Η ιστορία του θυμίζει κινηματογραφική ταινία. Ο Γιάννης Πολυμένης από ένα άγνωστο μικρό χωριό στο νομό Κιλκίς, χωρίς να έχει κάνει ποτέ του αθλητισμό πριν τα 20 του χρόνια, έφτασε να τερματίζει πρώτος Έλληνας στο Σπάρταθλον. Να διανύει τα 246 χιλιόμετρα από την Αθήνα στη Σπάρτη.
Είχε διανύσει και άλλα πολλά χιλιόμετρα σε άλλη έκφανση της ζωής του. Χωρίς πολλά ερεθίσματα και εικόνες, μεγαλώνοντας σε μία περιοχή της Ελλάδος που λίγο έχει αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες, ξεπέρασε κάθε προσδοκία και κατάφερε να πάρει υποτροφία και να κάνει διδακτορικό σε μία δύσκολη επιστήμη. “Artificial Intelligence in Autonomous Underwater Vehicles”, ο τίτλος του.
Από τα 135 κιλά που ζύγιζε πριν από λίγα χρόνια, σήμερα είναι λίγο κάτω από 60. Τρέχει συστηματικά και με την καθοδήγηση ενός θρύλου του αθλητισμού και των μεγάλων αποστάσεων, του Γιάννη Κουρκουρίκη, και στοχεύει σε πολλές ακόμη διακρίσεις. Έμπνευση για πολλούς και για πολλά.
Δεν είναι μόνο ότι άλλαξε την τύχη του σε επίπεδο επαγγελματικό. Δεν περιορίστηκε σε ό,τι κατάφερε -που δεν ήταν και λίγο- ήθελε ακόμη περισσότερα. Από τα καράβια όπου εργαζόταν ως μηχανικός, άλλαξε κατεύθυνση και στόχευση επαγγελματική. Χωρίς όρια τα όνειρά του και οι στόχοι του – αναμενόμενο να κάνει υπερμαραθώνιες αποστάσεις. Στα καράβια έτρεχε 30 χιλιόμετρα, μέσα στις μηχανές, γύρω-γύρω σε μια στροφή 50 μέτρων. Εμμονικά και με ευλαβική συμμόρφωση στο στόχο του: να κάνει προπόνηση και να μειώσει το βάρος του. Τα έκανε όλα και άλλαξε η ζωή του.
Πριν λίγες μέρες, στην προσπάθεια του να υπερασπιστεί τον τίτλο του ως ο καλύτερος Έλληνας στο Σπάρταθλον το 2018, μπήκε ξανά στον αγώνα, αλλά υποχρεώθηκε να σταματήσει λόγω υγείας. Ακόμη και ο τρόπος που το διαχειρίστηκε αυτό αποτελεί ένα πολύ καλό κεφάλαιο στη διαδρομή του. Ας απολαύσουμε έναν 32χρονο άνδρα που έχει πετύχει να κάνει τόσα με τη δύναμη του μυαλού και της ψυχής του.
Με τι ακριβώς ασχολείσαι σε επαγγελματικό επίπεδο και πόσο σε βοηθάει που κάνεις τόσα χιλιόμετρα;
Τα προηγούμενα χρόνια δούλευα ως μηχανικός σε εμπορικά πλοία, δεξαμενόπλοια συγκεκριμένα, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια σπουδάζω στην Αγγλία, και φέτος θα συνεχίσω στο ίδιο πανεπιστήμιο το διδακτορικό μου. Το τρέξιμο, και ιδίως το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων, πάντα με βοηθούσε σε ό,τι και αν έκανα, είτε στη δουλεία μου, είτε στις σπουδές μου, διότι μου δίδαξε να έχω πίστη, επιμονή και υπομονή σε αυτά που κάνω, κάτι το οποίο μου χρειάζεται τόσο ως ναυτικός, αλλά και ως σπουδαστής σε μια ξένη χώρα.
Πότε ξεκίνησες να τρέχεις συστηματικά;
Άρχισα να τρέχω το 2006, που έκανα κάποια λίγα χιλιόμετρα γύρω από το χωριό μου το Σταυροχώρι στο Κιλκίς, και συστηματικά ξεκίνησα το 2007.
Ποιο ήταν το κίνητρό σου και πώς ήταν οι πρώτοι μήνες;
Το 2006 είχα περάσει στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού και μπαίνοντας στη σχολή είχα αρκετά κιλά. Είχαν περάσει και τρία χρόνια στο Λύκειο όπου, όπως αρκετά παιδιά ακόμα και σήμερα δυστυχώς, επικεντρώθηκα στο διάβασμα έχοντας τη λιγότερη δυνατή άσκηση. Έτσι λοιπόν, μπαίνοντας στην ακαδημία, είχα αρκετά παραπανίσια κιλά. Αυτό δεν με πείραξε αρχικά, κάνοντας το πρώτο μου εκπαιδευτικό ταξίδι. Αργότερα, πηγαίνοντας για το δεύτερο ταξίδι και έχοντας κάνει ένα χρόνο στη σχολή όπου έτρωγα κυρίως junk food, και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες, έφτασα να ζυγίζω 135 κιλά περίπου. Εκεί κατάλαβα πως δεν μπορώ να είμαι μηχανικός στα καράβια και να έχω τόσα κιλά. Τον καιρό που ήμουν στο καράβι άρχισα να βελτιώνω τη διατροφή μου και σε συνδυασμό με τη δουλειά του πλοίου έχασα περίπου 25 κιλά. Ξεμπαρκάροντας από το καράβι είχα αποφασίσει να βελτιώσω την υγεία μου κυρίως μέσω διατροφής. Το τρέξιμο ήρθε λίγο πιο μετά.
