Πριν από μερικούς μήνες το ιστορικό κολωνακιώτικο Embassy, έπειτα από έξι δεκαετίες λειτουργίας, κατέβασε οριστικά ρολά. Μόλις χθες το θέατρο Skrow, που δημιουργήθηκε το 2012 από την ομάδα INKAL Theater Group, ξήλωσε για πάντα τις κουίντες του, αποχαιρετώντας τον δρόμο στον οποίο είχε δώσει ζωντάνια και καλλιτεχνική πνοή, την οδό Αρχελάου στο Παγκράτι.
Αλλά και παλαιότερα, το πρωτοποριακό θέατρο Αμόρε (με το ομότιτλο θερινό σινεμά στην ταράτσα του), που έστησε ο Γιάννης Χουβαρδάς (το θέατρο, όχι το σινεμά) και ανέδειξε ρεπερτόριο και ηθοποιούς σπουδαίας κλάσης, ξερίζωσε για πάντα τα σκηνικά του εν έτει 2008.
Σινεμά και θέατρα κατεβάζουν εδώ και χρόνια τον διακόπτη γιατί δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις ή, πιο πρόσφατα, γιατί δεν άντεξαν τις επιπτώσεις από την πανδημία του κορωνοϊού. Έγιναν ή θα γίνουν νυχτερινά κέντρα, σούπερ μάρκετ, πολυκατοικίες.
Όταν τα Όνειρα Γίνονται Πραγματικότητα
Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, από τα ιδρυτικά μέλη του θεάτρου Skrow, μέσω της σελίδας του στο Facebook, είπε «[…] Θα μπορούσα να εκφράσω τη λύπη μου για αυτό το απρόσμενο τέλος, αντί αυτού θα προτιμούσα να εκφράσω τη χαρά μου και την ευγνωμοσύνη μου για τα τόσο όμορφα πράγματα που συνέβησαν αυτά τα δέκα χρόνια και που δεν θα γινόντουσαν πραγματικότητα αν δεν είχαν συμβάλει όλοι οι άνθρωποι που εργάστηκαν στο θέατρο και στις εκάστοτε εκδηλώσεις. Στην πρώτη επίσκεψη της επιτροπής στον Δήμο Αθηναίων, για την αδειοδότηση του χώρου, το πρώτο πράγμα που μας είπαν ήταν “Είναι αρκετά δύσκολο να αδειοδοτήσουμε έναν τόσο μη θεατρικό χώρο. Μη στεναχωριέστε, τα όνειρα δεν γίνονται πάντοτε πραγματικότητα”».
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν θέατρα στην Αθήνα (ενδεχομένως και εκτός Αθηνών) που δεν πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος για τη λειτουργία τους. Από την άλλη πλευρά, το νομικό πλαίσιο που προσδιορίζει τις συνθήκες λειτουργίας ενός θεάτρου χρειάζεται ενδεχομένως εκσυγχρονισμό. Όπως ίσως και η προστασία των κινηματογραφικών χειμερινών αιθουσών που, από τον Σεπτέμβριο, μάλλον θα κλείσουν πολύ λιγότερες ραντεβού με το κοινό.
Πέρα από τις ρυθμίσεις που χρειάζεται να τεθούν επί τάπητος, ωστόσο, κάθε σκηνή που κλείνει δημιουργεί θλίψη. Καθεμία που ανοίγει προκαλεί χαρά στους θεατρόφιλους, αλλά και κοινωνικό έργο. Αναλογιστείτε, για παράδειγμα, πόσο έχει συμβάλει στην εξυγίανση του Πεδίου του Άρεως, πέραν των άλλων πολιτιστικών δράσεων, και η ανακαίνιση και επαναλειτουργία του «Άλσους» του Γιώργου Οικονομίδη.
Διαβάστε ακόμη στην αθηΝΕΑ:
