Spoiler άρθρου: Τελικά ο διευθυντής περιεχομένου και υπογράφων το κείμενο τα κατάφερε κάνοντας 3 ώρες και 57 λεπτά στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας.
Η σχέση μου με την αθηΝΕΑ ξεκίνησε από μερικά άρθρα για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας του μακρινού 2017, αν δεν κάνω λάθος. Και τι δεν έχει συμβεί από τότε! Η Κυριακή 13 Νοεμβρίου είναι η μέρα μας. Πάλι εκεί, στην εκκίνηση, στον Μαραθώνα με το διαπεραστικό κρύο του πρωινού, τα νούμερά μας, με χαμόγελα, άγχος, φιλιά και αγκαλιές, τα τζελάκια μας και τα πολύχρωμα ρούχα.
Θα ήθελα η πόλη να γιορτάσει μαζί μας. Να δω τη νοοτροπία να αλλάζει, καθώς ο Μαραθώνιος της Αθήνας δεν είναι μόνο οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις. Είναι και η διατήρηση της μνήμης και της σύνδεσης με τη Μάχη του Μαραθώνα και τον αντίκτυπό της, αλλά και της μνήμης της πορείας του Γρηγόρη Λαμπράκη, μιας ειρηνικής πορείας. Είναι πλέον, για μένα, τα παιδάκια στη Νέα Μάκρη, το Μάτι – αχ το Μάτι… Είναι οι φίλοι, οι εθελοντές, αλλά και ο χρόνος στο ρολόι μου. Είναι οι δεκάδες σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου σε αυτή την αργή πορεία προς την Αθήνα.
Βρίσκεσαι στην εκκίνηση και μπροστά σου απλώνονται 42 χιλιόμετρα και 195 μέτρα μέχρι να μπεις στο Καλλιμάρμαρο. Και να νιώσεις ότι σε ρουφάει σαν αγκαλιά αγαπημένου προσώπου, σε εξακοντίζει και σε γειώνει την ίδια στιγμή. Ανατριχίλα! Με το μετάλλιο στο στήθος όλη η προετοιμασία, όλος ο κόπος, τα ξυπνήματα, οι μικροτραυματισμοί, οι αλλαγές στην ψυχολογία συνθέτουν έναν εκπληκτικό μικρόκοσμο που νιώθω τυχερός και υπερήφανος που τον έζησα.
Το προσωπικό μου στοίχημα είναι να κάνω λιγότερο από 4 ώρες. Δεν είναι κάτι τρομερό, δεν είναι κάτι εύκολο. Δεν το έχω καταφέρει, όμως, τις προηγούμενες 5 φορές. Για να δούμε!
Αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, στείλτε «θετική ενέργεια» σε εμένα και στους/στις χιλιάδες που θα τρέξουν. Έχουμε ανάγκη από μια γιορτή.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