Ποιοι σε ώθησαν να ξεκινήσεις να κάνεις αθλητισμό και τρέξιμο;
Σαν παιδί θυμάμαι πως δεν είχα ποτέ καμιά ιδιαίτερη σχέση με τον αθλητισμό. Και αυτό διότι το κύριο άθλημα στο χωριό μου ήταν το ποδόσφαιρο και ποτέ δεν ήμουν καλός σ’ αυτό και γενικά στα ομαδικά αθλήματα. Το κυριότερο που θυμάμαι είναι πως δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για το τρέξιμο. Όμως κάτι άλλαξε την περίοδο που γύρισα από το δεύτερο ταξίδι που είχα πάρει την απόφαση να χάσω ό,τι περιττά κιλά είχα. Εκείνη την ίδια περίοδο, ένας παλιός συμμαθητής μου ο Βαγγέλης Καλμπουρτζής έτυχε να βρίσκεται στο χωριό και έμαθα πως πήγαινε για τρέξιμο ώστε να διατηρείται σε φόρμα διότι έκανε wind surf. Με παρότρυνε να πηγαίνω μαζί του αν ήθελα για τρέξιμο και θυμάμαι χαρακτηριστικά πως μου είχε πει πως δεν υπάρχει πρόβλημα αν δεν μπορώ να τρέξω τον γύρο του χωριού μονομιάς, μπορούσα να κάνω όσες στάσεις ήθελα ή να περπατήσω. Ο στόχος ήταν να καταφέρω να κάνω τον γύρο [σ.σ. περίπου 3,5-4 χιλιόμετρα].
Έτσι λοιπόν, την πρώτη φορά έκανα τη διαδρομή αυτή σταματώντας καμιά δεκαριά φορές. Όταν όμως κατάφερα να τελειώσω, ήμουν ενθουσιασμένος και τόσο χαρούμενος που νόμισα πως είχα κάνει το πιο φοβερό κατόρθωμα του κόσμου. Αυτή ήταν μόνο η αρχή, σταδιακά άρχισα να τρέχω χωρίς να κάνω στάσεις, και με την πάροδο του χρόνου άρχισα να αυξάνω τα χιλιόμετρα που μπορούσα να τρέξω χωρίς να σταματήσω καθόλου, και τα 4 έγιναν 5, 10, 20 χιλιόμετρα.
Πότε σκέφτηκες ότι θα ήθελες να κάνεις το Σπάρταθλο;
Από τη στιγμή που άρχισα να τρέχω συστηματικά, και σε συνδυασμό με σωστή διατροφή, είδα πολύ μεγάλη διαφορά στο σώμα μου, αλλά και στην ψυχολογία μου, και αυτό ήταν που με ώθησε να συνεχίσω το τρέξιμο για αρκετά χρόνια, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα ότι υπάρχουν αγώνες τρεξίματος. Το πρωτόμαθα όταν αργότερα, το 2014, είδα την προκήρυξη για έναν ορεινό αγώνα τρεξίματος της πόλης μου, το Kilkis Trail Run.
Μετά τη συμμετοχή μου σ’ αυτόν τον αγώνα άρχισα να ψάχνομαι, να μαθαίνω και να τρέχω πιο οργανωμένα. Και τότε ήταν που αποφάσισα να τρέξω κάποτε έναν μαραθώνιο, αλλά ψάχνοντας στο ίντερνετ έπεσα σε ένα άρθρο για τις υπεραποστάσεις. Αυτό μου κίνησε το ενδιαφέρον και όσο συνέχισα να ψάχνω ανακάλυψα το Σπάρταθλον. Τότε, κάπου στις αρχές του 2015, σκέφτηκα πως θέλω να προσπαθήσω να κάνω αυτόν τον τρομακτικά μεγάλο αγώνα. Ήθελα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου, σωματικές αλλά και ψυχικές, ήθελα να ξεπεράσω τα όρια του Γιάννη, για να δω και να ζήσω ο ίδιος τι απαιτείται για να κάνω κάτι τέτοιο.
Πώς επέλεξες ως προπονητή τον Γιάννη Κουρκουρίκη και ποια στοιχεία σε οδήγησαν για να το κάνεις αυτό;
Μέχρι το 2015 έκανα προπονήσεις μόνος μου, χωρίς κάποια βοήθεια. Διαβάζοντας βιβλία σχετικά με το τρέξιμο και ψάχνοντας άρθρα στο ίντερνετ έφτιαχνα ένα υποτυπώδες πρόγραμμα προπόνησης, αλλά κυρίως έβγαινα και έτρεχα όσο μπορούσα κάθε φορά. Αυτό μπορεί να ήταν 10 χιλιόμετρα ή 40 χιλιόμετρα. Στα μέσα του 2015 ο Σταύρος Αλεξόγλου (ήταν ο συνοδός μου στο Σπάρταθλο, μαζί με τον Άγγελο Αμανατίδη) μου πρότεινε να μιλήσω με τον Γιάννη, τον οποίο μέχρι τότε δεν γνώριζα. Όταν έψαξα και είδα ποιος είναι ο Κουρκουρίκης και τι έχει κάνει σαν πρωταθλητής, απλά μαγεύτηκα. Βλέποντας πως έχει κάνει Σπάρταθλο, δεν χρειάστηκε να καταλάβω πως είναι ο άνθρωπος που θα επέλεγα για προπονητή μου.
Το Σπάρταθλο είναι ένα κομμάτι το οποίο με οδήγησε στον Γιάννη, το κυριότερο όμως είναι ο ίδιος ο Γιάννης σαν άνθρωπος και σαν αθλητής. Αυτό που με τράβηξε είναι το γεγονός ότι δεν είναι μόνο προπονητής, αλλά και δρομέας. Ο ίδιος τρέχει για τη χαρά που προσφέρει το τρέξιμο και αυτό φαίνεται από τη στάση του στους αγώνες. Δεν έχει σημασία αν βγει πρώτος ή όχι, αν κάνει καλό χρόνο ή όχι, σημασία έχει η χαρά για το τρέξιμο και φυσικά ένας υγιής τερματισμός. Αυτό φυσικά επαληθεύτηκε πλήρως από τον πρώτο κιόλας καιρό που έκανα προπονήσεις μαζί του.
Υπάρχει κάτι που έχεις κάνει καθ΄ υπόδειξη του Κουρκουρίκη και σου έχει αλλάξει τον τρόπο που τρέχεις;
Το σημαντικότερο που έχω μάθει έχοντας προπονητή τον Γιάννη είναι να ακούω το σώμα μου, να μην υπερβάλω στις προπονήσεις, να δίνω χρόνο για αποκατάσταση μετά από κάποιο αγώνα, αλλά και να ξεκουράζομαι τις ημέρες που κάνω ρεπό. Κάτι άλλο, πολύ σημαντικό για τους αγώνες υπεραποστάσεων, είναι ο σωστός σχεδιασμός τροφοδοσίας και υδροδοσίας κατά τη διάρκεια του αγώνα, και φυσικά όλα αυτά με γνώμονα τις απαιτήσεις του σώματος.
Πώς είναι η διατροφή ενός δρομέα που κάνει τόσα πολλά χιλιόμετρα; Τι περιλαμβάνει και πόσες θερμίδες;
Θα μιλήσω για μένα προσωπικά, διότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και έχει ξεχωριστές διατροφικές ανάγκες. Προσωπικά, ακολουθώ χορτοφαγική διατροφή η οποία εμπλουτίζεται με πολλά φρούτα και φυσικά μεγάλο μέρος των απαιτήσεων προέρχεται από υδατάνθρακες. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου “vegan”, αλλά δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες, και έτσι θα προτιμήσω να πω πως έχω το προσωπικό μου “στιλ” διατροφής.
Τρέχοντας σχεδόν μια δεκαετία και κυρίως τα τελευταία χρόνια με τις υπεραποστάσεις, το σώμα μου λειτουργεί οικονομικά και έτσι δεν έχω μεγάλες ενεργειακές δαπάνες. Αυτό σημαίνει πως η πρόσληψη θερμίδων σε περιόδους που δεν περιλαμβάνουν κάποιο μεγάλο αγώνα όπως το Σπάρταθλο, κυμαίνεται περίπου στις 2.500 με 3.000 θερμίδες, οι οποίες άνετα καλύπτονται από πυκνής ενεργειακής αξίας τροφές όπως το ταχίνι, το φυστικοβούτυρο, το αβοκάντο και οι ωμοί ξηροί καρποί. Σε περιόδους προετοιμασίας, π.χ. για το Σπάρταθλον, οι απαιτήσεις του σώματος αυξάνονται και μπορεί να φτάσει μέχρι και τις 4.500 με 5.000 θερμίδες. Και πάλι όμως, στο διαιτολόγιό μου περιλαμβάνω τα ίδια τρόφιμα, αλλά σε πιο τακτά χρονικά διαστήματα, ώστε να καλυφθεί το θερμιδικό κενό.
Ζεις στην Αγγλία. Σπουδάζεις και γυμνάζεσαι εκεί. Πώς είναι η ζωή;
Είναι αρκετά δύσκολο να είσαι σε έναν τόπο όπου είναι ξένος προς τις συνήθειες, μακριά από τους αγαπημένους σου. Προσωπικά, δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα ένταξης στην ζωή της Αγγλίας, και αυτό διότι για 10 σχεδόν χρόνια δούλευα στα καράβια, με πληρώματα από διάφορες χώρες. Αυτό ουσιαστικά με γαλούχησε στον διαφορετικό τρόπο σκέψης και κουλτούρας άλλων λαών και έμαθα να συνυπάρχω μαζί τους.
