Σε μια υψηλής αισθητικής παράσταση, ποιητική, με σκηνές εικαστικού ενδιαφέροντος, ο Θεόδωρος Τερζόπουλος μας ανασυστήνει το έργο του Samuel Beckett στα ιταλικά, προκαλώντας έντονο συναίσθημα, μετατρέποντας το στοχαστικό ανοιχτό μινιμαλιστικό κείμενο σε οπτικοακουστικό συγκινησιακό καλλιτέχνημα.
Τοποθετώντας τους Beckettικούς ήρωες σε ένα λειτουργικό, διαιρούμενο, μαύρο τετράγωνο του Malewicz –που προσιδιάζει σε μνημείο–, το οποίο ανοιγοκλείνει διαμορφώνοντας σταυρό, εστιάζει στη μνημειώδη αναμονή για την προσέλευση του Γκοντό ως από μηχανής Θεού.
Διάλογοι που αν δεν έχουν να πουν κάτι επί της ουσίας κρύβουν όλη τη δυναμική του έργου, χωρίς να εξαιρείται ο παραληρηματικός λόγος του Λάκι. Ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν ή πιο χαριτωμένα και οικεία ο Ντιντί και ο Γκογκό, δύο παρίες του δρόμου, στέκονται πλάι σε ένα δέντρο ως μοναδικό άξονα του χωροχρόνου τους, περιμένοντας τον Γκοντό που θα τους βγάλει από τη μιζέρια και τη μονοσήμαντη ζωή τους.
Περαστικοί σε αυτή την αναμονή, ο Πότζο και ο Λάκι σπάνε τη μονοτονία του χρόνου και αφήνουν το στίγμα τους, έχοντας τη δική τους σκηνική στιγμή, ο πρώτος με πιο έντονη, πολεμική και βίαιη διάθεση και ο δεύτερος σπαρακτικός, απόκοσμος, αιωρούμενος σε δύο παράλληλους χώρους και χρόνους, στο παντού και στο πουθενά.
Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος σε ρόλο σκηνοθέτη, σκηνογράφου, φωτιστή, ενδυματολόγου, στρέφει το βλέμμα του στην ανθρώπινη ύπαρξη, συνύπαρξη και επικοινωνία με τον εσώτερο και εξώτερο εαυτό και τον διαφορετικό Άλλο. Έτσι, παραδίδει ένα έργο που δεν αναπαράγεται στη σκιά του Beckett, αλλά αναγεννιέται στα ιταλικά, σε μετάφραση του Carlo Fruttero.
Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, ενορχηστρωτής ενός εύγλωττου, εύληπτου, βαθιά επιδραστικού –σε φιλοσοφικό, κοινωνικό, ανθρωπιστικό, ιστορικό επίπεδο– έργου, αναδεικνύει έναν Γκοντό μεταφυσικό, με τα πρόσωπα να περιμένουν την υπέρβαση του καθημερινού, της ζοφερής πραγματικότητας που ήχουν σειρήνες πολέμου.
Κατά αυτόν τον μοναδικό «τερζοπουλικό τρόπο», η αναμονή του Γκοντό γίνεται αφορμή για να αφουγκραστεί το κοινό τον ποιητικό μουσικό λόγο του Beckett – με σημαντική τη συμβολή του Παναγιώτη Βελιανίτη, ο οποίος ενίσχυσε τη μουσικότητα των λέξεων του κειμένου με τη δημιουργία ενός ηχητικού τοπίου που αντανακλά την ερημιά, τη ματαιότητα της αναμονής, τη θρησκευτικότητα και την αναγκαιότητα της ανθρώπινης επαφής.
Οι Enzo Vetrano και Stefano Randisi ερμηνεύουν το δίδυμο Εστραγκόν-Βλαδίμηρος συνδυάζοντας τη συγκινητική ανεπιτήδευτη οικειότητα και τη λαϊκή κωμική απλότητα, σε μια σκηνική συνύπαρξη όπου οι δυό τους λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία.
Οι Paolo Musio, Giulio Germano Cervi, Rocco Ancarola στους ρόλους των Πότζο, Λάκι και Παιδί αντίστοιχα, έχουν ζυμωθεί με τους θεατρικούς χαρακτήρες δίνοντας κίνηση στην ακινησία του χρόνου και τη στατικότητα του χώρου.
Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, ενορχηστρωτής ενός εύγλωττου, εύληπτου, βαθιά επιδραστικού –σε φιλοσοφικό, κοινωνικό, ανθρωπιστικό, ιστορικό επίπεδο– έργου, αναδεικνύει έναν Γκοντό μεταφυσικό, με τα πρόσωπα να περιμένουν την υπέρβαση του καθημερινού, της ζοφερής πραγματικότητας που ήχουν σειρήνες πολέμου.
- Η παράσταση, συμπαραγωγή των Emilia Romagna Teatro ERT και Teatro Nazionale, Fondazione Teatro di Napoli – Teatro Bellini, σε συνεργασία με το Θέατρο Άττις, παρουσιάστηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από τις 15 έως τις 19 Μαΐου.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
«Μια Άλλη Θήβα» | Σκηνική Ανάγνωση του Οιδιπόδειου Συμπλέγματος
Ξένια Καλογεροπούλου: «Να μην Παραιτείσαι Ποτέ!»
#ΤαΒράδιαΜαςΣτοΛόφο | To Θέατρο Λυκαβηττού Άνοιξε και μας Περιμένει!
