποια θα ξιδιάσουν και κάποια θα προσπεράσουν το «παράθυρο» κατανάλωσής τους. Όμως, αν σου κάτσει και ανοίξεις ένα από αυτά στο peak του, τότε η ευχαρίστηση είναι διπλή και το κρασί θα σου μείνει αξέχαστο.
Να αποσαφηνίσουμε, όμως, τι εννοούμε με τον όρο παλαίωση. Δεν εννοούμε μόνο την αντοχή του κρασιού στον χρόνο. Εννοούμε την αντοχή του κρασιού στον χρόνο και ταυτόχρονα τη μετατροπή του σε καλύτερο κρασί από ό,τι αν το δοκιμάζαμε φρέσκο.
Είναι γεγονός πως κάποια κρασιά γίνονται καλύτερα όταν παραμένουν στη φιάλη για μερικά χρόνια, π.χ. ορισμένα Cabernet Sauvignon, Riesling, Ξινόμαυρα, Ασύρτικα κ.ά. Η ελάχιστη μικροποσότητα οξυγόνου που εισέρχεται στη φιάλη από τους πόρους του φελλού με την πάροδο του χρόνου αλληλεπιδρά με το κρασί. Αρχίζουν και δημιουργούνται επιπλέον αρώματα, όπως βρεγμένο χώμα και φύλλα στα κόκκινα κρασιά, ή μέλι και μανιτάρια στα λευκά κρασιά, τα οποία ονομάζουμε αρώματα παλαίωσης ή τριτογενή αρώματα.
Επίσης, ενσωματώνεται καλύτερα η οξύτητα και οι τανίνες, κάνοντας το κρασί στο στόμα πιο στρογγυλό. Μάλιστα, κάποια κρασιά έχουν φτιαχτεί με αυτή ακριβώς τη λογική. Ότι θα ανοιχτούν, δηλαδή, ύστερα από χρόνια. Έτσι είναι πολύ πιθανό ένα Bordeaux, για παράδειγμα, στη νιότη του να είναι τανικό, με γωνιώδη οξύτητα και ασύνδετο βαρέλι, και ύστερα από 10 χρόνια να μεταμορφωθεί σε παραδείσιο νέκταρ!
Πιάνοντας Τζακ Ποτ!
Πρόσφατα δοκίμασα ένα κρασί που φοβόμουν πως θα είχε αποδημήσει εις Κύριον, όμως τελικά έπιασα τζακ ποτ! Πρόκειται για το La Rioja Alta – Vina Ardanza Reserva του 1990. Ένα κρασί από την Ισπανία με σχεδόν 35 χρόνια στην πλάτη του.
Χρωματικά, οι έντονες κεραμιδί ανταύγειες γύρω από το γκρενά χρώμα του πρόδιδαν την ηλικία του. Η μύτη όμως ήταν σκέτο ποίημα. Εξαιρετικά πολύπλοκη, με απίστευτη ισορροπία μεταξύ φρούτου και τριτογενών αρωμάτων. Όμορφα κεράσια, μούρα και μύρτιλα σε υπόβαθρο αρωμάτων βαρελιού, όπως κέδρος, βανίλια και γλυκά μπαχαρικά. Το σύνολο έκλειναν τα υπέροχα τριτογενή αρώματα παλαίωσης, όπως το βρεγμένο χώμα και φύλλα, βαλσαμικές νότες, δέρμα και φινετσάτη σταβλίλα. Στο στόμα ήταν ολοστρόγγυλο, με υπέροχη οξύτητα και λεπτόκοκκες τανίνες. Εξαιρετικό κρασί και τρομερή εμπειρία.
Ναι, η μακρόχρονη παλαίωση είναι τζογάρισμα που κρύβει συγκινήσεις, αλλά και αποτυχίες. Αποθήκευσε τις φιάλες σου σε ιδανικές συνθήκες και πειραματίσου με την εξέλιξη των κρασιών. Πρόσεξε μόνο, η συγκεκριμένη ενασχόληση είναι άκρως εθιστική!
Γι’ αυτό παίξε υπεύθυνα.
Cheers, lads and lassies!
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
E-Book Carpe Vinum | 11ο Τεύχος
Wine Aristocracy Vs. Commoners ή Αλλιώς Χρειαζόμαστε Τελικά τους Wine Experts;