Αποφασίζοντας να συνεχίσω τις σπουδές μου στην Αγγλία, στα 29 μου και έχοντας ένα κενό 7 ετών από τις σπουδές στην Ελλάδα, το μόνο που με δυσκόλεψε ήταν το να κάνω ξανά μάθημα, όπως και η μελέτη στα αγγλικά. Και μπορώ να πω πως δουλεύω πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στο καράβι. Πολλές φορές πηγαίνω 9 το πρωί πανεπιστήμιο και φεύγω 9-10 το βράδυ. Μέσα σ’ όλα αυτά τρέχω, θέλω να τρέχω, είναι αυτό που μου δίνει ζωή και ενέργεια. Κοιτάζω να βγω για τρέξιμο νωρίς το πρωί και πολλές φορές είναι 5μιση 6 το πρωί, ώστε να προλάβω να κάνω την προπόνηση και στη συνέχεια να ετοιμαστώ για τη μέρα μου στο πανεπιστήμιο. Είναι κουραστικό πολλές φορές, αλλά πραγματικά μου αρέσει.
Ένα πράγμα ξέρω, πως πρέπει να κάνουμε όνειρα που μας τρομάζουν και μόνο στη σκέψη τους και να κοιτάμε ψηλά, στον ουρανό, γιατί το μόνο όριο είναι τα αστέρια. Και αυτό το ξέρω καλά γιατί κάποτε ήμουν ένα παχύσαρκο παιδί που ζύγιζα 135 κιλά και κατάφερα να φτάσω στον Λεωνίδα, και όλα αυτά σε περίπου μια δεκαετία.
Σε περίπτωση Brexit ανησυχείς ότι κάτι θα αλλάξει;
Το μόνο που με προβληματίζει με το Brexit είναι η μετακίνηση από και προς την Ελλάδα, ιδίως αν χρειαστεί σαν Ευρωπαίοι πολίτες να έχουμε βίζα. Πέραν αυτού δεν υπάρχει κάτι άλλο που να με προβληματίζει, μιας και πληρώνομαι από το ίδιο το πανεπιστήμιο να κάνω το διδακτορικό τα επόμενα χρόνια.
Επαγγελματικά, με τι θέλεις να ασχοληθείς;
Ο λόγος που επέλεξα να φύγω από τα καράβια και να κάνω σπουδές στην Αγγλία ήταν γιατί δεν με γέμιζε πλέoν η δουλειά που έκανα σαν μηχανικός στο καράβι. Πηγαίνοντας Αγγλία, αν και δυσκολεύτηκα στην αρχή αρκετά, συνειδητοποίησα πως έχω πάθος με την έρευνα και την υλοποίηση νέων ιδεών, οι οποίες θα έχουν περιβαλλοντικό, αλλά και κοινωνικό αντίκτυπο. Θέλω και εγώ από την πλευρά μου να προσφέρω όσο μπορώ στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου, για εμάς αλλά και για τις μελλοντικές γενιές, και αυτό είναι που με ώθησε στο να συνεχίσω με τις διδακτορικές σπουδές.
Ποιες ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές στην περσινή σου διάκριση να είσαι ο πρώτος Έλληνας που τερμάτισε στο Σπάρταθλο;
Δεν υπήρχαν δύσκολες στιγμές μετά την περσινή μου διάκριση στο Σπάρταθλο, και αυτό γιατί αμέσως μετά τον αγώνα επέστρεψα στην Αγγλία. Όπως αθόρυβα ήρθα και έτρεξα τον αγώνα, χωρίς να έχω στο μυαλό μου διακρίσεις και επιδόσεις, έτσι αθόρυβα έφυγα και επέστρεψα πίσω για να συνεχίσω τις σπουδές μου και την καθημερινότητά μου. Επιλογή μου ήταν και είναι να απέχω από κάθε είδους συζητήσεις και κουτσομπολιά σχετικά με επιδόσεις, χρόνους κ.λπ. γύρω από το όνομα μου ή τα ονόματα άλλων αθλητών. Τρέχω για τη χαρά που μου προσφέρει το τρέξιμο, διδάσκομαι από αυτό μέσα από τις υπεραποστάσεις και αυτό μου αρκεί.
Έχεις πετύχει να μπεις στην ιστορία του Σπάρταθλον με αυτήν την επιτυχία; Περίμενες όταν ξεκινούσες να τρέχεις μέσα στο πλοίο όπου εργαζόσουν ότι θα ερχόταν μία τέτοια μέρα;
Αυτό που έχω πετύχει είναι να βρίσκεται το όνομά μου στην κατάσταση ονομάτων που ξεκινά με τον Φειδιππίδη, που έμεινε στην ιστορία μεταφέροντας το μήνυμα των Αθηναίων στη Σπάρτη. Εμείς έχουμε απλά την ευκαιρία τα τιμήσουμε αυτό που έκανε ο αρχαίος ημεροδρόμος και να τρέχουμε προς τιμήν αυτού του γεγονότος κάθε χρόνο. Γι’ αυτό τον λόγο πιστεύω πως ό,τι χρόνο και να κάνουμε, όποια θέση και να πάρουμε, είναι κάτι πρόσκαιρο και όχι κάτι διαχρονικό. Η προσπάθειά μας είναι γιγαντιαία και μας ωθεί να ξεπεράσουμε τα ανθρώπινα όριά μας σωματικά και ψυχικά, αλλά επ’ ουδενί δεν πρέπει να θεωρούμε πως θα μπούμε στην ιστορία.
