Ένα έργο που παρουσιάζει ένα άλλο «έργο», το οποίο απασχολεί εδώ και 20 χρόνια τη Θεσσαλονίκη είναι η παράσταση «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα». Μια ομάδα παιδιών που πήγαιναν δημοτικό όταν εξαγγέλθηκε η δημιουργία του Μετρό –και σήμερα είναι ηθοποιοί, σκηνοθέτες, μουσικοί– έφτιαξαν με υλικά από την πραγματικότητα, από τη σκληρή καθημερινότητα των πολιτών της συμπρωτεύουσας, ένα θεατρικό έργο.
Η παράσταση έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια σύγχρονη καλλιτεχνική ματιά. Και είναι συγκλονιστικά ελκυστικό για όλους όσοι έχουν σχέσεις με τη Θεσσαλονίκη –σε κάθε ατάκα ένιωθα ότι μιλούσαν σε μένα–, αλλά και στον καθένα από τους θεατές που πλημμύρισαν τη θεατρική σκηνή στην Αθήνα, όπως συμβαίνει εδώ και μήνες στο θέατρο όπου παρουσιάζεται στην πρωτεύουσα των Βαλκανίων.
Ήταν καλό που είδα την παράσταση στην Αθήνα. Βοήθησε να ταυτιστώ με τους ρόλους που ερμήνευαν στη σκηνή, να «ψυχωθεί» το κείμενο μέσα μου. Με την αποστασιοποίηση που έχω ως Θεσσαλονικιός που άφησα την πόλη με προορισμό την Αθήνα, όντας εσαεί κομμάτι της.
Στη Θεσσαλονίκη…
Συνάντησα τυχαία τους πρωταγωνιστές στη Θεσσαλονίκη, στον δρόμο. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Και μια ευκαιρία να τους μιλήσω και να ακούσω από τους ίδιους για όλο αυτό που έχει εντυπωσιάσει τους χιλιάδες θεατές τους, αλλά και για όλο αυτό που απασχολεί και ενοχλεί χρόνια τώρα όσους ζουν στην πόλη.
Στα 25 τους, νέοι που δεν θυμούνται καν πώς ήταν η πόλη τους χωρίς εργοτάξια, έκαναν κάτι που προβλημάτιζε πολλούς μεγαλύτερούς τους, αλλά δεν είχαν ιδέα πώς να το μετατρέψουν σε εικόνα και λέξεις. Η δουλειά που έκαναν, γιατί είναι φανερή η πολλή δουλειά πίσω από την τελική παράσταση, ήταν χρονοβόρα και συναισθηματικά επίπονη. Σαν μια ψυχοθεραπεία, με τους ίδιους στον ρόλο του ψυχοθεραπευτή που φορτώνεται όλα όσα μοιράζεται ο ασθενής μαζί του.
Κατάφεραν να τιθασεύσουν την οργή, τον θυμό και την απογοήτευσή τους ώστε να μην «κυριεύσουν» την παράσταση. Έτσι κι αλλιώς, ο τρόπος με τον οποίο τη σκηνοθέτησαν και την αφήνουν να εξελιχθεί έχει τα αυτοσαρκαστικά στοιχεία μέσα από τα οποία μπορούν να εκφράσουν το θυμικό τους.
Και, Επί Σκηνής…
Το κείμενο της παράστασης είναι σοκαριστικά επίκαιρο και καλογραμμένο. Και η ερμηνεία των ηθοποιών έρχεται να δέσει με τη βιωματική σχέση που έχουν με όλα όσα ερμηνεύουν. Η μουσική, που έχει γράψει ο Γρηγόρης Λιόλιος ειδικά για το έργο και ερμηνεύει ζωντανά πάνω στη σκηνή, γίνεται κομμάτι της παράστασης και βοηθάει στο να μας μεταφέρει από το δραματικό στο κωμικό, χωρίς να ολισθαίνει στην ευκολία του ενός ή του άλλου.
Η παράσταση είναι ένα δώρο για όλους εκείνους που έβλεπαν επί μήνες και χρόνια τις λαμαρίνες που περιέφρασσαν τα εργοτάξια χωρίς να αλλάζει τίποτα. Που διάβαζαν ξανά και ξανά ανακοινώσεις με τις οποίες τους διαβεβαίωναν ότι σε πέντε χρόνια το έργο θα παραδοθεί, ότι σε δύο χρόνια θα είναι σίγουρα έτοιμο, ότι θέλει λίγο ακόμη για να ολοκληρωθεί. Και όλα αυτά για 9 χιλιόμετρα, όπως λέει το κείμενο των παιδιών. Που δεν φτάνουν καν στο αεροδρόμιο – όπου περιμένεις να πάρεις το λεωφορείο για να φτάσεις στην πόλη και να μπεις στο Μετρό.
Είναι ένα δώρο για όλους όσοι αναγκάστηκαν να κλείσουν τα μαγαζιά τους. Για όλους εκείνους, τους χιλιάδες ανθρώπους, των οποίων η καθημερινότητα διαταράχθηκε, που δεν μπορούσαν να μπουν και να βγουν από το σπίτι τους, συνειδητοποιώντας παράλληλα για τις λαμαρίνες πως ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Κι ας γίνονταν η μία μετά την άλλη οι δοκιμαστικές διαδρομές του Μετρό ή οι επισκέψεις στους σταθμούς του, παρόλο που δεν υπήρχε φως αισιοδοξίας στο τούνελ του σχετικά με την ημέρα της παράδοσής του.
Σίγουρα η ζωή εμπνέει την τέχνη, όπως στην περίπτωση των παιδιών που έφτιαξαν αυτό το θεατρικό διαμαντάκι, αλλά η ζωή εδώ ξεπερνάει ακόμη και τα πιο ευφάνταστα σενάρια. Θα μακροημερεύσει η παράσταση, γιατί έχει πολλά στοιχεία που την κάνουν να είναι επίκαιρη – για αρκετό καιρό ακόμα, όπως διαφαίνεται. Το μόνο που με προβληματίζει είναι η επόμενη μέρα όλων των συντελεστών, πώς θα περάσουν σε άλλη μορφή κειμένου και ερμηνείας. Γιατί με αυτό το κείμενο και σε αυτήν την παράσταση συνδέθηκαν όσο και η Θεσσαλονίκη με το Μετρό που δεν υπάρχει.
Αλλά αυτό θα το δείξει ο χρόνος. Ίσως να γίνει μια παράσταση προσαρμοσμένη να την παρακολουθούν οι επιβάτες του Μετρό. Θα είναι μια κοινωνική προσφορά της Αττικό Μετρό.
ΥΓ.1: Το Μετρό Θεσσαλονίκης θα λειτουργήσει τον Νοέμβριο του 2024, ανέφερε στην ομιλία του ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Χρήστος Σταϊκούρας, στην ομιλία του στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Θεσσαλονίκη με θέμα «Road to Recovery», στις 10 Φεβρουαρίου 2024.
Πρόκειται, είπε, για ένα από τα πιο σύγχρονα Μετρό στην Ευρώπη, αφού διαθέτει τα πλέον καινοτόμα συστήματα και τις πιο απαιτητικές προδιαγραφές ποιότητας, λειτουργικότητας και ασφάλειας.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Παλαιστίνη: «Η Καταστροφή Μπορεί να Σταματήσει»
Ψήφοι για τις Δημοτικές Εκλογές ή για το Μέλλον της Τουρκίας;
