«Ρωτώντας πας στην πόλη», αλλά και στα φημισμένα ντόπια στέκια… Στην πλατεία της Βυτίνας φέγγει η ταμπέλα «Τα Κόκκινα Πιθάρια». Ρωτήσαμε και μας είπαν πως είναι το πολυβραβευμένο εστιατόριο της περιοχής. Έτσι, ήγγικεν η ώρα της δοκιμής!
Στον χώρο επικρατεί η πέτρα και το ξύλο, στοιχεία που σε βάζουν αμέσως στο «παραδοσιακό» κλίμα και σε προϊδεάζουν για ζεστό, πληθωρικό φαγητό. Τα δε βραβεία δημιουργικής ελληνικής γαστρονομίας δεσπόζουν υπερήφανα στους τοίχους του εστιατορίου.
Οι επιλογές και οι κατηγορίες στον κατάλογο ήταν πολύ περισσότερες απ’ ό,τι περίμενα, κάτι που μπορεί να χρήζει προσοχής, αφού η εμπειρία έχει δείξει πως η υπερβολή στο εύρος των επιλογών καμιά φορά βλάπτει. Στο κεφάλαιο του κρασιού βέβαια εξεπλάγην ευχάριστα, αφού υπήρχαν κορυφαίες επιλογές, ειδικά στα κόκκινα κρασιά, εντός και εκτός Ελλάδας, από τη Γαλλία μέχρι… τη Χιλή!
Ξεκινήσαμε με ανθότυρο με πατέ σύκου, που άφηνε μια γλυκιά επίγευση. Ωραίος συνδυασμός και νόστιμο, πρώτο ορεκτικό. Τα ραδίκια που ακολούθησαν παραήταν πικρά και δεν τα τελειώσαμε. Στη συνέχεια, παραγγείλαμε καγιανά και λουκάνικα σχάρας. Ο κρύος καιρός σήκωνε τέτοιου είδους επιλογές. Ο καγιανάς, παρότι ήταν απολαυστικότατος, μας έπεσε τελικά βαρύς, αγγίζοντας τα όρια της αδιαθεσίας. Τα λουκάνικα είναι φτιαγμένα με ντόπιο κρέας και αποτελούν τίμια επιλογή.
Στη συνέχεια, κατέφθασε το κυρίως πιάτο. Επιλέξαμε κυνήγι, για το οποίο φημίζεται το μαγαζί: ελάφι με δαμάσκηνα με σάλτσα πετιμέζι και λικέρ τριαντάφυλλο. Εξαιρετικά καλομαγειρεμένη παραδοσιακή νοστιμιά, με μια μοντέρνα πινελιά που πήγαινε άψογα με το κόκκινο χύμα παραδοσιακό κρασί.
Οι τιμές είναι πολύ νορμάλ, αλλά για επαρχία μπορεί να θεωρηθεί λίγο τσιμπημένο… Η αλήθεια είναι ότι, ως προς την ποσότητα, θα μπορούσε να είναι παραπάνω το κυρίως.
Σε γενικές γραμμές μείναμε ευχαριστημένοι. Το σέρβις ήταν γρήγορο και εξυπηρετικό. Η ατμόσφαιρα ήταν άνετη και η μουσική έχτιζε ένα σοφιστικέ τοπίο.
Η επιλογή των κρασιών ήταν σίγουρα μια ένδειξη ότι βρισκόμαστε κάπου λίγο πιο «ψαγμένα». Το μεγαλύτερο παράπονο ήταν ο βαρύς καγιανάς, που δεν μας άφηνε μετά σε ησυχία.
Σε επόμενη επίσκεψη θα δοκίμαζα χωρίς αναστολές το αγριογούρουνο στη γάστρα με μανιτάρια και πατάτες και τον λαγό στιφάδο στον φούρνο με παλαιωμένο κρασί.
Ρώτησα και έμαθα για τον σεφ και ιδιοκτήτη κύριο Παναγιώτη Μπουρτσουκλή ότι είναι αφοσιωμένος σε αυτό που κάνει και θέλει να εξελίσσεται συνεχώς, εμπλουτίζοντας με μια μοντέρνα δημιουργική χροιά την παραδοσιακή κουζίνα που υπηρετεί.
Έχοντας απολογιστική διάθεση, θα προτιμούσα να υπήρχαν περισσότερες επιλογές εστιασμένες στο κυνήγι και στην τοπική κουζίνα παρά να γεμίζουν τον κατάλογο γραφικές επιλογές της πόλης (βλ. short rib black angus, black angus burger, tomahawk steak κ.ο.κ.). Άλλωστε, αυτό είναι και το νόημα των παραδοσιακών φαγάδικων!
Διαβάστε ακόμα στην αθηΝΕΑ:
Giacomo Κηφισιά: La Dolce Vita σε Ατμόσφαιρα και σε Φαγητό;
Αλέξανδρος Καρακατσάνης: στο Game of Chefs Διαφήμισα τη Σύρο
Παγώνα ή «Κάβος»: Είναι Κοντά τα Ίσθμια Όταν το Φαγητό Είναι Καλό