Πάντα είχα στο μυαλό μου το Σπάρταθλο, από την στιγμή που έμαθα γι’ αυτό, ακόμα και όταν δούλευα στο καράβι. Και οι συνθήκες εκεί μέσα είναι, “απάνθρωπες” θα μπορούσα να πω, ιδίως το καλοκαίρι όπου η θερμοκρασία στο μηχανοστάσιο πολλές φορές αγγίζει τους 47 βαθμούς, και η υγρασία είναι… Καταλαβαίνεις, πάνω στη θάλασσα είμαστε, όποτε ξεπερνά το αίσθημα της άνεσης, συνυπολογίζοντας δε το γεγονός ότι το τρέξιμο γίνεται πάνω σε λαμαρίνα και αθροίζοντας όλα αυτά μαζί, το τρέξιμο γίνετε επώδυνο παρά ευχάριστο. Άλλα πάντα είχα στο μυαλό μου ένα στόχο, να τρέξω το Σπάρταθλο μια μέρα, δεν ήξερα πότε θα έρθει αλλά ήξερα πως θα το κάνω. Κάθε φορά που ένιωθα πως δεν μπορώ να συνεχίσω να τρέχω, έρχονταν μυαλό μου το Σπάρταθλο και γιατί θέλω να το κάνω, τα κίνητρα που έχω για να το τρέξω και τότε πίεζα να κάνω λίγα χιλιόμετρα παραπάνω και πάντα είχα στο μυαλό μου το άγαλμα του Λεωνίδα.
Θα ήθελες να κάνεις υψηλό πρωταθλητισμό, να τρέξεις μαραθώνιο κάτω από 2:20 και γιατί όχι να πας στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Στον πρώτο επίσημο μαραθώνιο που έτρεξα, χωρίς να κάνω πρόγραμμα με κάποιον προπονητή και φυσικά μη ξέροντας πώς να προγραμματίσω και να διαχειριστώ έναν τέτοιο αγώνα, θεωρώ πως πήγα αρκετά καλά. κάνοντας 2:58. Το ρεκόρ μου μέχρι στιγμής είναι 2:50, και χωρίς να έχω στα πόδια μου πολλούς μαραθωνίους – 5-6 αν θυμάμαι καλά. Θα ήθελα όμως να κάνω κάτι καλύτερο απ’ αυτό, να καταφέρω να κατεβάσω το χρόνο κάτω από το 2:40.
Το να καταφέρω να κάνω υψηλό πρωταθλητισμό τρέχοντας μαραθώνιο κάτω από 2:20, και φυσικά να συμμετάσχω με τα χρώματα της πατρίδας μου σε μια Ολυμπιάδα, είναι κάτι που με μαγεύει και μόνο στην ιδέα. Αλλά, πάντα υπάρχει αυτό το αλλά, για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να αφιερωθώ, ψυχή και σώμα στον σκοπό αυτό, να καταφέρω να εξασφαλίσω κάποιο εισόδημα για μένα και την οικογένεια μου χωρίς να χρειάζεται να δουλεύω ή να σπουδάζω, ώστε να το κάνω πραγματικότητα, κάτι που αυτή τη στιγμή δεν διαθέτω. Αλλά ένα πράγμα ξέρω, πως πρέπει να κάνουμε όνειρα που μας τρομάζουν και μόνο στη σκέψη τους και να κοιτάμε ψηλά, στον ουρανό, γιατί το μόνο όριο είναι τα αστέρια. Και αυτό το ξέρω καλά γιατί κάποτε ήμουν ένα παχύσαρκο παιδί που ζύγιζα 135 κιλά και κατάφερα να φτάσω στον Λεωνίδα, και όλα αυτά σε περίπου μια δεκαετία.
Αισθάνεσαι ότι αυτό που έχεις κάνει είναι έμπνευση για κάποιους και γιατί;
Σίγουρα όπως εγώ εμπνεύστηκα και διδάχτηκα από επιτεύγματα κάποιων ανθρώπων, έτσι θα αποτελώ έμπνευση για κάποιους, άλλους και κυρίως τα άτομα που με γνωρίζουν και ξέρουν το παρελθόν μου. Κατά καιρούς κάνω απολογισμό και σκέφτομαι ποιος ήμουν και ποιος είμαι, και πραγματικά είμαι χαρούμενος, διότι κατάφερα να αλλάξω την πορεία της ζωής μου κατά 180 μοίρες, και δεν είναι το γεγονός πως έχασα κιλά, άρχισα να αθλούμαι και απέκτησα ισορροπημένες διατροφικές συνήθειες, είναι το γεγονός ότι άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου και πράττω αντί να λέω μόνο λόγια, κρίνω τον εαυτό μου πρώτος εγώ και προσπαθώ να δω τις σκέψεις, τις ενέργειες μου, αλλά και τη συμπεριφορά μου γενικότερα από διάφορες οπτικές. Γιατί έμαθα πως δεν υπάρχει σωστό και λάθος, καλό και κακό, εμείς τα ορίζουμε όλα αυτά. Πιστεύω ακράδαντα πως είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Για όλα αυτά αισθάνομαι πως θα αποτελώ έμπνευση για τους ανθρώπους που με γνωρίζουν.
