Δύσκολη απάντηση σε μια πολύ δύσκολη ερώτηση. Θα προσπαθήσω να απαντήσω μέσω μιας πρόσφατης εμπειρίας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Για να είναι ένα κρασί συγκλονιστικό σίγουρα θα πρέπει να είναι εξαιρετικής ποιότητας. Θα πρέπει δηλαδή να είναι ισορροπημένο, με πολυπλοκότητα, διάρκεια, ένταση και συμπύκνωση.
Αρκεί όμως αυτό για να είναι συγκλονιστικό;
Τείνω να πιστεύω πως όχι. Στην πορεία εξερεύνησης του μαγικού κόσμου του κρασιού, συναντήθηκα αρκετές φορές με εξαιρετικά κρασιά τα οποία, αν και μου άρεσαν πολύ, τώρα σχεδόν τα έχω ξεχάσει. Ίσως γιατί, εκτός από τα υπέροχα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά, χρειάζεται κάτι περισσότερο. Κάτι που, εκτός από την παλέτα, να ιντριγκάρει και το μυαλό.
Ένα απόγευμα πριν από λίγο καιρό, μαζί με μια παρέα φίλων δοκίμασα ένα Pinot Noir που πραγματικά με συγκλόνισε. Μιλάω για το Ata Rangi – Pinot Noir του 2006 από το Martinborough της Νέας Ζηλανδίας.
Αν και 17 ετών, το χρώμα του ήταν ρουμπινί με κάποιες γκρενά ανταύγειες. Στη μύτη πανδαισία. Υπέροχα κόκκινα φρούτα μαζί με βοτανικά και ανθικά αρώματα. Νότες ορυκτότητας που θυμίζουν θρυμματισμένη κιμωλία και πιο πίσω νύξεις από βανίλια και γλυκά μπαχαρικά. Στο βάθος ρεσιτάλ από αρώματα παλαίωσης, όπως βρεγμένο δασικό έδαφος, μανιτάρια και όμορφη σταβλίλα. Στο στόμα αιθέριο και συμπυκνωμένο, με ευχάριστη οξύτητα και φίνες τανίνες. Την επίγευσή του, δε, σχεδόν τη νιώθω ακόμα. Πραγματικά εξαιρετικό κρασί.
Όμως, υπάρχει και μια λεπτομέρεια που το αναβάθμισε. Η λεπτομέρεια αυτή είναι η ιστορία του, καθώς το συγκεκριμένο κρασί οινοποιήθηκε αποκλειστικά από σταφύλια Pinot Noir του κλώνου «Abel».
Τι το ιδιαίτερο όμως έχει αυτός ο κλώνος και γιατί πήρε το όνομά του από έναν τελωνειακό υπάλληλο, τον Malcolm Abel;
Ο θρύλος λέει πως τη δεκαετία του 1970 ένας ταξιδιώτης που επέστρεφε από τη Γαλλία (φημολογείται πως ήταν παίκτης ράγκμπι), προσπάθησε να εισάγει παράνομα στη Νέα Ζηλανδία μοσχεύματα Pinot Noir, τα οποία είχε κρύψει μέσα στις γαλότσες του. Τα μοσχεύματα είχαν παρθεί από το Romanée-Conti, το καλύτερο και πιο διάσημο Domaine της Βουργουνδίας.
Ένας τελωνειακός υπάλληλος ονόματι Malcolm Abel, ο οποίος κατά μεγάλη σύμπτωση έτυχε να είναι και οινοποιός, ανακάλυψε και κατάσχεσε αυτά τα μοσχεύματα. Συνειδητοποιώντας όμως τι είχε στα χέρια του, αντί να τα καταστρέψει, τα έστειλε σε ένα ερευνητικό κέντρο αμπελουργίας και από εκεί τα πήρε και τα φύτεψε στον αμπελώνα του.
Λίγα χρόνια αργότερα ο Clive Paton, ο ιδιοκτήτης του Ata Rangi, μαθαίνοντας αυτή την ιστορία πήρε από τον Malcolm Abel κλήματα και τα φύτεψε στην περιοχή του Martinborough. Όταν τα οινοποίησε, διαπίστωσε πως το κρασί ήταν ξεχωριστό, πιο συμπυκνωμένο και με καλύτερη δομή από όλα τα υπόλοιπα. Από τότε ξεκίνησε να φτιάχνει τη συγκεκριμένη ετικέτα, με σταφύλια Pinot Noir του κλώνου Abel.
Δεν γνωρίζω αν ο θρύλος είναι 100% αληθινός. Όμως και μόνο στην ιδέα πως το Ata Rangi κουβαλάει κάτι από το DNA του Romanee Conti, στα δικά μου μάτια εκείνο το απόγευμα το μετέτρεψε από εξαιρετικό σε συγκλονιστικό.
Τελικά διαπιστώνω πως ώρες ώρες το μυαλό παίζει πολύ περίεργα παιχνίδια.
Cheers lads and lassies!
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Wine Aristocracy Vs. Commoners ή Αλλιώς Χρειαζόμαστε Τελικά τους Wine Experts;
