Η γραφή της Μαρίας Μαυρικάκη είναι ζωντανή και μας βάζει χωρίς περιστροφές στον κόσμο των εξαρτήσεων. Την αφορμή για τη συνάντησή της με την αθηΝΕΑ έδωσε το βιβλίο της «Εξαρτάται», ένα παράθυρο που μας επιτρέπει να δούμε «τι σημαίνει να έχεις στο στενό σου περιβάλλον έναν άνθρωπο παγιδευμένο στις ουσίες».
Για την αθηΝΕΑ ειδικά, η Μαρία Μαυρικάκη γράφει τέσσερις αυτοτελείς ιστορίες εξάρτησης, που ανοίγουν ένα παράθυρο και για μας τους ίδιους. Για τη θέαση εθισμών που, κάποιοι από αυτούς, μπορεί και να μας αφορούν. Ή να αφορούν τους αγαπημένους μας.
Ή, το πιο σημαντικό, οι εικόνες που ξεπηδούν μέσα από τις τέσσερις αυτοτελείς ιστορίες της συγγραφέα να μας υπενθυμίζουν πώς όλοι μας, κάποιες φορές, επικεντρωνόμαστε και χτίζουμε την καθημερινότητά μας γύρω από έναν μονοσήμαντο τρόπο ζωής που ενίοτε είναι και αυτοκαταστροφικός.
Η δεύτερη από τις τέσσερις ιστορίες αφορά τον εθισμό στο αλκοόλ. Συνηθίζουμε να συντροφεύουμε με αυτό συναισθήματα, καταστάσεις, ωραίες και λιγότερο ωραίες στιγμές, επιτυχίες και αποτυχίες, ενοχές, συγκινήσεις, αναμνήσεις… Τι κόλλημα κι αυτό!
«Ξέρεις τι σημαίνει κολλάω; Σου ‘χει τύχει να ξυπνάς το πρωί και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι να είναι τα ξίδια;»
Ρουφώντας στα όρθια ένα εσπρεσάκι κατάμαυρο η Τ., κουβέντα στην κουβέντα, άκουσε τον εαυτό της να ξεφουρνίζει στον Κ. μια τελευταία της αγωνία. Κανείς δεν ξέρει πώς και γιατί, της καρφώθηκε ότι έχει κολλήσει με το αλκοόλ.
«Τι είναι αυτά που λες, κορίτσι μου;» διαμαρτυρήθηκε ο Κ. «Ξέρεις τι σημαίνει κολλάω; Σου ‘χει τύχει να ξυπνάς το πρωί και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι να είναι τα ξίδια;».
«Όχι, δα! Είπαμε!»
«Άμα σου τύχει, τότε να περάσεις καμιά βόλτα από τα Πετράλωνα, είναι το καλύτερο στέκι των Α/Α. Προς το παρόν, απόλαυσέ το».
«Κάνω και τίποτα άλλο; Όταν είμαι καλά πίνω για να το γιορτάσω, όταν είμαι χάλια πίνω για να ξεχαστώ, όταν είμαι με παρέα πίνω, όταν έχω μοναξιές πίνω, εσύ το βλέπεις ok όλο αυτό; Δεν περνάει μέρα που να μη νιώσω αλκοόλ στα χείλη μου».
«Ρε Τ., τα παραλές. Ξέρεις, παιδάκι μου, τι σημαίνει κόλλημα; Σημαίνει, τρέμω αν δεν το έχω. Είσαι εσύ σε τέτοια φάση;»
«Όχι, δεν λέω, αλλά κάθε φορά που αποφασίζω να “απέχω” μου φαίνεται βουνό. Το μυαλό μου γυρίζει όλο εκεί».
«Και γιατί να απέχεις; Μήπως είσαι υπερβολική;»
«Έτσι, για να τεστάρω τον εαυτό μου, να δω πού βρίσκομαι. Κακό είναι;»
«Κακό είναι να σκοτίζεσαι χωρίς λόγο. Πίνεις ένα δύο ποτηράκια, κάνεις κάτι που σου αρέσει, that’s all. Μην το κουράζεις άλλο, γλυκιά μου. Αμάν οι γυναίκες με τα σκαλίσματά σας! Ψάχνετε με το ζόρι να βρείτε πρόβλημα. Να δω, όταν σου περάσει κι αυτό, ποιο θα είναι το επόμενο που θα βρεις να βασανίζεσαι».
«Εντάξει, μ’ έπεισες, τέλος. Το “Πλαγίως” το είδες τελικά; Το παλικάρι από τη Λιβαδειά κεντάει στο πανί, αντί για ντεμισέδες έχει τον οίνο εργαλείο».
«Παλιό, ρε. Αν μιλάς για ταινίες περί του θέματος, το δανέζικο τα σπάει. Σιγουράκι για Όσκαρ το κόβω».
«“Άσπρο Πάτο”, ε; Μαντς Μίκελσεν, θεός! Αλλά μη μου λες παλιό το “Πλαγίως”! Αυτό που θα σου βάλω άμα έρθεις σπίτι μου, πώς θα το πεις, αρχαίο;»
Η νύχτα τούς βρήκε να πίνουν μπίρες και να τρώνε καυτερό μεξικάνικο στο καθιστικό της Τ. Κέρασε ο Κ.
Με τα πόδια απλωμένα στο τραπεζάκι και τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη, τίποτα άλλο δεν περίμενε η Τ., παρά την τελευταία ατάκα του Κέβιν στους “Αδιάφθορους”: «Θα πιω κάτι». Ακούγοντάς την, σηκώθηκε να ψάξει για καμιά ξεχασμένη τεκίλα. Ε, να τρατάρει κι εκείνη κατιτίς τον φιλοξενούμενο.
***
Εξαρτάται – Μια Ιστορία Ζωής Δίπλα στην Εξάρτηση | Εκδόσεις Πατάκη
Στο βιβλίο της Μαρίας Μαυρικάκη επτά διαφορετικές φωνές περιγράφουν τα συναισθήματα που προκαλεί στους γύρω του ο γιος, ο αδερφός, ο φίλος, ο σύντροφος, ο εραστής που εξαρτάται. Στις σελίδες του ηχεί, όμως, και η δική του φωνή.
Μια αφήγηση για το ακόρεστο του ελλείμματος, τις προσπάθειες θεραπείας και τις υποτροπές, τη μελαγχολία, τις ενοχές και τη συγχώρεση, μια ιστορία συνεξάρτησης, που αποτυπώνει γυμνή την αλήθεια της κάθε πλευράς.
«…τις αγνοούμε ή τις παλεύουμε, με πράξεις ή με λόγια, παχιά ή αδύναμα, μα εκείνες δηλώνουν παρούσες. Μπορεί εμείς, οι πιο “πειθαρχημένοι” να καταφεύγουμε σε έννοιες όπως τιθασεύω, υποτάσσω, ρυθμίζω, δαμάζω, ξεπερνώ, όμως συχνά επικρατεί το ρήμα «υποκύπτω» και οι εξαρτήσεις, μικρές ή μεγάλες, ξεπροβάλλουν ξανά μπροστά μας, αλώβητες».*
* απόσμασμα από το βιβλίο
Διαβάστε το πρώτο διήγημα της συγγραφέα στην αθηΝΕΑ:
Η Μαρία Μαυρικάκη γράφει για την αθηΝΕΑ 4 Ιστορίες Εξάρτησης # 1η