Δεν έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες, αλλά έκανες κάτι που σε ξεπερνούσε. Αυτό πότε το συνειδητοποίησες και πόσο σε βοήθησε να πας παρακάτω ως άνθρωπος;
Τον πρώτο καιρό μετά το Σπάρταθλο δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχα κάνει, πως όντως είχα καταφέρει να τρέξω όλη αυτή την απόσταση και να φτάσω τελικά στην Σπάρτη. Πήρε αρκετό καιρό να το καταλάβω και ένας λόγος που άργησα να το συνειδητοποιήσω ήταν το γεγονός πως ήμουν αρκετά απορροφημένος με το μεταπτυχιακό μου. Αλλά λίγο πριν την περίοδο των Χριστουγέννων, η σκέψη μου γύριζε έντονα γύρο από το Σπάρταθλο, και δεν εννοώ μόνο τον αγώνα, αλλά και την πορεία μου μέχρι να σταθώ στην εκκίνηση. Το τι έκανα σαν Γιάννης για να φτάσω εκεί, το πόσο δούλεψα και ίδρωσα για να πετύχω όλα αυτά και εκεί ήταν που κατάλαβα πραγματικά πως δεν έχει σημασία το που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, αλλά το πού θέλουμε να πάμε, και πως ουσιαστικά τίποτα δεν μπορεί να μας κόψει από τα όνειρά μας παρά μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός. Έχοντας όλα αυτά στη σκέψη μου, πήρα την απόφαση να κυνηγήσω άλλο ένα μου όνειρο και να κάνω διδακτορικό, και κατάφερα να πάρω υποτροφία από το πανεπιστήμιο και όλο αυτό ήρθε μετά τον τερματισμό μου στο Σπάρταθλο. Το μεγαλύτερο δίδαγμα που πήρα, και πιστεύω μου δίνει ώθηση να πάω παρακάτω, είναι πως τα όνειρά μας γίνονται πραγματικότητα μόνο όταν εμείς πρώτα πιστέψουμε σ’ αυτά, και μόνο αν θέλουμε να δουλέψουμε σκληρά για να τα πετύχουμε, εκτιμώντας όλα τα καλά και τα κακά που μπορεί να βρεθούνε στον δρόμο μας.
Πώς είναι η προετοιμασία ενός δρομέα που θέλει να τερματίσει ένα Σπάρταθλο;
Το Σπάρταθλο είναι ένας από τους δυσκολότερους αγώνες παγκοσμίως, και αυτό διότι έχει στενά χρονικά όρια, αλλά και λόγω καιρικών συνθηκών, όπου μπορεί να έχει καύσωνα, ή βροχές και καταιγίδες κατά τη διάρκεια του αγώνα. Σίγουρα τον καιρό δεν μπορείς να τον προβλέψεις ή να τον αλλάξεις κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλά μπορούμε να εκπαιδεύσουμε το σώμα μας να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις. Προσωπικά, για μένα η προετοιμασία για το Σπάρταθλο άρχισε την ημέρα που σκέφτηκα πως θέλω να το τρέξω.
Έτσι λοιπόν, όταν είμαι Αγγλία θα βγω να κάνω προπόνηση με οποιοδήποτε καιρό, είτε βρέχει είτε φυσάει, ακόμα και όταν έχει κρύο και χιόνι. Μπορεί να είμαι κουρασμένος ή να μην έχω διάθεση, αλλά παρ’ όλα αυτά θα βγω να τρέξω. Πρακτικά όμως η προετοιμασία αρχίζει λίγους μήνες πριν τον αγώνα. Εκεί κάπου στον Ιούλιο, όπου για το Σπάρταθλον το 2018 κατάφερα να βρίσκομαι Ελλάδα. Οι προπονήσεις δεν είναι τόσο δύσκολες μπορώ να πω, το θέμα είναι πως θα πρέπει να κάνω δυο και τρία τρεξίματα μέσα στη μέρα, πολλές φορές χωρίς πολύ ξεκούραση ή πολύ φαγητό στο ενδιάμεσο, ώστε να καταφέρω να φέρω εις πέρας την προπόνηση κουρασμένος.
Ένα άλλο που προτιμώ να κάνω είναι η πρωινή προπόνηση να είναι σχετικά νωρίς το πρωί και η δεύτερη να είναι μεσημέρι, όπου η θερμοκρασία είναι στο μέγιστο, ώστε να κουράσω το σώμα και από θέμα ζέστης, αν και μου αρέσει πολύ να τρέχω κάτω από τον ήλιο με ζέστη. Το μέγιστο των προπονήσεων γίνεται περίπου ένα μήνα πριν τον αγώνα, όπου ουσιαστικά καλύπτω 40-50 χλμ. ημερησίως, είτε κάνοντας 2-3 προπονήσεις, είτε το καθιερωμένο “Long Run” που μπορεί να είναι 50-55χλμ. Αυτό που έχω καταλάβει σαν Γιάννης είναι πως όταν μπεις στον χώρο των υπεραποστάσεων, η προετοιμασία για τον εκάστοτε αγώνα είναι συνεχής και αυτή είναι η μαγεία. Και όπως πολύ σωστά μου είπε κάποια φορά ο Κουρκουρίκης, “το Σπάρταθλον το τρέχεις με το μυαλό και όχι με το σώμα”.
Μετά το Σπάρταθλο υπάρχει κάποια άλλη τόσο ακραία διαδρομή που θα ήθελες να τρέξεις;
Πάντα σκεφτόμουν πως θα ήθελα να κάνω κάτι περισσότερο από το Σπάρταθλο και υπάρχουν ακραίοι αγώνες ανά τον πλανήτη που σίγουρα μου πέρασε από το μυαλό πολλές φορές να λάβω μέρος, όπως στο Badwater, ή στο Marathon de Sables. Ακόμα, θα ήθελα πολύ να λάβω μέρος σε κάποιον πολυήμερο αγώνα, 48ωρο ή 6ήμερο. Αλλά αποκρυσταλλώνοντας όλα αυτά που έμαθα μέχρι τώρα, πιστεύω πω πρέπει το τρέξιμο να γίνεται μέρος της ζωής μας και όχι ή ζωή μας. Δεν θα πρέπει να είναι ο αυτοσκοπός της ύπαρξής μας. Στη ζωή μας θα πρέπει να έχουμε ισορροπία και δεν υπάρχει ισορροπία όταν κάνουμε τόσο ακραία πράγματα.
Πέρσι τερμάτισες νικητής, φέτος εγκατέλειψες. Είναι ο αθλητισμός που το προσφέρει αυτό. Πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να διαχειριστείς και τα δύο;
Δεν θεωρώ πως εγκατέλειψα φέτος στο Σπάρταθλο! Θα χρησιμοποιήσω τη λέξη “σταμάτησα”, γιατί θα ήταν επικίνδυνο για την υγεία μου να συνεχίσω… Και έχει μεγαλύτερη αξία ή υγεία μας από έναν αγώνα. Δεν εγκατέλειψα τον αγώνα, γιατί ακόμα και όταν δεν μπορούσα να τρέξω με την ταχύτητα που ήθελα, εγώ έτρεχα όπως μπορούσα ή περπατούσα, συνέχιζα. Δεν εγκατέλειψα διότι όταν το σώμα δεν μπορούσε να συνεχίσει, η καρδιά μου με πήγαινε λίγο παρακάτω, το μυαλό ήταν στη Σπάρτη και η θέληση να φτάσω εκεί τεράστια. Αλλά φέτος κατάλαβα ότι καμιά φορά, όσο και αν θέλει ή καρδιά να συνεχίσει, όσο κι αν το μυαλό προσπαθεί για το καλύτερο, παράγοντες όπως η σωματική αδυναμία με κράτησαν πίσω. Και εκεί ήταν που έπρεπε να πάρω μια ομολογουμένως δύσκολη απόφαση για μένα, να συνεχίσω στον αγώνα και να πιέζω το σώμα μου ακόμα περισσότερο στα όρια, με κίνδυνο να πάθω μεγαλύτερη ζημιά, ή να σταματήσω και να δώσω χρόνο στο σώμα να γιατρευτεί; Και φυσικά επέλεξα το δεύτερο.
Πιστεύω ακράδαντα πως, όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά και σε οτιδήποτε κάνουμε στην ζωή μας, κάποιες φορές νικάμε και κάποιες όχι. Και συγκεκριμένα, στον αθλητισμό, όπου ο παράγοντάς σώμα, που είναι η υλική μας υπόσταση, κάποιες φορές απλώς δεν λειτουργεί σωστά, το αποτέλεσμα είναι ότι πρέπει να σταματήσουμε την όποια προσπάθειά μας. Γιατί είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να δεχτείς με χαρά την νίκη, αλλά ακόμα σημαντικότερο να αγκαλιάσουμε την όποια ήττα, γιατί έτσι μαθαίνουμε να πηγαίνουμε μπροστά σαν άνθρωποι.
Τι ήταν αυτό που δεν έκανες σωστά ή τι δεν πήγε καλά και σε οδήγησε να εγκαταλείψεις;
Δεν υπάρχει κάτι που δεν έκανα σωστά σε θέμα προετοιμασίας. Το πρόβλημα ήταν ένας μικροτραυματισμός στο ισχίο μιάμιση εβδομάδα πριν τον αγώνα. Όπου μετά από ιατρική εξέταση έδειξε πως ήταν απλώς κάποιος μυς που κουράστηκε λίγο περισσότερο. Στο διάστημα που μεσολάβησε από τη διάγνωση μέχρι τον αγώνα έκανα μικρές προπονήσεις και λάμβανα αντιφλεγμονώδες χάπι. Το λάθος ήταν ότι συνέχισα την φαρμακευτική αγωγή μέχρι την παραμονή του αγώνα, την Πέμπτη, με αποτέλεσμα το σώμα μου να μην έχει τον απαιτούμενο χρόνο (12 ώρες) να καθαριστεί. Αυτό κούρασε υπερβολικά τα νεφρά μου την ημέρα του αγώνα, με αποτέλεσμα την αιματουρία, το οποίο με ανάγκασε να σταματήσω πολύ νωρίς τον αγώνα.
Πώς αντιμετωπίζει ένας αθλητής που έχει κάνει προετοιμασία πολλούς μήνες για αυτό τον αγώνα, μία στιγμή σαν αυτή που έζησες;
Το δυσκολότερο ήταν να πάρω την απόφαση να σταματήσω, και όλα αυτά τα χρόνια που τρέχω, αυτή ήταν η δεύτερη φορά που σταμάτησα σε αγώνα. Είχα μια πικρία την στιγμή που πήρα την απόφαση να μην συνεχίσω το Σπάρταθλο, και την ίδια στιγμή ένα διακαή πόθο να ξανά μπω τρέχοντας τον αγώνα. Τα συναισθήματα ποικίλα, με την απογοήτευση να επικρατεί, κι όμως βαθιά μέσα μου ένιωθα πως σωστά έπραξα και σταμάτησα και δεν έβαλα σε μεγαλύτερες περιπέτειες την υγειά μου.
Το θέμα της προετοιμασίας δεν με κούρασε, δε με επιβάρυνε καθόλου, γιατί όπως είπα, κάνω προετοιμασία για το Σπάρταθλο από τότε που αποφάσισα πως θέλω να το τρέξω, είναι στάση ζωής για μένα η νοοτροπία της υπεραπόστασης και του τρεξίματος, και όχι κάτι πρόσκαιρο για έναν δύο αγώνες.
Η υγεία είναι σαφώς πάνω από τον τερματισμό. Πόσο εξαντλείς τον οργανισμό σου σε τέτοιες συνθήκες;
Η υγεία είναι το σημαντικότερο αγαθό που έχουμε και πρέπει να το σεβόμαστε και να το διαφυλάττουμε. Κάνοντας έναν αγώνα του μεγέθους του Σπαρτάθλου η καταπόνηση, το στρες και η πίεση που δέχεται το σώμα μας είναι τεράστια, και πραγματικά το φτάνει στα όρια. Αυτό δεν το καταλαβαίνεις όταν έχεις τερματίσει, τουλάχιστον δεν το κατάλαβα εγώ την ήμερα του τερματισμού, αλλά και τις επόμενες. Το συνειδητοποίησα ένα μήνα μετά τον αγώνα. Έτρωγα συνέχεια και κοιμόμουν βαθιά κάθε βράδυ. Όλα αυτά δείχνουν πως ο οργανισμός ακόμα και μετά από ένα μήνα επισκευάζει και επιδιορθώνει το σώμα για ένα ή και δυο μήνες αργότερα, οπότε και χρειάζεται άφθονη ενέργεια και ύπνο για να το κάνει.
Φέτος με το πρόβλημα που μου παρουσιάστηκε πίεσα ακόμα περισσότερο τα όριά μου και ας ήταν νωρίς μέσα στον αγώνα. Τα πίεσα γιατί ουσιαστικά έτρεχα έχοντας φλεγμονή σε ζωτικό όργανο του σώματος (νεφρά), έτρεχα άρρωστος για 40 χλμ., με αποτέλεσμα να είμαι πολύ περισσότερο κουρασμένος και καταπονημένος απ΄ ό,τι στο Σπάρταθλο του 2018, που είχαμε και την κακοκαιρία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι σημαντικό να ξέρεις πότε να σταματήσεις.
Τι σκεφτόσουν όταν άρχισες να νιώθεις ότι δε θα μπορέσεις να συνεχίσεις;
Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ακριβώς το πώς θα συνεχίσω να τρέχω. Είχα στο μυαλό μου να λαμβάνω τροφή και κυρίως υγρά και ηλεκτρολύτες σε άφθονες ποσότητες, ώστε να μην επιβαρύνω περισσότερο τα νεφρά, και κυρίως σκεφτόμουν τον τερματισμό και πώς θα φτάσω εκεί ακόμα και αν τερματίσω τελευταίος. Το να σταματήσω τον αγώνα το σκέφτηκα μόνο στον τελευταίο σταθμό όπου έφτασα σχεδόν στο όριο και έχοντας για τρίτη φορά αιματουρία.
Θα ετοιμαστείς για του χρόνου;
Πάντα θα ετοιμάζομαι για το Σπάρταθλο. Και ναι, θα δηλώσω συμμετοχή και εύχομαι να είμαι ένας από τους 60 Έλληνες που θα τρέξουν το 2020.
